Als winnaar van de Reaching Home contest koos Textures de jonge band Unraveling the Dream uit Parkstad. Heftige breakdowns worden gecombineerd met djent-metal. Vijf jonge enthousiastelingen die hun invloeden halen uit After The Burial en Within The Ruins. Een korte maar zeer krachtige set.
Op uitnodiging van Textures speelt vanavond ook het Belgische Bear bestaande uit (huidige en ex-) leden van The Set Up, Reply en Death Before Disco. Wanneer de band begint krijg je meteen een slap in the face. De combinatie van explosieve drums met hectische gitaarriffs en monsterlijk gebrul laat een energieke beer los op het podium. Snel, hard en meedogenloos wordt het een na het andere nummer eruit gebeukt met een degelijke technische precisie. Dat de gitaristen draadloos spelen, is ook wel nodig want ze rennen heen en weer als een stel wilde stieren. Staalharde metal die raast tussen Dillinger Escape Plan, Meshuggah en Converge. Zwaar verteerbaar maar een groovende opwarmer voor de hoofdact.
En die hoofdact is uiteraard het Brabantse Textures dat een originele en agressieve mix van thrash metal, hardcore en progressieve metal maakt. Hierbij wordt het geluid verrijkt door het gebruik van elektronische instrumenten. De band lijkt onvermoeibaar want na tig shows te hebben gespeeld, staat de band nog steeds als een huis. Om even op te warmen wordt er begonnen met het instrumentale ‘Surreal State Of Enlightenment’. Wanneer de nieuwe zanger Daniel de Jongh opkomt, merk je meteen dat hij zich als een vis in het water voelt bij de band. Hier staat een geheel en opmerkelijk is dat hij geen moeite heeft met het zingen van oude nummers als ‘Regenesis’ en ‘Stream Of Consiousness’. Het kost hem geen moeite met de toonwisselingen die veelal aanwezig zijn in de technisch hoogstaande nummers. Ook als frontman doet hij het goed en weet het publiek te bespelen, van klapmomenten tot een wall of death maar ook de welbekende moshpit wordt niet geschuwd.
De setlist bestaat uit songs van alle vier de albums en die worden allen zogoed als foutloos gespeeld. De dynamiek die er heerst, kan worden vergeleken met Meshuggah. De samenzang is oersterk en komt soms tot ceremoniële hoogten. De extra showelementen worden verzorgd door gitarist Bart en bassist Remco die energiek over het podium bewegen. Maar ondertussen spelen ze hun moeilijke partijen retestrak. Wanneer ‘Swandive’ wordt gespeeld, gaat het publiek helemaal los en begeeft toetsenist Uri zich tussen de moshers.
Het sferische ‘Awake’ blijft een prachtige song die je kippenvel bezorgt voornamelijk door de fenomenale zanglijnen. Dit mag gerust het nieuwe nationale metalanthem genoemd worden. Dit geldt tevens voor het complexe ‘Messengers’ waarbij de melodische zang je bij de strot grijpt, zowel live als op plaat. Als toegiften volgen nog de pareltjes ‘Reaching Home, ‘Singularity’ en ‘Lament Of An Icarus’ en na veertien songs verdwijnt de band achter de coulissen, een uiterst tevreden zaal achterlatend.