Begin dit jaar werd duidelijk dat de gemeente Venray haar subsidiebeleid ten aanzien van festivals drastisch gewijzigd had. Hiermee kwam weliswaar een eerlijkere verdeling van de pot tussen Jera On Air, Bijenpop en Zomaarpop tot stand, maar het betekende tegelijkertijd een halvering van de subsidie voor Bijenpop. Het bleek lastig om hiermee net zo'n aansprekend programma als bij voorgaande edities samen te stellen. Besloten werd om het tot dusver slecht bezochte middagprogramma te schrappen. Anderhalve week voor aanvang van het festival was het programma in principe rond, maar leefde het festival nog niet echt op de social media. De kaartverkoop liep ook nog niet erg hard. Toen de organisatie met de toevoeging van headliner De Heideroosjes op de proppen kwam werd alles anders. De Horster punkband zou zijn laatste festivaloptreden in de regio eigenlijk op dezelfde in hun thuisdorp op Birdman festival geven. Dit evenement werd echter bijna twee weken voor aanvang door tegenvallende kaartverkoop afgelast, waarna Bijenpop zijn slag sloeg.
Heideroosjes redden Bijenpop 2012
Horster punkband speelt laatste festivalshow in Limburg
Afgelopen zaterdag 1 september werd voor de derde keer popfestival Bijenpop. Het festival vond dit jaar plaats op de parkeerplaats van sportpark De Wieën. honderd meter verwijderd van de locatie van voorgaande jaren. Anderhalve week voor het festival werden, dankzij de afgelasting van het naburige Birdman festival, De Heideroosjes vastgelegd. Het bleek de redding van deze editie van Bijenpop.
Dit betekende wel dat er een aanpassing in het tijdschema van het festival nodig was. Hierdoor stond de uit Venlo afkomstige opener True Citizen een half uur eerder dan gepland op het podium. De winnaar van de Bijenpop bandbattle kende met het doorslaan van de stoppen tijdens het intro van het eerste nummer een valse start, maar herpakte zich erna goed. De band doet erg denken aan de band Muse in haar beginjaren na de doorbraak. Dit is vooral te danken aan het mooie stemgeluid van zanger Mathijs. In het materiaal zit een mooie afwisseling tussen lekkere rock en mooie melodieuze tot soms lang uitgesponnen nummers. Op het podium gebeurt niet heel veel, de muziek spreekt voor zich. Wel is duidelijk te zien is dat alle bandleden serieus maar ook met plezier op het podium zitten en staan. Dit zorgt voor een aangenaam eerste half uur van het festival.
Tweede band op het hoofdpodium is het vanuit Tilburg opererende Major Tom. Na de winst van Nu of Nooit en het bijbehorende optreden op Pinkpop liep hun tourlijst aardig vol. De band staat dan inmiddels ook geroutineerd op het podium. De lekker in het gehoor klinkende gitaarpop doet je terugverlangen naar de jaren '90 met bands uit de Excelsior-stal als Johan en Caesar. Na twee nummers komt leadzanger Jelle van Leeuwen erachter dat de band vergeten is om flesjes water tegen de uitdrogende keel klaar te zetten. Hij wijst ons voor het halen ervan op de 'wachtmuziek' die van het inmiddels geopende dance podium komt. Verder gebeurt er tussen de nummers niet veel maar werkt de band een degelijk optreden af.
Na zo'n anderhalf jaar van relatieve stilte, na vele optredens waaronder Lowlands, is electropopband Daily Bread terug met een nieuwe EP en in oktober een nieuw album. De band klinkt en oogt een stuk volwassener, maar krijgt maar moeizaam waardering van het inmiddels flink in aantal gegroeide publiek. De band doet echt haar best, maar de muziek is blijkbaar te moeilijk voor noordelijk Limburg. Aansluitend staat op het dance podium een optreden van de rapper van het moment, Fresku, op het programma. De zelfbenoemde 'braboneger' is echter in geen velden of wegen te bekennen. Wanneer hij zich bij de poort van het festival meldt, wordt hij vervolgens ook nog eens opgehouden door fans die met hem op de foto willen. Uiteindelijk start hij zijn show ruim twintig minuten later dan gepland. Maar die late start wordt hem snel vergeven. Na de aankondiging van MC Mster start hij met een wervelende show. Na het openingsnummer spreekt hij het publiek toe met de mededeling dat hij net een optreden in Den Helder heeft gehad en blij is weer terug in het zuiden te zijn voor een nog beter feestje. Vervolgens doet hij voor hoe de hilarische move 'de lintworm' gedaan moet worden en even later gaat het publiek al springend en hoofd schuddend heen en weer. Vervolgens schiet Fresku zelf in een deuk, verrast door een in een wit wormenpak gewurmd persoon die hij blijkbaar niet bij deze show in de planning had staan. Ook is er ruimte voor een gevoelig nummer over zijn 2-jarig dochtertje Alysha. Voor zijn doorbraakhit 'Kutkop' jut hij het publiek op door het eerst te beoordelen met een 9,5. "Willen jullie geen 10? Ga dan maar voor de 20!" En opnieuw ontploft de enthousiaste menigte die geen moeite heeft de volle veertig minuten de aandacht erbij te houden.
En ja, dan begint het voor het grootste deel van het publiek pas echt. Een week voor aanvang van het festival toverde de organisatie de Heideroosjes uit de hoge hoed. Hiermee hoopte de organisatie veel extra bezoekers te trekken. Dit wordt bevestigd wanneer het merendeel van het publiek naar het podium stroomt waar ‘de Roosjes’ voor de laatste keer een festival show in de regio zullen gaan geven. Een enkeling gekleed in het rode shirt met die bekende tekst ‘I’m Not Deaf, I’m Just Ignoring You’. De laatste festivalshow in de regio. Niet in Horst, waar het allemaal begon, maar in Venray, op de parkeerplaats van sportpark ‘De Wieën’. Wie had dat gedacht. Na de eerste akkoorden ontstaat er al meteen sfeer. De set bestaat - net als vele andere shows van de afscheidstour – uit alle hits van de band. Met nummers als ‘Damclub Hooligan’, ‘Break The Public Peace’ en ‘Lekker Belangrijk’ spelen ze nummers uit de rijke historie. Een reis door het oeuvre van 23 jaar Heideroosjes. Ook vanavond blijken de Heideroosjes een echte live band te zijn. Een band die je niet op je zolderkamer moet horen, maar op een podium: zien, horen, ruiken en voelen. De band lijkt zich vanavond niet helemaal thuis te voelen op het kleine podium. Voor hun doen dan. De band komt ruimte te kort: zanger Marco Roelofs, gitarist Frank Kleuskens en bassist Fred Houben staan niet stil en gaan helemaal los. Igor Hobus slaat vanavond zoals altijd alles strak weg vanuit zijn vertrouwde plekje. De dranghekken en de bank voor het podium zijn een doorn in het oog van de zanger. De bank wordt dan ook op subtiele wijze door Roelofs naar achter verwezen. Door een letterlijke vorm van ‘CouchSurfing’, op aanvraag van Marco, verdwijnt de bank met daarop twee meiden naar achteren, waar de minder fanatieke aanhang staat. “Degene die achteraan staan: of jullie vinden ons een kut band, of jullie komen uit Castenray”, aldus Roelofs. Met een mooie ode aan de Ramones en een ode aan de omliggende (kerk-)dorpen groet Marco nog één keer naar de hele regio vanaf een festivalpodium. Uiteraard is een grote aanhang uit Horst aanwezig en het nummer 'Nothing’s Wrong' wordt zelfs opgedragen aan de enige aanwezige uit Sèrum (Sevenum).
De stem van Marco Roelofs is vanavond niet op z’n best (naar eigen zeggen komt dit door het Belgisch bier, eerder die middag op Crammerock). Dit is dan ook niet de beste show van de Heideroosjes. Desondanks haalt de punkband werkelijk alles uit de kast en spat met volle energie van het podium af. Dit heeft de band dan ook altijd gesierd. Niet zo briljant als William Shakespeare, Herman Brusselmans en Jimi Hendrix, maar altijd spelen met het snot voor ogen. Zoals bekend is het Venrayse publiek niet het meest eenvoudige publiek: Marco op z’n Horsters over hoe een ‘gemiddelde Venraynaar’ zich zou uitspreken: “Leuk dat gej dur ziet, misschien gut d’n oërlog wel vurbej, mar wej wille eigeluk gewoën zoepe”. Voor vanavond maakt Venray een kleine uitzondering, met hulp van een fanatieke aanhang. Met een 90’s medley, met 'Klapvee!', 'Goede Tijden, Slechte Tijden', 'Punica' en 'Tering Tyfes Takketrut', brengt de band ons terug naar de jeugdtijd waar velen bekend raakten met ‘de Roosjes’ uit Horst. Ook deze show gaat richting zijn einde.
23 Jaar, ‘Time Is Ticking Away’, zo is het ook vanavond weer. Met een mooie salut naar de crew van de band is het bijna tijd voor het allerlaatste nummer. Zoals altijd, voor altijd. United Scum. Het is mooi geweest. Tot Hier! (en niet verder) Al mogen de échte fans nog een keer genieten in Amsterdam en Brussel.
Aan het Belgische The Oddword de eer om het dancepodium officieus af te sluiten. Dit Antwerpse duo is in korte tijd uitgegroeid tot vaste klant op bijna ieder festival in Belgie, terwijl ze in Nederland nog onbekend zijn. Vanaf het begin knallen ze er al meteen goed in. Kenmerkend is de stijl van het duo: een set volle rauwe electro en harde fidget. Het publiek heeft er nog zin in en er ontstaat nog een bescheiden feestje voor de dance-stage: de muziek van ‘Boy & Yilli’ is dan ook te behappen voor een redelijk breed publiek. De muziek is niet heel vernieuwend, maar door middel van een strakke set - bestaande uit een aantal eigen tracks tot zelfs een remix van Chop Suey – krijgt The Oddword de voetjes toch van de stenen klinkers. Toch krijg je het gevoel dat ze deze avond op Bijenpop niet in ‘topvorm’ waren en dat is toch jammer. Door MC Mster wordt het publiek nog een keer opgehitst, en dat is ook wel nodig. “Die gasten lijken op Gomes en Don Diablo” hoor ik iemand in het publiek zeggen. En ja, hij heeft gelijk ook: twee druppels water. De eerste kennismaking is er met het Antwerpse duo. België ligt aan de voeten van dit duo en ik ben benieuwd of Nederland hier warm voor gaat lopen. Venray en omstreken heeft alvast kennis mogen maken en de eerste vonkjes waren al te zien. De grote vlam moet nog komen.