Bij zowel de naam van het album als de naam van de band spat de energie eraf. Druk het gaspedaal in, in razernij. De nummers op dit album hebben dezelfde energie. Een heerlijke plaat om op te headbangen. Dat begint al met de pittige opener "Freedom". Een goede kennismaking met de band. Een nummer met alle eigenschappen die de sound van deze band kenmerken: de goede grunge-stem van de zanger, de gedegen structuur die de drums, basgitaar en overige gitaren neerleggen. Dit nummer onderscheidt zich dan vooral door interessante variaties in de drumpartij.

Een goede opener, maar als recensent ben je natuurlijk op zoek naar de hit. Wat is het nummer dat radiovriendelijk genoeg is, terwijl het verder net genoeg alternatieve weerhaakjes heeft om ook de kritische rockliefhebber te boeien en vast te houden? Als compliment aan de band kan gemaakt worden dat ze een evenwichtig album hebben gemaakt, waarbij iedere song wel die potentie heeft. Niet één song voelt aan als vulmateriaal. Ieder nummer heeft wel wat. Als je een nummer goed vindt, vind je meestal het volgende nummer ook wel goed.

Het maakt de speurtocht naar de single-tip overigens niet gemakkelijk. Het nummer "Into a Frenzy" bijvoorbeeld. Groot voordeel van het nummer is dat de titel meteen ook de naam van het hele album is. Een lekker drijvende bas. De trekker van de plaat? Dat denk je, tot het volgende nummer voorbij komt: "Through the eyes of a con artist". Met zo'n onweerstaanbaar melodieus stukje, waardoor je over het bezwaar van de moeilijk te onthouden titel wil heenstappen.

Maar dan komt "Go go". Een van de meest catchy titels allertijden. Je weet niet wat zo'n nummer doet als je het vaker voorbij hoort komen. Maar zo'n duidelijke titel in de songtekst maakt zo'n single wel herkenbaar.

"Likelihood of occurence" is verder nog zo'n song die het op de radio wel eens goed zou kunnen doen. Met als grootste pré dat dit het nummer is met de meest verstaanbare tekst, met het duidelijkste verhaal. Wat overigens ook een nadeel kan worden. Een van de zaken die de songs van Nirvana zo'n mysterieuze aantrekkingskracht gaf, was dat de tekst vrij slecht te verstaan was. En toen dan later duidelijk werd wat er nu precies in de aantekenboekjes van Kurt Cobain had gestaan, bleek dat het hier ging om crytische poëzie. Geen "boy meets girl"-verhalen. Op dat niveau speelt Drag the Racer, in elk geval in dit nummer, niet mee.

Ik had het over alternatieve weerhaakjes om ook de kritische rockliefhebber te boeien. Het nummer dat daar het meest van te bieden heeft, is ongetwijfeld "Sticky Photons". Het eerste dat opvalt: hier doet een gastzangeres mee. Wauw, dit geeft het nummer beslist extra glans. Het nummer kenmerkt zich verder door een kenmerkende eigen spanningsontlader in de kreet "Girl I'm gonna take you away". Heerlijk nummer.
En als extra weerhaakje: even met de ogen knipperen, staat op de tracksheet echt "Sticky Photons" als titel? Ja, het is echt zo. Toch nog eens beter naar de tekst luisteren. Zouden in het nummer subtiele verwijzingen naar de quantummechanica zitten of zo?
Dat haal ik er niet uit, maar de goede luisteraar haalt er wel een grappig verhaal uit, van een jongen die een meisje oppikt op een feestje, maar hij moet op zoek naar het volgende meisje om op te pikken, nadat het meisje zijn "plakkerige foto's" ontdekt. Fotonen waren in de songtekst verder niet echt te vinden, maar zo'n titel valt wel op.

Net bekomen van dit heerlijk nummer, begint "The demons made me go" heel rustgevend. Lekker. Maar ook dit nummer bouwt op naar een stevig tempo, en zou ook helemaal niet misstaan als single.

Minder hitgevoelig, maar op zijn eigen manier wel leuk, is de song "Better Days". Samen met opvolger "Spanish Gold" hebben we hier bovendien te maken met een combinatie die het hele album een wat conceptalbumachtig gevoel geeft: deze twee nummers lopen in elkaar over. "Spanish Gold" begint in het eindakkoord van "Better Days" met een spookachtig gefluister. Tel daarbij op de compositie "On Fire" waarmee het album afsluit, met zijn onheilspellende geluidseffecten en kindergehuil in de mix, en je weet dat de geest van Sgt Pepper nog altijd voortleeft, ook bij jonge loten aan de tak van de grungemuziek.

Grunge, ja, dat is wel de hoek waarin we Drag the Racer mogen plaatsen. Vanwege de stem van de zanger en de muzikale bezetting met zware bas, drums, en gitaren met zware distortion. Maar sommige nummers zijn eerder britpop te noemen, dus hecht niet teveel waarde aan dit label. Drag The Racer is immers toch bovenal zichzelf, met zijn eigen geluid.