De avond begon rustig. Een singer/songwriter met akoestische gitaar die zich liet ondersteunen door iemand met elektrische gitaar en een drummer. Cynthia Janes bracht een repertoire met groeipotentie. Haar nummers hebben een kop en een staart en de zangeres is gezegend met een aangename stem. Op deze avond in Perron 55 kwam het er nog niet helemaal uit; misschien zou een aanvulling in de vorm van een bassist het geheel wat meer body gegeven hebben. Af en toe veroorloofde de drummer zich een prettig ontregelend uitstapje op percussie, dat ons nieuwsgierig maakt naar de toekomstige ontwikkeling van deze artiest. (RE)

Dan is het de beurt aan Major Tom. Dit viertal put dankbaar uit de recente pop/rock geschiedenis, en doet dat met verve. Vanaf de eerste noten is het duidelijk dat er een hechte band op het podium staat. Mooie popliedjes met een goedgekozen, soms wat dwarse begeleiding. Zanger/gitarist Jelle van Leeuwen blijkt een prima frontman met een goede zangstem. Bij een aantal nummers verzorgt gitarist Ingo Jetten (o.a. Lambshade) de tweede stem. Dat blijkt vanavond het geheime wapen van Major Tom te zijn. Het tilt de songs en daarmee de gehele band naar nét een wat hoger niveau, en weet zo de aandacht van het publiek goed vast te houden. (EJH)

De Sunday Zombies & The Brain zijn een belevenis. Ze weten hoe ze een zaal op de kop moeten zetten en ze doen dat met eigen repertoire. De leadsinger heeft uitstraling, het repertoire ligt makkelijk in het gehoor, en duidelijk is waar men de inspiratie haalt: Steppenwolf, Metallica, Pearl Jam en soms een falsetto-stukje dat doet denken aan Deep Purple. Met zo'n act speel je ieder bluesfestival plat. En zelfs bij een Nu-of-Nooit-publiek scoor je dan voldoende boven de streep. Maar dat off-beat tintje dat een band uniek en alternatief maakt, zelfs daarin werd uiteindelijk voorzien. Dat kwam in het laatste nummer: toen lieten ze horen hoe Metallica zou kunnen klinken als ze Nederlands hadden gezongen. Bonuspunten! (RE)

Nederlandstalig, dat is ook een sleutelwoord bij de beschrijving van het werk van Joep van Wegberg. Maar slechts één van de sleutelwoorden. Van Wegberg probeert zijn Nederlandstalige teksten te combineren met wat hij te bieden heeft als instrumentalist/arrangeur. Met name op dat laatste vlak zijn zijn capaciteiten niet gering. Zijn composities kenmerken zich door hogeschool-gitaarwerk en creativiteit. Het kan aan de uitmixing van de microfoon liggen, maar de indruk was dat de teksten nog wat in de verdrukking zitten. Instrumentaal toont zich vooral diversiteit. Bij een reggae-achtig ritme dringen zich vergelijkingen met Doe Maar op, in een nummer met nadruk op piano denk je aan Ben Folds Five, en soms lijkt hij een goede look-alike van Xander de Buisonjé. Bij al die diversiteit is het nog even zoeken naar de eigen Van Wegberg-stijl, maar die zal hij zeker vinden. (RE)

Afsluiter van deze tweede voorronde is Jelske Wilmer, een singer-songwriter pur-sang. Mooie, kleine liedjes die deze frêle zangeres na aan het hart lijken te liggen, gebracht op een directe, ontwapenende manier. Haar begeleidingsband bestaat uit een viertal virtuoze muzikanten, die de sterren van de hemel spelen. Toch lijkt de balans tussen Jelske en haar band niet altijd optimaal, en mist haar stem de diepgang om in dit muzikale geweld stand te houden. Dit grote talent verdient wellicht een wat intiemere setting om volledig tot haar recht te komen. (EJH)