De avond in Maastricht verandert in nacht als je de bovenzaal van het Theater aan het Vrijthof binnenkomt. Een donkere, koele, schijnbaar vredige haven bij nacht. Een volle haven bovendien; het podium staat vol met een zinken wastobbe, houten kratten, een lantaarnpaal, jerrycans en blikken. Daartussen zijn ook contouren van instrumenten te onderscheiden. We horen het rollen van de golven, het tikken van het koord van de vlaggenmast en het kraken van een schip. En het gekeuvel over de dag en het theaterprogramma 2012 van het grotendeels 30 plus plus publiek. Marike Jager neemt ons in Maastricht vanavond mee haar donkere maar zeker niet stille zeenacht in. In een bijna twee uur durende show worden we nachtbrakers en vertelt Marike verhalen over haar nacht. Een nacht waarin dingen mooier klinken in het donker. En die het allermooiste klinkt als het sneeuwt.

Bijna onopgemerkt nemen toetsenist Henk Jan Heuvelink en drummer Nicky Hustinx hun plek in. Om de aandacht op te eisen met een aanzwellend geluid dat in eerste instantie zoekend meespeelt met de achtergrondklanken en daarna ermee samensmelt en de leiding overneemt. Vanachter worden ze beslopen door een tenger figuurtje in een zwart jurkje. "Here comes the night" klinkt het eerst onverstaanbaar en daarna blikkerig en krakend door een megafoon.

Haar nacht bestaat niet alleen uit liedjes, maar ook uit de verhalen die daarbij horen of zijn gaan horen. Ze vertelt ze met een ondeugende twinkeling in haar ogen en vloeiende, verbeeldende armbewegingen. Over de mannetjes fuut en zijn vrouwtje die haar vinyl-versie van ‘Listen to your baby’ opzetten als ze samen hun paringsdansje over het water maken. Over de audiomachinist Geert Jonkers, de schepper van de installaties die de zeegeluiden maken. En over haar reis naar Australië en het leren van akkoordjes in het washok van het hostel. Als het publiek hierom moet grinniken, benadrukt ze dat het echt waar is. En het blijft in het midden of het verhaal grappig bedoeld was, of wordt door de guitige manier van vertellen.