Wat kan ironie toch kostelijk zijn. Pinkpop-baas Jan Smeets verkondigt een droge dag, en prompt wordt Landgraaf gesopt in een dosis hemelwater. Van onbeduidende proporties, dat wel, maar ome Jan kan beter geen weersvoorspellingen meer doen.
Tevens ontvouwt zich een contrast van heb ik jou daar. Het veld is bezaaid met paraplu's en regenjassen terwijl vanaf het podium de opzwepende Latino-rock van Massada klinkt. Het Nederlandse respons op Carlos Santana zit op hoge leeftijd nog goed in de verf. Muziekpuristen hebben ook nog eens de levende percussie-legende Nippy Noya op het podium gespot! De 66-jarige meester doet met zijn handen wat Michael Flatley kan met zijn voeten. Het is maar dat je het weet!
Het Canadese Saga heeft ruim 700 kilometer getrotseerd om Pinkpop Classic weer eens op te luisteren met muzikale krachtpatserij. Jetlag of niet, de bandleden geven gas met hun symfonische rock van epische proporties. De charismatische frontman Michel Sadler heeft de touwtjes strak in handen. Gitaarriedel hier, toetsensolo daar, Sadler verwijst het publiek met zijn vingers naar alle onverhoedse muzikale wendingen of uitspattingen. Symfo is als een riant middagmaal, en Sadler wil dat iedereen het bordje netjes leegeet.
Vanuit dat opzicht is Fisher Z. (lees: John Watts) wars van alle muzikale pretenties. Watts is simpel, sober, en ook wel aandoenlijk. Hij heeft nimmer voldoende krediet ontvangen voor zijn bezielende composities over alledaagse sleur en hartzeer. Fraaie klassiekers zoals 'So Long' , 'The Worker', en 'Marlies' duiden op zijn talent als liedjesschrijver. Met 'What Makes The World Go Round' toont hij zich solidair met het veroordeelde Pussy Riot. Ach, en dan vergeef je hem zijn kaduke gitaar en het ergens verzuimde couplet in 'So Long'. Op John Watts word je niet boos, je zou hem het liefst in een doosje willen doen.
Om onbekend motief biedt Pinkpop Classic altijd wel ruimte aan een halve gare-act. Na Willy DeVille (2007) en Iggy Pop (2010) mag dit jaar Garland Jeffreys zich vrijwillig voor schut zetten. Een schandalige dooddoener die met verkapte rock 'n' roll het festival ontdoet van alle schwung en sjeu.
Deze miskleun wil Bush wel eventjes rechtzetten. Net als Lenny Kravitz en Anouk kennen ze elke graspriet op het festivalterrein (ook Bush stond minstens vier maal op het reguliere Pinkpop). De ruige rocksongs zijn groots, meeslepend, maar bedeeld met een aso-volume . Bij zanger Gavin Rossdale zit inmiddels ook wel wat sleet op de stembanden. Tot groot genoegen van het vrouwenvolk bedekt slechts een klein strookje textiel diens gespierde torso. Best lustig na een halve dag uitzicht op vlezig, oude mannenreliëf.
Na een jarenlange winterslaap, en het tragische verlies van hun frontman Stuart Adamson, werkt de Schotse band Big Country momenteel keihard aan een come back. Muzikaal zit het nog wel snor, waarbij natuurlijk alles draait om het virtuoze drumwerk van Mark Brzezicki. Maar Mike Peters (The Alarm) is alles behalve een capabele zanger. Zijn hese stemgeluid komt schrijnend tekort, en is een potentiële aanslag op het zenuwstelsel. Stuart Adamson zal het van boven met lede ogen moeten aanschouwen.
Met Toto als knallende afsluiter gaat voor Jan Smeets een lang gekoesterde wens in vervulling. De Amerikaanse a.o.r-rockers (album oriented rockers - red) sluiten op Landgraaf hun tournee af die onder andere in het teken stond van de terugkeer van toetsenist Steve Porcaro en zanger Joseph Williams. Laatstgenoemde werd eind jaren '80 uit de band gekieperd wegens overmatige slemppartijen en drugsgebruik. De rooie rakker heeft de zucht naar genotsmiddelen inmiddels onder controle, hetgeen zijn podiumprestaties uiterst gunstig beïnvloedt. Williams zingt beter dan ooit. Hij is met afstand de beste van de vier zangers die de band gedurende hun lange carrière heeft versleten.
De laatste Toto-plaat dateert alweer uit 2006 waardoor de setlist wellicht wat voorspelbaar aandoet. Temidden van de meezingers 'Rosanna', 'I Won't Hold You Back', en een tot in het oneindige uitgesponnen 'Africa', flonkeren de vergeten juweeltjes 'Only The Childeren' en 'Pamela'. Met de symfonische kraker 'Home The Brave' sluit Toto uiteindelijk de deur. Gezien de povere opkomst is het maar de vraag of Jan Smeets die naar een volgende classic-editie weer op een kiertje zet.