Collosseum II, Gary Moore, Michael Schenker, Ozzy Osbourne, en Whitesnake zijn slechts enkele namen die een beroep deden op Don Airey’s vakbekwaamheid. Zuurpruim Ritchie Blackmore rekruteert hem in 1979 voor zijn muzikale duiventil Rainbow, en tegenwoordig is Don in vast dienstverband bij Deep Purple.

Ondanks een indrukwekkende staat van dienst, wordt Airey nooit in één adem genoemd met evenknieën zoals branieschopper Keith Emerson (ELP) en Rick Wakeman (YES). Reden: Airey hongert niet zozeer naar een solocarrière, en in groepsverband verkeert hij in zijn sas. Door onverwachte stuiptrekkingen verschijnen wel twee soloalbums ‘K2’ (1988) en ‘A Light In The Sky’(2007), maar die genieten slechts waardering bij fijnproevers. Voor 2011 staat zowaar een derde soloplaat gepland.

Wie verwacht dat Airey zich met een solotournee in de schijnwerpers wil zetten, vangt bot. Het programma behelst voornamelijk Don Airey’s succesvolste collaboraties. Met Deep Purple’s ‘Child In Time’ zet Airey hoog in. Het is een guitige knipoog naar zijn hedendaagse broodheren. Airey was niet betrokken bij het origineel, en de krijs magnus-opus is Ian Gillan’s sleetse stembanden tegenwoordig te machtig. Fiere zanger Carl Sentance stort zich vol overgave op het nummer, en levert een puike prestatie.

‘Parisienne Walkways’ is een weemoedig eerbetoon aan wijlen Gary Moore. Gitarist en broer Keith Airey ploetert zich te barsten om de meeslepende solo zo best mogelijk te kopiëren. Rainbow’s ‘Difficult To Cure’ stigmatiseert Blackmore’s hondsbrutale attitude om van Beethoven te jatten. Een schaamteloos, maar formidabele bewerking van ‘Ode An Die Freude’ waarvoor iemand als Justin Bieber zou worden gestenigd. Nog meer bont regenboogvermaak volgt met ‘Over The Rainbow’, ‘All Night Long’, en het kapotgedraaide ‘Since You’ve Been Gone’.

Tussen al dit classic rock-geweld is Airey’s creatieve impuls geen lang leven beschoren.‘Shooting Star’, ‘Love You Too Much’, en het titelnummer ‘A Light In The Sky’ (allen van het gelijknamige solo-album) hebben een beetje de flauwe nasmaak van plichtmatige opvullertjes. ‘People In Your Head’ is de voorbode van het binnenkort te verschijnen nieuw werk, maar realiseert geen heugenis. Alsof niemand op deze nummers staat te wachten. Een onvermijdelijke bijkomstigheid, en een bittere tol die de bescheiden toetsenist dokt voor zijn hyperactief sessieverleden.