Of het nu aan de gemiddelde leeftijd van het hoofdprogramma of aan de setting van vanavond ligt, maar het publiek dat een aantal jaren geleden bestond uit alternatieve twintigers is vervangen door zichzelf cultureel verantwoordelijk vindende (waarschijnlijk ook nog in bezit van een seizoenskaart) veertigplussers, bij wie de sideburns en lang haar zijn vervangen door grijzende Richard Gere-achtige lokken en bijbehorende hippe sjaal. Samen met hun tweede vrouw of nieuwe vriendin zijn ze vooral op zoek naar een avond vol vrolijk meedijnen. Maar bon, we zijn in een theater.

Intergalactic Lovers toert al een paar weken als vast voorprogramma samen met dEUS, vanavond speelt de band voor het laatst als opwarmer. Met pure, ietwat donkere luisterliedjes, afkomstig van hun debuutalbum 'Greetings And Salutations' (overigens opgenomen in de legendarische Abbey Road-studio’s), probeert dit viertal de aandacht van het publiek te grijpen. Dit lukt vooral in het begin slechts ten delen, echter zonder debet aan de band zelf. Vooral zangeres Lara Chedraoui, maakt met haar unieke aangrijpend, licht verlangend en vooral zeer zuiver vocaal geluid indruk en laat menig mannenhart verlangen naar lange wandelingen door ijzige winterse sneeuwstormen. Naast dit geluid komen superlatieven tekort om hun Belgische bescheidenheid te beschrijven. Met woorden als lief, vriendelijk, schoon en aardig wordt de crew van dEUS en het publiek bedankt om vervolgens af te sluiten met de huidige single 'Delay', welke momenteel bij Studio Brussel hoog in 'De Afrekening' staat. Laat de winter maar komen.

Na deze prettige bescheidenheid is het tijd voor hét boegbeeld van de Belgische muziekscene, dEUS. Deze vijfkopige Vlaamse reus sluit vanavond op één optreden na, een korte Nederlandse clubtour af die volgde op de release van hun zesde album 'Keep You Close'. Na eerdere experimentele en vernieuwende wapenfeiten, zijn de latere albums, meer en meer toegankelijker geworden met als hoogtepunt bovengenoemde. Overigens, zonder aan kwaliteit te hebben ingeboet. Ondanks deze verhoogde toegankelijkheid is het opvallend dat het optreden pas na een aantal nummers, allen afkomstig van het laatste album, los komt in het dwarse tweede deel van 'Little Arithmetics'. Ook andere klassiekers als 'The Architect' worden dankbaar en met een op erkenning gebaseerd enthousiasme ontvangen. Het publiek moet duidelijk wennen aan het nieuwe werk.
 
Het is duidelijk dat dEUS nog meer dan een paar jaar geleden een collectief is geworden, waar niet alleen Barman zijn plek opeist, maar ook de andere leden een stempel op het geheel drukken. Vooral zijne coolness Mauro Pawlowski, die af en toe het gecontroleerde gevoel doorbreekt met dwarse uitspattingen en een lekkere vorm van hardheid, steekt Barman naar de kroon. Laatstgenoemde perfectionist is vanavond ook nog niet eens altijd bijzonder goed bij stem waardoor zijn toch al hees stemgeluid af en toe over de top gaat. Mauro daarentegen steelt met ijzersterk spel vaak de aandacht. Grappig hierbij is de gespeelde arrogante opkomst van hem bij de eerste toegift; als een foute Amerikaanse presidentskandidaat, compleet met wijzend vingertje en fake glimlach. Tijdens deze extra tijd wordt de veelzijdigheid van dEUS nogmaals benadrukt door toegiften als 'Hotellounge' en 'Theme from Turkpin'. Een tweede ronde toegiften bestaande uit het nummer 'Easy', afkomstig van het laatste album heeft echter weinig toegevoegde waarde meer.

Na vanavond is zeker dat de tijden van 'Worst Case Scenario' definitief ten einde zijn. Geen 'The Best Of' avonden meer dus. Is dit toegankelijker dEUS bedoeld voor de nieuwe veertigers of behoud het nog steeds zijn eigenwijsheid. Beide stellingen gaan vanavond op. Het optreden voelt echter dubbel. De show was goed, maar niet groots. Ook blijft het gevoel hangen dat de band te veel op zeker speelde.