Een paar meter verderop staat de boel op instorten bij winkelcentrum 't Loon. Maar in Parkstad Limburg Theaters wordt er gewoon geknald. Zo staan er op zaterdavond twee bands, Automatic Sam en De Staat, voor een goedgevulde zaal die behoorlijk uitzinnig is.

Dat 't Loon behoorlijk in het nieuws is, blijkt wel uit de aankondiging die De Staat doet op haar eigen website; "Playing next to a nearly collapsed mall today in Heerlen, better turn down the bass." Maar de band houdt zich niet aan zijn eigen advies. Want er wordt alleen nog maar luider gespeeld.

Vooral de (parkeer)garagerock uit het voorprogramma van Automatic Sam vraagt erom om hard uit de speakers te knallen. En dat gebeurt dan ook. De rauwe groovy rock staat als een Achterhoeks huis. Maar de basis ligt hem bij de blues die wordt gecombineerd met het gruizige van garagerock en zompige southernrock.

De nummers zijn divers waardoor er een deining ontstaat. Stevige fuzzy songs worden afgewisseld met bezwerende psychedelica en een scheut rockabilly. De band staat overtuigend op het podium en straalt veel speelplezier uit. Tegen het einde aan wordt de single "Keep on shaking" gespeeld, wat een uptempo nummer is, waarbij de voetjes van de vloer gaan.

Automatic Sam doet sterk denken aan Green Hornet, die een aantal jaren geleden het zweet van de podiummuren deed druipen. Als laatste mededeling wenst de zanger ons nog veel succes met het nieuwe winkelcentrum.

Na deze sterke set staat alles nog recht overeind en is het de beurt aan De Staat. Als grote invloed wordt vaak Queens Of The Stone Age genoemd, maar tegenwoordig heeft deze band een eigen gezicht. De verwantschap met Queens Of The Stone Age is toch alleen duidelijk te horen op de demo die in 2007 werd uitgebracht en waarop een van hun beste songs op staat, genaamd "Home".

De Staat dus. Op het podium staat een groot assortiment aan instrumenten dat volledig en veelvuldig benut wordt. De setlist bestaat uit nummers van zowel het eerste album "Wait for Evolution" als het dit jaar uitgebrachte "Machinery".

De als een geoliede machine klinkende band begint rustig met alleen Torre opkomend, Heerlen hartelijk begroetend en "Serial Killer" openend. Maar hij wordt al snel aangevuld met staccatoriffs en pompende drums. Dan vindt Torre het tijd voor enige publieksparticipatie en mag het publiek het woord "nee" schreeuwen nadat hij "ja" in de microfoon brult. Het rockende "Sleep Tight" wordt ingezet en de aanwezigen stampen het ritme luid mee.

Dan volgt een strakke "Wait For Evolution" en het publiek gaat helemaal los. Er wordt gedanst en een moshpit ontstaat. Voordat "Sweatshop" begint, vraagt Torre of 't Loon nog overeind staat. Ja? "Laten we hem dan nu kapotmaken!", deelt hij mede.

Het publiek reageert lachend. Enthousiast gaan de handen de lucht in en er wordt luidkeels meegezongen.

Jammer is alleen dat gastzangeres Kelly Thijssen van The Routines er niet bij is om dit nummer nog completer te maken. Vervolgd wordt er met het welbekende "Let It Snow" (van tekstschrijver Sammy Cahn en componist Jule Styne), in een groots verbouwde versie gezongen door de multi-instrumentalist van de band, Rocco Bell. Industrieel, staccato en energiek wordt deze cover gespeeld. Het publiek vreet het, evenals de eerste single van het eerste album, "The Fantastic Journey of the Underground Man". De vloer begint te trillen onder de dansende menigte. Gitarist Vedran Mircetic ziet het alles nonchalant aan met soms een tevreden grijns op zijn gelaat.

De band maakt een buiging en verlaat het podium. Het publiek wil meer en laat dit duidelijk merken. Een toegift volgt in de vorm van de drummer die de opgetuigde machine start, die midden op het podium staat. Dit is het begin van het nummer "Ah, I See", dat nog door Eric Corton tot toetersong werd gedoopt. Dit omdat Rocco hierin een autostuur met claxon gebruikt. De zaal explodeert nog eenmaal, waarna de band iedereen inclusief crew bedankt.