Gitarist Kalle Wallner en zanger/toetsenist Yogi Lang staan mij te woord in De Nieuwe Nor op de eerste dag van oktober. Wat? Rasechte Bayern op die datum in Limburg? Het Oktoberfeest is in volle gang! Kalle: “Voor ons het ‘Oktoberfest’ niet zo belangrijk. Als kind heb ik er mooie herinneringen aan, maar tegenwoordig heeft het veel van zijn oorspronkelijkheid verloren. Het is veranderd in een mega Mallorca-Ballermanparty. Mijn interesse heeft het niet meer. We zijn momenteel op tournee, en spelen op plaatsen waar we in april dit jaar niet waren. Oostenrijk en Zwitserland, bijvoorbeeld. In Madrid hebben we drie concerten gegeven en maken nu een tussenstop in Heerlen. Daarna gaan we naar Engeland. In November zijn we wederom in Nederland. Sommige uitbaters wilden de respons op het nieuwe album afwachten. De reacties en verkopen liepen prima, en we werden alsnog geboekt. Het is leuk om eens in Zuid-Limburg te zijn. We zijn bekend in de omgeving van Spirit Of ’66 (Verviers-België) maar Heerlen was ons onbekend. Yogi: “Vanmiddag waren we in Maastricht. Een prachtige stad in een verrassende, mooie omgeving. Nederland staat mondiaal bekend als vlak, maar ik zag de één na de andere groene heuvel. Ik vind het waanzinnig mooi hier. Gelukkig zaten we ruim in tijd waardoor ik iets van de omgeving kon zien." Media gekte heeft een ijzeren grip op onze samenleving. Daarover bestaat geen twijfel. Maar het lijkt hypocriet om iets te bekritiseren wat je zelf hanteert. Yogi: “Dat is juist het interessante aspect. Wij mensen zijn onderdeel van een systeem dat dagelijks offers vordert opdat wij onze levensstandaard kunnen voortzetten. Een doeltreffender systeem bestaat niet. Aan de andere kant weerspiegelt dit het echte leven. Men is onderdeel van het geheel en ontsnappen is onmogelijk. Toch is het individueel mogelijk er iets aan te veranderen. Wij muzikanten proberen de mensen hiervan bewust te maken. Natuurlijk zijn ook wij afhankelijk van de media. Aan onze promotie wordt ook geld verdiend, en wij proberen onze muziek te verkopen. Ergens onderdeel van zijn betekent niet dat je voor jezelf niets veranderen kunt. Dat is het centrale thema van het album. Je kunt zelf bepalen in hoeverre de media van invloed is op je leven." Een zwaar en pretentieus album wordt niet altijd met open armen ontvangen. Soms neemt het aantal fans juist af. Dat moet toch als lood om je nek hangen? Kalle: “De reacties waren positief. Zelfs ‘This Is Not A Progsong’, wat een knipoog is naar de Duitse media die telkens zeuren over Yogi’s Duitse accent, werd door recensenten goed ontvangen. Ze moesten er zelfs om lachen. Het hele gedoe rondom Yogi’s accent is ontstaan na ons laatste album. Ray Wilson (Stiltskin/Genesis) nam voor ‘Roses’ plaats achter de microfoon. Toen werd pas duidelijk hoe intens Yogi’s accent was. Maar dat Wilson een rasechte Schot is, accepteerde niemand als excuus. De compositie handelt ook over de definitie van progrock met nadruk op het hokjes-denken. Waarvoor staat progressieve rock? Wie of wat is bepalend voor het genre? Wat de fans en critici waarderen, is dat we ons verder ontwikkeld hebben qua geluid, arrangementen en productie. Iets wat eigenlijk vanzelf ging. We hebben nooit bewust gekozen voor een ander geluid. Vast staat dat we na 3 jaar afwezigheid nog altijd een dynamische band zijn. We zijn geen herhaling van onszelf en staan nog lang niet op ons hoogtepunt." Popgroepen die in het Engels zingen hebben altijd te maken met hun Duits accent. Het kan voor of tegen je werken. Van Kraftwerk werd het een wezenlijk onderdeel. Popzangeres Sandra ging extra een tijd naar Londen om zich van het accent te ontdoen. RPWL trekt zich daar niets van aan. Yogi: “Ach, het is waanzin om een accentvrij Engels te verlangen van een Duitser of van wie dan ook. Alleen de Duitse media struikelen hierover. In Engeland interesseert het niemand. Amerika vindt het amusant en beschouwt het als stijlelement. Daardoor worden we gecategoriseerd als ‘krautrock’. Maar daar kan ik mee leven. Ik ga mijn accent niet verstoppen en ben niet van plan er iets aan te doen. Onze teksten hebben een boodschap en dat is belangrijk." Het concept van een maatschappelijk kritisch album wordt altijd ontleend aan Pink Floyd’s ‘Dark Side Of The Moon’. Persoonlijk gaap ik bij het lezen van deze stelling. Toch ziet RPWL dit niet als punt van kritiek. Yogi: “ ‘Dark Side Of The Moon’ was het eerste album waar de sociaal, kritische thema’s van Roger Waters het best tot uiting kwamen. Of het van invloed is op ‘RWPL-Experience’ weet ik niet. We worden allemaal beïnvloed door de muziek waarmee we zijn opgegroeid. Voor mij is dat Pink Floyd, maar voor Kalle niet. Onze muzikale overeenkomst is dat we muziek willen maken met integere en emotiegeladen teksten, zonder complexiteit. Wat ik waardeer aan Pink Floyd, is dat alle muzikale elementen een doel hebben. Ieder geluidseffect, iedere noot, zelfs een gitaarsolo had een doel. Niets werd aan het toeval overgelaten. De manier waarop het muzikale concept werd gepresenteerd heeft mij gefascineerd. De overeenkomst tussen ‘Dark Side…” en ‘Experience’ is dat beide albums vanuit een bepaalde frisheid zijn ontstaan. “Dark Side…’ ontwikkelde zich tijdens jamsessies en live-optredens. ‘Experience’ kreeg in de studio op dezelfde manier vorm. Na ‘World Through My Eyes’ wilden we terug naar het groepsgevoel. Gezamenlijk in de studio aan liedjes sleutelen." RPWL heeft zich in de loop der jaren als progbelofte bewezen. Er is sprake van een eigen geluid. Niet slecht voor een band leunend op Floyd-covers. Kalle: “Vergelijk ons niet met een coverband zoals The Australian Pink Floyd Show. Die imiteren zelfs Gilmour’s handbewegingen. In onze beginjaren zijn we gestart met liedjes spelen. Eén van die liedjes was ‘Cymbaline’ van Pink Floyd. Na verloop van tijd speelden we onze eigen versie. We hadden vier Floyd-nummers op ons repertoire. Live rekten we de nummers tijdens jamsessies. We namen de Floyd-liedjes als basis, maar improviseerden verder naar eigen inzicht. Dat is belangrijk voor het creatieve potentieel. Daaruit ontstaat het natuurlijke proces waarin je eigen stijl zich ontwikkeld. Een echte Pink Floyd-coverband waren we absoluut niet." Tijdens het interview voegt bassist Christ Postl zich bij het gezelschap. Voor mij een uitgekiende kans om te vissen naar toekomstplannen. Yogi: “Op de eerste plaats staat enkele solo-albums in de planning. Kalle heeft al een voorsprong met Blind Ego uit 2007. Hij werkt momenteel aan een opvolger. Chris is ook druk bezig met de opnames voor zijn eerste album. Zelf sleutel ik ook aan mijn eerste solo-werk. Nadat deze werkzaamheden zijn afgerond, komen we weer bij elkaar voor een nieuw RPWL-album. Welk thema dat heeft, kunnen we nog niet verklappen."