RPWL heeft het geflikt! De opvolger van het ijzersterke ‘World Through My Eyes’ is gespeend van alle krampachtigheid. ‘The RPWL-Experience’ klinkt fris, persoonlijk en minder gepolijst. Men heeft de Pink Floyd-invloeden gedestilleerd, maar zonder afname van emotionele intensiteit. De setlist bevat een ruim aantal nieuwe nummers. RPWL windt er geen doekjes om. Dit is hun experiment. Vanuit alle hoeken wordt het publiek omringd door geluidseffecten: dialogen, slogans, stadsrumoer, en jingles. Een groot videoscherm toont momenten uit het dagelijkse leven en invloedrijke kopstukken. Niet bedoeld als luchtig showelement, maar in dienst van de muzikale boodschap. Bandleider/zanger Yogi lang neemt nergens stelling. Geen Bono-propaganda (U2) voor een betere wereld. Zelfs in de fragiele Bob Dylan-cover ‘Masters Of War’ moet het publiek de boodschap zelf herkennen. Zwijgen zegt meer. In ‘This Is Not A Progsong’ wordt definitief afgerekend met de discussie over de definitie van prog. Een knipoog naar de voor- en tegenstanders van het genre. Met lak aan puristen-mentaliteit last de band een stuk Beierse volksmuziek aan het nummer. Vanuit het publiek gilt niemand ‘blasfemie’. De boodschap is aangekomen! Met vertrouwen grijpt RPWL dan terug naar het verleden. Klassiekers zoals ‘Sleep’, ‘Start The Fire’ en ‘3 Lights’ zorgen voor een solide basis progplezier. Luidkeels zingen de fans mee op ‘Roses’. Yogi Lang mist de heesheid van Ray Wilson (Stilskin/Genesis) en waardeert daarom de vocale bijval. ‘Ihr singt als besser uns’, geeft hij ruiterlijk toe. Natuurlijk volgt een eerbetoon aan de overleden Rick Wright. Geen ‘Shine On…” maar ‘Biding My Time’. Een Pink Floyd-underdoug. RPWL kan het zich permitteren. In het verleden stond ‘Cymbaline’ op de setlist. Ook alleen bekend bij cum-laude Floyd-fans. RPWL heeft de live-belofte ingelost. Er is voldoende potentieel om te groeien tot een progtopper. Het RPWL-experiment is geslaagd. Na afloop sprak niemand over nare bijwerkingen.