In een oud bijbels verhaal wil Joshua de stad Jericho binnentrekken. Daarom vraagt hij zeven priesters om met oorverdovend trompetgeschal de vestigingsmuren te verbrijzelen. Was het fenomeen Dana Fuchs in de gelederen van dit oervolk geweest, in haar eentje had zij de muren tot gruis gezongen. Want deze Amerikaanse zangeres bezit een oerkracht in haar stem die een tot de nok toe gevulde Bosuil versteld doet staan.

Maar voordat we deze ranke dame aan het werk zien, mogen eerst de mannen van Bas Paardekooper & The Blew Crue aantreden. Deze bluesrockers van eigen bodem putten voor hun repertoire voornamelijk uit demo-cd 'Hang on to tomorrow' waarop no-nonsense powerblues de boventoon voert. Daarnaast horen we een aantal covers, waaronder Joe Bonamassa's 'Bridge to better days' en 'Helpin' Hand' van Walter Trout die zeer verdienstelijk worden neergezet.

Maar ondanks een overtuigende set lijkt het publiek vooral bezig te zijn met de hoofdact van vanavond: monsterstrot Dana Fuchs & Band (spreek uit: 'Fjoeks'). De jonge zangeres is geen onbekende voor het Weertse publiek, want al eerder dit jaar gooide ze met een overtuigende show al hoge ogen op Bospop. Een blik in de zaal leert dan ook dat met name het middle-aged Bospop-publiek is komen opdraven om Dana Fuchs opnieuw de longen uit haar lijf te zien zingen. En dat is wel een beetje jammer, want ondanks dat bluesrock misschien niet zo heel hip is onder het jongere publiek, deze powergirl is niet minder dan een must om te zien en te horen, ook voor de jongere muziekliefhebber.

Haar carrière als blueszangeres is er een uit het boekje. Als 12-jarige begint ze als zangeres bij The First Baptist Gospel Choir in een zwarte kerk. Vier jaar later leidt Dana ‘downtown bluesband’ The Roadside Holdiday Inn uit Florida. Op 19-jarige leeftijd vestigt ze zich in New York op zoek naar een muzikale doorbraak ('I'm going to New York to sing the Blues!'). Maar in de Lower Eastside raakt Dana al vrij snel aan de grond, mede doordat haar zus zichzelf van het leven berooft. Gelukkig ontmoet ze tijdens lokale bluesjams gitarist John Diamond met wie ze The Dana Fuchs Band opricht en binnen een jaar tijd is Dana een gerenommeerde naam in de bluesscene. Eenmaal teruggekeerd in de Lower Eastside wordt ze ontdekt door producers van de musical 'Love, Janis' waarin ze als Janis Joplin de hoofdrol vertolkt. In 2003 verschijnt haar eerste album 'Lonely For A Lifetime' en enkele maanden geleden opvolger 'Live In N.Y.C'. Ook was ze als actrice te zien in de controversiële film 'Accross The Universe'.

Dat Dana Fuchs tot in den treure vergeleken wordt met Janis Joplin ervaart ze zelf niet als vervelend, maar ze ziet het juist als een compliment. En qua timbre en rauwheid gaat die vergelijking zeker op, maar de stem van Dana Fuchs klinkt juist veel ronder en voller dan de met heroïne en southern comfort gepolijste stem van Janis. Al vanaf de openingsklanken door haar gedeeltelijk Nederlandse begeleidingsband laat Dana Fuchs zien dat het menens is en lijkt vastbesloten om haar show op Bospop te overtreffen. En dat lukt haar met verve, mede door het intieme sfeertje dat nu eenmaal in een zaal als de Bosuil hangt. Toch is het Dana zelf, die haar publiek op basis van zangkwaliteit en de nodige portie seksualiteit moeiteloos om de vingers windt. Het ene moment krijsend als een ekster met paringsdrang, het andere moment intiem en teder, wulps dansend in een limbo-achtige choreografie en dan met een attitude waarbij onze eigen Anouk verbleekt tot een muurbloempje. Een vrouwelijke Robert Plant die haar idool naar de kroon lijkt te steken.

Haar repertoire laveert tussen de rauwe soul uit de stal van Staxx, Beth Hart-achtige poprock, rechttoe rechtaan powerblues en hier en daar een sfeervolle ballad. Absoluut hoogtepunt van de avond is echter een bloedstollende versie van 'I'll rather go blind' van Etta James waarin Miss Fuchs alle registers opentrekt en gitarist Jon Diamond met een al even meeslepende solo het stokje overneemt. Zelfs de meest notoire bluesrockpurist moet hier kippenvel van gekregen hebben. Andere hoogtepunten waren het swingende 'Bible Baby', het soulvolle 'Songbird', maar zeker ook de tot op het bot afgekloven versie van 'Helter Skelter'. In Amerika is Dana Fuchs al een ster en het is een kwestie van tijd voordat ook Europa aan haar voeten ligt, want een ding is zeker, we hebben hier niet met een eendagsvlieg te maken. Haar nieuwe cd 'Live In N.Y.C.' is dan ook een kleine troost voor iedereen die dit nu al legendarische Bosuil-optreden gemist heeft.