The Ploctones is een band met twee gezichten. Met het ene gezicht bedient ze de groep van hardcore jazzliefhebbers die houdt van ingenieuze, onnavolgbare, niet mee-tikbare ritmes en onregelmatig vormgegeven improviserende melodiefragmenten. Met het andere gezicht bedient ze het meer popmuziekgerichte deel van het publiek, dat vooral gaat voor de pakkende, verslavende riff. Maar dat zich, op die stabiele basis, ook heerlijk kan verliezen in gewaagde melodische improvisaties. Wie tijdens het concert in het sfeervol ingerichte Perron 55 te Venlo oog had voor het publiek, kon aan de hand van de lichaamstaal wel opmerken wie tot welk deel van het publiek behoorde. En tot de bijzondere ervaring komen dat je buurman uit zijn dak gaat van een nummer, terwijl jij juist van het nummer daarvóór zo onder de indruk was. De band had een goede afwisseling en een goed evenwicht gevonden tussen beide typen muziek. The Ploctones bestaat uit vier mensen. De belangrijkste blikvangers zijn Anton Goudsmid (elektrische gitaar) en Efraïm Trujillo (saxofoon), die weten hoe ze een show moeten neerzetten. De aankondigingen van de songs en een onderhoudende, expressieve manier van instrumentbehandeling waren bij hen in goede handen. Jeroen Vierdag op de vijfsnarige elektrische bas en Martijn Vink op drums zorgden voor de zo nodige stabiele basis onder de 'popnummers' en voor het betere improvisatievuurwerk bij de 'jazzmuziek'. Het was een avond met veel hoogtepunten. The Ploctones leidde het publiek rond op de uitgebreide staalkaart van zijn kunnen. Met muziek die varieerde van rustig en ontroerend, met een dreigend aanzwellende bas, tot heerlijke feestmuziek, vrolijkheid troef. Soms zat de variatie in sfeer zelfs binnen een nummer. Het nummer 'Ernesto' switchte van dramatisch-gevoelig naar feestelijk-ironisch. En sommige nummers kenden zowel jazz- als popinvloeden, en deden daarmee een poging de luisteraar te verleiden de grenzen van zijn muzikale voorkeuren te verleggen. Een zeer onderhoudend muzikaal experiment.