Na twee maal in in 2006 en 2007 in een zo goed als uitverkochte Nieuwe Nor gespeeld te hebben, is het nu tijd dat de Limburgzaal van Parkstad Limburg Theaters wordt aangedaan.

 

Helaas blijken de mensen niet meer zo warm te lopen voor Clarke, gezien het magere bezoekersaantal van rond de honderdvijftig personen. Ligt het aan de entreeprijs van twintig euro of is een derde optreden in krap twee jaar teveel van het goede? Dat de band dit ook tegenvalt, blijkt uit het feit dat ze hun set lijken af te raffelen. Naarmate het einde nadert, beginnen ze wel los te komen en worden er zowaar twee maal twee toegiften gegeven.

 

Met een sfeervol begin start de band rond twintig voor tien het optreden. Wat opvalt, is dat vooral de gitarist erbij staat alsof hij met een vette rockshow bezig is. Hij springt heen en weer terwijl de rest rustig opgaat in de muziek en zich concentreert op hun instrumenten. Vooral Anne staat er statisch bij alsof ze niet durft te bewegen. Wellicht is ze niet zo’n danser en meer iemand die op een intense manier geniet van de muziek die de muzikanten om haar heen creëren. In de Nieuwe Nor kwam dit beter naar voren aangezien in een kleinere zaal al snel een intiemere setting is gemaakt.

 

De band speelt rustige, akoestische songs, afgewisseld met wat stevigere dance-achtige nummers, die mede door de elektrische gitaar als snel een rockvibe krijgen. Het publiek, dat uit voornamelijk de oudere jongeren bestaat, geniet zichtbaar van de spacegeluiden in nummers als ‘Sleeper In Metropolis’ en ‘Wallies’. Halverwege de set is er een schitterend intermezzo tussen de drummer en de multi-instrumentalist die vanuit de buik beatboxt en een didgeridoo nadoet. Vervolgens gaan de drummer en de toetsenist een spannend, bijna duellerend samenspel aan.

 

Na een dik uur verdwijnt de band van het podium en vraagt het publiek gretig om meer. Er volgt een rustige toegift die bijna slaapverwekkend is. Gelukkig worden daarna de registers nog eens flink opengetrokken. Dan lijkt het toch te zijn afgelopen, maar schijn bedriegt, de band komt nogmaals terug om twee songs te spelen. Het eerste is een mooi zangduet tussen de toetsenist en Anne zelf. Als laatst wordt de hit ‘Our Darkness’ gespeeld en gaat het publiek echt uit zijn dak. Een mooi concert van een dame die men nog niet vergeten is.