Op zondag 10 augustus vond de 11e editite plaats van Ell Niño. Als ’s middags rond enen de jonge hardrock-formatie Calling Dr. Gonzo begint te spelen is het op het kerkplein van Ell nog niet zo heel druk, op een plukje hippe jonge meisjes voor het podium na. Deze Weertse jochies spelen hardrock. Twee Rage Against The Machine-nummers op het programma doet een beetje “de setlist moet vol”-achtig aan, maar klinken doet het verder prima, op een paar slordigheidjes na. Vertel de heren van These Seats Are Taken niks over kleine dorpjes waar de rest van het jaar niets te doen is, zelf komen ze uit Horst. Hun muziek is puntig en strak, en de lol springt net als de hoekige riffjes van het podium af. Kom lekker hangen op de Penny Arcade en geef Hasselhoff een lintje. En dan is het op Ell Niño weer tijd voor een bandje dat hele albums van één band uit zijn hoofd kent. Nu zijn er goede en slechte coverbands. Bij de slechte zet je liever de DVD van de nagespeelde band op om te zien hoe de nummers die je zo goed kent echt horen te klinken. Bij de andere categorie zit je enorm geboeid te kijken en te luisteren naar liedjes die je misschien nog nooit gehoord hebt. The Pink Floyd Sound zit in de tweede categorie. Samenspel, instrumentbeheersing en kennis van en respect voor Pink Floyd, en dat allemaal tegelijk op één podium. Een dubbelloops gitaarsolo in ‘Confortably Numb’, samples uit ‘Money’ die keurig op hun plaats vallen en ‘Sheep’ van het ‘Animals’-album als mooie afsluiter. Als de Griekse Oppergod over de wolken raast, dan klinkt dat als ZEUS: logge, stuwende stoner-rock, met bliksemende zang. Een band die het niet van een van TV bekende grapjesmaker als zanger hoeft te hebben, maar gewoon geweldig muziek maakt. Nederlandstalige rap met een wel heel erg zachte G: Luuk Maes geeft een korte show, en is daarmee de eerste hip-hop act op Ell Niño. Gevoelig en stoer tegelijk, daar hoort natuurlijk wel een ruige naam bij, Luuk. Ellevuur? Ell’s Angel? (ook gewoon in het Nederlands af te lezen), Reb-Ell? The Feromones is al weer een tijdje bezig en heeft een indrukwekkend CV, maar toch leek het de laatste tijd stil te zijn rond deze Limburgse band. Het kerkplein van Ell wordt vanavond in ieder geval weer gevuld met synthesizer-pop met galmende jaren-80 zang en zelfs getrakteerd op nieuw werk. Dat belooft wat voor de toekomst van The Feromones. Triggerfinger bewijst dat muziek politieke barrières kan slechten: de Waalse invalbassist kan zelfs “Dank je wel” zeggen, blijkt aan het eind van een vlammende set, waarin de gitaar en de ogen van zanger Ruben Block vuur lijken te spuwen. Triggerfingers laatste album heet “What Grabs Ya?” Ell grijpt de luchtgitaar en zet de benen in spreidstand en laat zich volledig bij de strot pakken door dit wervelende Belgische trio, tot breed lachens toe. De afsluiter van Ell Niño 2008 breekt alle politieke regels: de leden van Mala Vita komen uit alle hoeken van de wereld en laat iedereen op het kerkplein van Ell dansen op een vrolijk mengsel van alle muziektradities. Accordeon-polka-rock met een zeer charismatische frontman. Komende tijd is het weer gewoon rustig in Ell, hoor.