Het Heerlense Booch? festival is dit jaar gevarieerder dan ooit. Je kunt er skaten, allerlei workshops volgen, films kijken, sporten en uiteraard ook bands aanschouwen. Het is allemaal te beleven op de elfde editie van dit festijn. Het festival is er van en voor mensen, met name gericht voor en door jonge mensen. Dit is nog altijd de voornaamste en grootste doelgroep. Op de zondag aanschouw ik als eerste de band Progress. Deze melodieuze punkcore-band uit Heerlen speelt een harde set. Jammer is dat door het niet al te beste geluid een gitarist niet goed te horen is. Het publiek is er nogal rustig bij en blijft staan kijken, een publiek dat normaalgesproken bij dit soort shows helemaal losgaat. Heeft men nog een kater van gister? Of heeft men deze band de laatste tijd te vaak gezien? Pas wanneer Wilbert van Circle Of Silence een nummertje meezingt, wordt er voorzichtig gedanst. Van de punkcore over naar de technopunk van Aux Raus. Deze band bestaat uit zanger/schreeuwlelijk Bastiaan Bosma en gitarist Luuk Bouwman. Ondersteund door techno-beats maken ze een soort van gabberpunk die zowel aanslaat in Mexico, België en Amerika. Maar natuurlijk ook in Heerlen, waar het publiek helemaal uitflipt wanneer de zanger het publiek induikt en zijn blote kont laat zien. Leon Verdonschot staat er goedkeurend bij te kijken net als vele anderen. Een amusante show van een evenzo amusant duo. Op het andere podium staat een band genaamd Soullab. Ze zijn met zijn vieren en maken frisse powerpop a la Krezip. Met een jonge charmante zangeres in de gelederen, die weet hoe ze de aanwezigen dient te overtuigen, spelen ze een strakke en overtuigende set. Second Thoughts is een band die veilige pop-rock maakt met hier en daar enkele singer-songwriter invloeden. Deze driekoppige band heeft een zangeres, Glenys van Bree, met een zeer warme stem heeft die getuigt van puurheid. Hier moet je van genieten en dat doet het aanwezige publiek dan ook. Tussen de bands staat er ineens een drum n bass-DJ op het podium zuid genaamd Daradar uit Maastricht. Dat dit even wennen is voor de mensen blijkt uit het feit dat er maar weinigen blijven staan, laat staan swingen. De DJ probeert het met zijn jazz, funk, soul, swing en electrohints maar tevergeefs. Wellicht een tip voor de organisatie; zet niet zomaar een DJ tussen bands neer. Over naar de Booch? Bandcontest winnaar; Fisk uit Roermond. Het plein ziet er redelijk leeg uit wanneer het trio begint. Maar het duurt niet lang voor er een meute rockers met open mond staat toe te kijken. Al bij het eerste nummer knapt de snaar van de gitarist maar hij laat zich er niet door uit het veld slaan. Nummers als ‘Do It Like Monkeys’ en ‘Make Me Wild’ gaan erin als zoete koek. Er wordt met de haren gewapperd en zelfs gecrowdsurft. Wanneer de gitarist op het einde tot bloedens toe al zijn snaren van de gitaar plukt, volgt er een groot applaus. Dan volgen de grote namen van Booch?; Claw Boys Claw en Moke. Claw Boys Claw speelt een strakke set met een Peter te Bos die erg goed in vorm blijkt. Met zijn charismatische houding weet hij het publiek goed te bespelen. Hij springt tijdens het welbekende nummer ‘Rosie’ van het podium en loopt al zingend tot de geluidstoren waarbij de mensen de microfoonkabel boven zich houden. Een schitterend gezicht om te zien. De rest van de band speelt netjes zijn partijen maar wel met een retrorockschwung. Dat ze al wat ouder beginnen te worden, is nog niet te merken. Dat ze nog maar even doorgaan met spelen, want dit zien we graag. De afsluiter van Booch? 2008 is een terechte, al zijn ze afgelopen jaar wel overal erg veel te zien geweest. Moke, ook al de afsluiter op onder andere het Bevrijdingsfestival 2008. Al met al staat het plein toch flink vol en wordt er volop genoten van de rij hits van deze band. Toch speelt de band niet simpel hun set af maar wordt er ook geëxperimenteerd. Zo is er tijdens ‘Here comes the summer’ een fijn intermezzo dat bijna een psychedelisch tintje heeft. De Depeche Mode cover slaat goed aan bij degenen die hem kennen. Dat het geluid niet altijd even zuiver is en het gitaarverwisselen tussen de nummers door niet altijd even vlot verloopt, deert niemand. Moke probeert in ieder geval van setlist te wisselen iedere keer dat ze spelen en dat lukt ze aardig. Een waardige afsluiter van een festival dat Heerlen toch ieder jaar weer op de kaart zet.