De avond kwam wat langzaam op gang. Maar dat het programma een uur later dan gepland van start ging, kwam niet slecht uit; om 21:00 was het een stuk drukker dan een uur eerder. Helaas bleek ook dat nog wat vroeg te zijn, want de zeven muzikanten van The Regulators konden het aantal bezoekers nog op vijf handen tellen. Het publiek had in tegenstelling tot de artiesten een beetje last van podiumvrees. De halve cirkelvormige leegte vooraan blijft tijdens dit eerste optreden van Maaska hardnekkig stand houden. Jammer, want de aanstekelijke muziek van The Regulators en het vettige accent van de zang, nodigde mij wel uit tot bewegen. Wat niet handig is als je ondertussen aantekeningen moet maken. Vooral het door vier bandleden gezongen refrein (‘oioioi’) tijdens het vierde nummer zet mijn ledematen als vanzelf in beweging. Dit specifieke nummer doet me een beetje aan Michael Franty en Spearhead denken. Onder het publiek bevonden zich weinig liefhebbers die zich in stijl hadden uitgedost: ik telde slechts 1 porkpie hoedje, weinig zwart-wit en al helemaal geen bretels. Maar misschien heb ik iets gemist en horen converse allstars tegenwoordig bij ska. De jongste helft van het publiek kwam massaal op dit schoeisel binnenzwieren. En het waren vooral die jongeren die bij De Skatjes de voeten in beweging zetten. De Skatjes weten hoe ze een feestje kunnen bouwen en als de zanger het publiek vraagt om naar voren te komen, dan gebeurt dat ook. De zeven leden van de band uit Heilo knalden er meteen hard in. Sneller, vrolijker en vooral uitbundiger dan hun voorgangers. Vooral de blazers (trompet, saxofoon en trombone) stuiteren over het podium en richten de onderkant van hun instrument regelmatig op het plafond. De door de zanger gesproken woorden: “Skanken is dansen op skamuziek en dat gaan we nu allemaal doen”, brengt het hele publiek, dat langzaam in aantal toeneemt, in beweging en krijgt ook de laatste handen uit de broekzakken. De Skatjes blijven doordenderen op de linkerrijbaan, inhalen onmogelijk, en houden het tempo hoog tot ze plaats maken voor The Skakofonians. Afgelopen jaar verruilden The Skakofonians Maastricht voor Eindhoven, maar aan de interactie met het publiek is te merken dat Maastricht nog voelt als thuis voor de vijf mannen. Catchy melodietjes, opzwepende baslijnen en meeslepende solo’s van de blazers, zorgen ervoor dat ook de mensen die tot nu toe aan de bar zaten de zaal inkomen. Veel instemmend gejoel als een eigen liedje met een wat sarcastisch ondertoontje wordt aangekondigd. De mannen zijn goed op elkaar ingespeeld en genieten zichtbaar van elkaars podiumperformance. Het publiek verandert ondertussen van samenstelling, de eerste tieners verlaten het pand, om plaats te maken voor dertigers. De ska van The Skarabeez, die beurtelings laidback en up-tempo is, krijgt het ververste publiek weer in beweging. De zangeres (en eerste vrouw van de avond die plaatsneemt achter de microfoon) zou ik graag een jazzy soulstem toedichten, terwijl ik de zanger/toetsenist meer een bluesstemgeluid vind hebben. Het klinkt in ieder geval lekker of ze nu tegen elkaar in of met elkaar mee zingen. De negen bandleden zijn allemaal in het zwart of zwart-wit gekleed en staan op het podium alsof ze volledig ontspannen zijn. De blazers (ook hier trompet, saxofoon en trombone) brengen mooie solo’s. Het geheel klinkt wat traditioneler dan de afwijkende ritmes van de Skakofonians, maar zeker niet minder lekker. Integendeel. Ik vind dit het meest geslaagde optreden tot nu toe. Een logistiek probleem dwingt mij helaas het pand te verlaten, maar ik twijfel er niet aan dat ook de laatste band Sideshift Harry een prima bijdrage aan de avond heeft geleverd en een waardig afsluiter was van Maaska.