Een schaapsherder, een rode zonsondergang, een vrachtwagenchauffeur en een ezel. Dat zijn een paar van de foto’s van Toon Michiels die op dit moment in Museum Bommel van Dam in Venlo hangen en die vanavond de achtergrond vormen voor een optreden van de Willard Grant Conspiracy, de groep rondom singer/songwriter Robert Fisher. Uit het verleden weten we dat de Willard Grant Conspiracy vele gedaantes kent en bij het betreden van de zaal blijkt al snel dat we vanavond te maken hebben met een akoestische set, met naast Robert ‘slechts’ een bassist, gitarist en een zangeres. Het publiek wordt eerst nog opgewarmd door een akoestisch optreden van Doghouse Roses, een duo uit Glasgow bestaande uit Paul Tasker en Iona MacDonald, die beide ook deel uitmaken van de Willard Grant Conspiracy. De mooie stem van Iona en het gitaarwerk van Paul passen mooi bij de sfeer in het museum. Door de setting, waarin het zittende publiek erg stil is, komen de nummers goed tot hun recht. Na een korte pauze is het tijd voor Robert Fisher om het podium te betreden. Maar voordat de man op het podium plaatsneemt vertelt hij het publiek over een recente droom die hij had. Al een tijdje had hij op de tourlijst gezien dat hij in een museum moest spelen en in zijn droom was hij verworden tot een Abraham Lincoln in Disneyland, een pop die alleen maar speelt als er iemand voorbij komt. Hij was een gitarist in een stoel en speelde alleen maar als er mensen langskwamen om de collectie te bekijken. Nadat hij iedereen verwelkomt heeft bij zijn nachtmerrie, kan het concert dan eindelijk beginnen. In het begin speelt een baardloze Robert, met alleen de bassist, een aantal ingetogen nummers, die, net als de nummers van ‘Doghouse Roses’, goed passen bij de sfeer van de locatie. Na een nummer of vijf, is het tijd om ook de andere twee leden van de Willard Grant Conspiracy op het podium te vragen en komen ook wat ruigere nummers aan bod. De nummers worden op prachtige wijze gebracht en blijven ook in deze samenstelling van de Willard Grant Conspiracy voor het grootste deel moeiteloos overeind. Een bewijs dat Robert een goede singer/songwriter is. Enkel bij de rauwe nummers, denk aan ‘Let It Roll’, mis je toch net even de scherpe randjes die de albumversies wel hebben. De opstelling in het Museum verhindert echter wel dat het publiek losgaat. Het blijft wel een beetje een stijve bedoeling en dat is dan ook één van de minpunten van de avond. Het gevoel bekruipt je dat de band niet helemaal op hun gemak op het podium zit. Ook voor hun is dit een experiment, en het experiment moet ook niet als mislukt verklaart worden, verre van, maar toch lijkt de vraag gerechtvaardigd of een optreden van de Willard Grant Conspiracy in deze samenstelling, met deze setlist, in een museum de juiste combinatie is. Een nog rustigere set was misschien nog beter geweest. Ondanks deze kleine minpuntjes hoeven we niet te spreken over een nachtmerrie, maar over een heerlijke droom, waar je nog vaak met plezier aan kunt terug denken. Als er vaker concerten gaan plaatsvinden in Bommel van Dam, kan de organisatie (Perron55) dan zorgen voor betere stoelen? Alvast bedankt!