Eindelijk eens een band met een attitude die het behoort en geen rare fratsen doet om erbij te horen. Nee, Moke doet het gewoon; stoere rockers die "smashing tunes", aldus Paul Weller, maken en die nog on-Nederlands klinken ook. De cd 'Shorland' heeft een productie die vet en heerlijk Brits klinkt. Paul Weller hoorde ze en vroeg ze meteen om zijn voorprogramma te verzorgen in diens eigen Londen. Nu dus in Sittard. Het voorprogramma van Moke wordt deze avond verzorgd door Kings Of The Day uit Vaals. Een jong viertal dat een voorliefde toont voor Bloc Party, The Killers, een klein beetje Franz Ferdinand en blijkbaar Taking Back Sunday. Het klinkt catchy en is levendig qua muziek, maar voor de rest gebeurt er weinig. Het publiek reageert in eerste instantie niet tot nauwelijks. Het is erg rumoerig in de zaal en men heeft bijna geen oog voor de band. Althans, het duurt even voordat men de aandacht vestigt richting het podium. Maar uiteindelijk wordt er toch geklapt. De zanger heeft een goeie, redelijk zuivere en af en toe rauwe stem voor de stevige britpop die ze maken. Voordat het laatste nummer wordt ingezet spelen ze voor de gein de o-zo bekende gitaarrif van de hitsingle 'Last Chance' van Moke. Een waardige Nu Of Nooit-deelnemer, als de band door de voorselectie heenkomt (heeft zich ingeschreven voor de bandwedstrijd Nu Of Nooit 2008, red.). Na een ombouw en tijdrek van een uur, bestijgen de vijf mannen van Moke de stage. Als de zanger zijn eerste toon in de microfoon knalt, schrikt het publiek wakker en is de aandacht meteen gevestigd op de bühne. Het geluid is meteen behoorlijk zuiver en verrast bijna iedereen. De muziek die Moke maakt klinkt erg on-Nederlands. Het neigt eerder naar de Britse sound van Oasis, The Verve en Snow Patrol, met een scherp randje indie. Met voormalige leden van Tröckener Kecks, Supersub en Flemming in de gelederen zou je niet zeggen dat ze zulke muziek maken, maar de wind kan alle kanten op draaien. Dit ook mede door de invloed van de uit Ierland afkomstige frontman. De puntige songs klinken soms wat eentonig door de zang, maar dat hoort nu eenmaal bij die Britsound (zie Oasis). Nummers als 'Here Comes The Summer' en 'This Plan' gaan erin als koek bij de aanwezigen maar tijdens de rustigere meer akoestische liedjes dreigt het geheel in te kakken. Uiteindelijk eindigt dit vaak toch weer met een pakkend einde. Het decor is simpel maar doeltreffend; de mannen staan in zwarte pakken op het podium, de Orange versterkers in grote getalen er achter en dit samen met het zwart-witte logo en het licht, geeft een mooie sfeer en Brits uiterlijk. Jammer is dat de presentatie sober is en dat de interactie met publiek ver te zoeken is. Na de gebruikelijke toegift laat de band, na bijna anderhalf uur gespeeld te hebben, het publiek ogenschijnlijk tevreden achter.