Wanneer je denkt aan de musicalfilm 'Grease', uit 1978, dan denk je onmiddellijk aan Sandy en Danny. Oftewel Olivia Newton-John en John Travolta. Ook zangeres Cindy Bullens had een rolletje in deze kaskraker, waarin ze het liedje 'Fredy, My Love' vertolkte. Olivia Newton-John was toen al enige tijd redelijk succesvol bezig als zangeres, maar Bullens kwam net kijken. Ze werd ontdekt door Elton John, die haar meenam op tour. Op 'Don't Go Breaking My Heart', het duet tussen Sir Reginald en zijn toenmalige protegé Kiki Dee, zong Bullens mee in het achtergrondkoortje. Enige tijd na 'Grease' verscheen er dan eindelijk een debuutalbum van Bullens, maar het grote commerciële succes bleef helaas uit. Bullens bleef albums opnemen met eigen materiaal, zij het met jarenlange tussenpozes, maar zonder hitparadesucces. Gedurende de afgelopen 25 jaar werkte Cindy Bullens met onder andere John Hiatt, Bryan Adams en Emmylou Harris. Aanvankelijk werd Cindy Bullens als hoofdact geprogrammeerd voor haar optreden in Perron55. Maar vanwege vermoeidheid na een lange reis en het feit dat de oorspronkelijke support act, Hayward Williams, met meer bandleden kwam aankakken dan gepland, werden de optredens omgewisseld op het tijdschema. De vermoeiheid en technische mankementen aan haar apparatuur spelen Bullens al vanaf het eerste moment parten. Een gitaar laat haar gedurende het openingsnummer in de steek en ook een tweede gitaar doet het niet naar behoren. Dan maar een andere gitaar omstemmen. Uit haar eigen woorden blijkt dat Bullens wel vaker van die avonden heeft waarop alles misgaat. Wanneer Bullens eindelijk haar instrumentarium op orde heeft gaat het optreden dan toch echt van start. Veel nummers speelt ze niet, de helft van de tijd vertelt Bullens over de achtergronden van de liedjes of haar avonturen 'on the road'. En ze heeft kleine onderonsjes met enkele mensen uit het publiek, die ze omschrijft als vrienden. Het optreden is sowieso heel knus, met vier rijen stoeltjes voor het podium en nog geen dertig bezoekers. Cindy lijkt het wel goed te vinden zo. De liedjes die ze speelt, allen enkel op akoestische gitaar met hier en daar wat mondharmonica, weten de bezoekers te ontroeren. Er klinkt een enorme nuchterheid door in haar teksten, die Bullens ook op het podium uitstraalt. Ze is overduidelijk geen showvrouw - geen Madonna, geen Kylie Minogue, geen Juliette Lewis - ze is eenvoud met een gitaar om haar nek. Bullens sluit haar set af met een mooie cover van het Springsteen-nummer 'If I Should Fall Behind'. Na het uitgelopen optreden van Cindy Bullens volgt singer/songwriter Hayward Williams. Het is het eerste optreden van de eerste Europese tour van de Amerikaan. Hoewel de begeleidingsband van Williams muzikaal al goed op elkaar ingespeeld is, is de organisatie op het podium een rommeltje. Veel gitaarwissels, bandleden die niet weten wanneer welk nummer gespeeld wordt en meer van dat soort startersproblemen. Frontman Williams verzekert het publiek echter dat het tijdens het laatste optreden van de Europese tour allemaal vlekkeloos zal verlopen. Muzikaal klopt het allemaal wel. De muziek is het beste te omschrijven als americana, in lijn van mensen als Wilco, Ryan Adams, Bruce Springsteen, ouwe R.E.M., The Jayhawks en de wat mindere goden binnen het genre. Hayward en band klinken vooral heel erg Amerikaans, heel studentikoos en heel erg gelikt. Idem voor de looks van de band, hoewel Hayward zelf doet denken aan een jeugdige Ferry Mingelen...