Stake Out doet EP ten onrechte af als demo

’Demo’: De liefhebbers van AOR en classic rock worden hier erg blij van!

Pierre Oitmann, ,

Wanneer je de EP hoort van het rockkwartet Stake Out, zou je denken dat het viertal na 1990 gestopt is met het luisteren naar popmuziek. En misschien maar goed ook, want dat levert hele leuke en authentieke rocknummers op met mooie vocale harmonieën. Waarom Stake Out het schijfje met vier nummers een demo noemt is onduidelijk, want de opnames zijn van zeer goede kwaliteit en klinken veel belovend. Dus als dit pas een demo is, dan zijn de verwachtingen wel erg hoog gespannen…

’Demo’: De liefhebbers van AOR en classic rock worden hier erg blij van!

De uit Parkstad afkomstige band Stake Out put inspiratie uit Amerikaanse, Canadese en Britse AOR uit de jaren ’70 en ’80. Wat hierbij erg opvalt is dat ze die muziek op zeer authentieke wijze uitvoeren. Journey, Rush en The Outfield (in Nederland vooral bekend van de hit ‘Your Love’) worden genoemd als de grote voorbeelden van Stake Out. De demo van de band, die overigens zeer kundig in elkaar is gestoken, laat die invloeden overduidelijk horen. De titel van het eerste nummer op de demo lijkt al meteen een verwijzing naar een AOR-klassieker uit de jaren ’80: ‘Five & Dime’. Je hoeft geen enorme muziekkenner te zijn om te weten dat Bryan Adams daar zijn eerste gitaar kocht, volgens de openingszin van zijn hit ‘Summer Of ‘69’. Verder houden daar alle vergelijkingen met dat nummer op, al ligt het wel een beetje in het straatje van het materiaal van Bryan Adams uit de eerste helft van de jaren ’80. En meer nog van de grote bands waar hij indertijd mee samenwerkte: Journey, Prism, Glass Tiger en Loverboy. Het nummer 'Outcast' is een mooi voorbeeld van jaren ’70-hardrock met een Ozzy Osbourne-achtige zanglijn en gitaarrifjes die van Deep Purple zouden kunnen zijn. Op andere momenten doet deze track juist weer denken aan het stevigere werk van Bon Jovi, ten tijde van ‘Slippery When Wet’ en ‘New Jersey’. Weer totaal andere bands klinken door op het lekkere liedje ‘Broken’. Enerzijds de radiovriendelijke degelijkheid The Doobie Brothers en Hootie & The Blowfish en anderzijds de frivole frisheid van Crowded House. Het zes minuten durende ‘Rude Awakening’ is het laatste nummer op deze uitstekend geproduceerde EP, die door Stake Out eigenlijk ten onrechte wordt afgedaan als een demo. De composities zijn verre van vernieuwend of hip, maar wel goed doordacht en pakkend. De stemmen van gitarist Chris Coenen en bassist Michel Sonnemans kleuren mooi bij elkaar en ook solo klinkt het als een klokje. Dat het ook productioneel nog dik in orde is, is alleen maar een grote plus. Stake Out maakt geen muziek die hip is, maar de liefhebbers van AOR en classic rock worden hier waarschijnlijk erg blij van!