Michel Geelen, gitarist en zanger van Emotional Elvis, Candy In Helsinki en My Sister Susan, en drummer van Red Zone Cuba, benoemt zijn vijf favoriete albums aller tijden: Ik ben geboren in Beegden (een klein plaatsje bij Roermond). Half jaren tachtig was ik zo’n 15/16 jaar en begon mijn interesse voor muziek. Ik speelde in bandjes en ging met vrienden naar concerten in de S61 (voormalige Azijnfabriek) en De Fuu in Swalmen, en mijn eerste LP’s kocht ik bij Disco Limburg in Roermond. Dan later thuis op zolder werden de platen onder het genot van koffie en door mijn ma gebakken wafels aandachtig beluisterd op een kleine koffer pick-up. Uren konden we dan luisteren en filosoferen over muziek. Ik speelde en speel in de bands als Kachuk Whop, My Sister Susan, Candy in Helsinki, snOwball, Red Zone Cuba en Emotional Elvis. #1 Ramones – ‘It’s Alive’ (1978) Eind jaren ‘80 kreeg ik van Peter, een vriend van me, een cassette met nummers van de Ramones, en ik was meteen verkocht. Dat geluid, het verhaal achter de band, die energie: geweldig! Het pakte me vanaf het eerste moment, ‘1-2-3-4’ en ‘Hey Ho Let’s Go’. Ik was Ramones fan, en dat werd bijna een dagtaak. Ik zag vele concerten in binnen en buitenland, correspondeerde per brief met Ramones fans over de hele wereld, kocht alles waar ook maar Ramones op stond. Ik liep de hele dag in Ramones shirts en iedere dag draaide ik wel een plaat van mijn favoriete combo. Ook was ik lid van de Ramones fanclub en begon ik zorgvuldig een plakboek aan te leggen met alles wat er werd geschreven over de band. Het is moeilijk kiezen welk album van de Ramones mijn favoriet is, maar in deze serie kies ik dan voor het dit livealbum, daar er alle klassiekers voorbij komen. Helaas bestaat de band niet meer, maar nog immer koester ik de mythe van de 1,2,3,4! #2 The Cure – ‘Standing on a Beach (the Singles)’ (1986) Het was 1986, 21 mei Pinkpop, toen nog in Geleen. Ik ging er naar toe met Gertie, toen mijn eerste liefde. Het was een mooie ervaring, de hele dag liggen in het gras, en het was snikheet. Afsluiter van het Pinkpop festival was The Cure, en ik vond het geweldig; Robert Smith met zijn piekhaar, die zwarte kleren, de liedjes, de lichtshow, alles leek te kloppen die avond. Al snel begon ik Cure platen te kopen en ik liep rond in zwarte kleren. Op zoek naar identiteit had ik mijn heiligdom gevonden, ik was tot onvrede van mijn ouders een alternatieve ‘new-waver’ geworden. Met mijn eerste bandjes coverden we dan ook Cure-nummers, en kocht ik naast hun platen, ook andere LP’s van de zogenaamde wave bands, als The Cult, The Mission, Joy Division, The Sisters of Mercy, The Jesus and The Mary Chain en zo meer. #3 Beck – ‘Stereopathic Soulmanure’ (1994) Een ratjetoe aan stijlen; country, hiphop, folk, bliepjes, samples en noise. Het sprak me aan, en ook weer niet. Later besefte ik dat je ook zo een plaat kon maken. Gewoon de recorder aan en spelen maar. Lekker en lo-fi, geen dure studio, maar gewoon aan de keukentafel. Geen vastomlijnde stijl, gewoon doen wat goed voelt. Een ware inspiratiebron voor mijn latere Emotional Elvis muziek. #4 AC/DC – ‘Highway to Hell’ (1979) Het was niet zozeer de muziek van AC/DC die me aansprak alswel die drumpatronen. Gewoon gemakkelijk ‘boem-pats-boemboem-pats’. Ik had van mijn oom Jan een drumstel gekregen, en er moest natuurlijk geoefend worden. Naast het drumstel had ik een kleine pick-up staan, waarop ik de platen draaide, en dan maar mee drummen. Mn de LP van AC/DC stond dan vaak op, das was wel handig, niet te snel, maar wel zo duidelijk. Hele dagen zat ik op zolder te drummen, mijn ouders werden er kriebelig van. Mijn pa me toen mee naar een muziekzaak, en kocht me een akoestische gitaar, dat maakte minder herrie. Mijn ouders blij, ikke blij. Helaas was ik net zo wild van die gitaar als van mijn drumstel, dus na enkele weken kon ik goed uit de voeten op de gitaar, en leende ik van een vriend een elektrische gitaar met versterker, en die kon ook lekker hard, dus was het weer gedaan met de rust in huize Geelen. Tja, mijn ouders hebben heel wat moeten verduren met hun muzikale zoontje, en eigenlijk ben ik ze best dankbaar………. #5 The Beatles – ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ (1967) Het was een zwaar nadenken over welke plaat er nog meer in mijn top vij zou komen. Ik luister veel muziek, en kan wel een top vijfhonderd samenstellen met geweldige albums; Zappa, Beefheart, Beach Boys, Carly Simon, Weezer, Bowie, New Order, Loretta Lynn, Andre Williams, Run DMC, Husker Du, Johnny Cash, Public Enemy, Iggy and the Stooges, Tom Waits en zo kan ik nog wel even door gaan. Echter platen van The Beatles en deze in het bijzonder draai ik vaker dan de rest.