Op woensdag 28 november organiseerde Studium Generale voor de tiende keer de Maastrichtse voorronde van Nootuitgang, de Student SingerSongwriter Contest, in het sfeervolle Kumulustheater. De deelnemende studenten-singer-songwriters streden dit jaar om een opname-tegoedbon ter waarde van EURO150,- , maar bovenal om een plekje in de nationale finale van Nootuitgang op 31 mei 2008 in Eindhoven. De bezoekers in het Kumulustheater werd een zeer gevarieerd programma voorgeschoteld: van Duitse hiphop tot akoestische dialect pop, waarna ze de lastige taak kregen hun favoriete top drie middels het bij binnenkomst overhandigde fraudegevoelige stembiljet kenbaar te maken. Hoewel de notaris verhinderd was, waardoor de verantwoordelijkheid voor het tellen van de stemmen louter bij organisator Katrin Henss van Studium Generale kwam te liggen, maakte geen van de kandidaten bezwaar tegen deze bedenkelijke procedure. Publiek en jury bleken eensgezind over de prijswinnende eerste en tweede plaats, maar het door de jury met een derde plaats beloonde Chapter 4 bleek te weinig fans meegebracht te hebben: de laatste plaats in de publieksnominatie was hun deel. Naar de afwegingen van het publiek valt alleen maar te gissen, daarom hier hoe de jury over een en ander dacht: De afsluiter van vorig jaar, Christianne Ong, had dit jaar de eer om als eerste haar kunnen te tonen. Zichzelf begeleidend op gitaar opende ze met een mierzoet liefdesliedje waardoor de link met iemand als Katie Melua snel gelegd wordt. De jury was erg te spreken over de interessante akkoordenschema's en vaak verrassende modulaties die ze in haar nummers verwerkt had, wat het geheel net dat beetje meer gaf. Ondanks haar degelijke optreden viel Christianne, wat de jury betreft, toch net buiten de top drie, maar door het publiek werd haar optreden met de derde plaats beloond. Team Noble was een beetje de vreemde eend in de bijt: Duitstalige hiphop is niet direct wat je verwacht tijdens een Singer-Songwriter wedstrijd. De twee heren begonnen met een vrij gevoelige rap, waarbij ze elkaar goed aanvulden en die in de verte deed denken aan 'La Tribu De Dana' van het Franse Manau. Vooral bandlid NOS wist met zijn bijdrage gevoel over te brengen, maar hij werd af en toe overstemd door zijn partner in crime, doordat de balans niet helemaal optimaal was. Hun tweede nummer was een rechttoe, rechtaan rapplaat over hun eigen geweldigheid, waarbij de standaard hiphopmoves uit de kast gehaald werden. Maar eerlijk is eerlijk er zat een goede flow in en ondanks het tongbrekende karakter van de tekst wisten ze het tot een goed einde te brengen. Team Noble viel zowel buiten de publieks- als de juryprijzen. Grote blikvanger van Chapter 4 was de Chapman Stick van gelegenheidsbegeleider Virgil Rerimassie. Toch had het duo rond songwriter Stefan Kessels meer te bieden dan alleen dat aparte instrument: Stefan heeft een goede stem die hij ook in de strijd durft te gooien. Hij was de eerste kandidaat die echt zijn strot open zette. De muziek van Chapter 4 heeft wel iets weg van het werk van Damien Rice, daar de akkoordkeuze voor een apart, ietwat melancholisch sfeertje in de nummers zorgt. Volgens de jury waren de intro's wat aan de lange kant en had de band meer met polyfonie en dubbele stemmen kunnen doen, wat uiteindelijk resulteerde in een eervolle vermelding, want de derde plek in de einduitslag. Een bezoekje aan de MySpace-site van Chapter 4 verklaart echter waarom de nummers op sommige momenten wat leeg klonken: de uitgewerkte tracks bevatten additionele partijen die live met twee akoestische gitaren eenvoudigweg niet uit te voeren zijn. Silke Dankers betrad in eerste instantie alleen het podium om een gevoelig nummer ten gehore te brengen. Opvallend was dat haar zachte gitaarspel onverstoorbaar door bleef lopen, terwijl de zangpartij er vrijelijk tussendoor fietste. Het droevige liedje blijft echter enigszins vlak en monotoom, zeker in vergelijking met haar tweede nummer. Tijdens de tweede helft van haar optreden kreeg Silke de hulp van Beatrice 'the Pornvoice' Vogt. Of het nu aan die extra stem, het tempo, of het onderwerp lag; 'Mr Testosterone' droop van het plezier. De girlpower op het podium spatte het publiek in en had duidelijk invloed op de stemming in de zaal. Waar het eerste nummer erg ingetogen klonk, durfde Silke nu alles uit haar stem te halen en werd duidelijk dat ze ook in de hogere passages goed uit de voeten kan. Jammer genoeg is haar Engelse uitspraak niet helemaal om over naar huis te schrijven, maar het optreden was volgens de jury èn het publiek goed voor een tweede plaats. De avond eindigde zoals hij begon: Egidius begeleidde zijn twee nummers zelf op een akoestische gitaar. Egidius heeft een warme, krachtige stem, die het feit dat zijn gitaar niet helemaal lekker gestemd stond, teniet deed. Het eerste nummer, naar eigen zeggen een ode aan de stad Heerlen, zong hij in het Engels. Hij gebruikte hierbij een aantal zang-trucjes die het geheel wat onechts meegaven en volgens de jury absoluut niet nodig zijn. Dit bewees hij gelukkig met het laatste nummer van de avond, dat hij in het dialect ten gehore bracht. Een goede tekst, fijne gitaarpartij en bovenal zijn echte stemgeluid maakten dit tot het winnende nummer van deze editie van het Maastrichtse Studentensongfestival. Tussen de optredens door zorgde presentator en derdejaars performance-student Emile Zeldenrust met een aantal droge opmerkingen voor de broodnodige luchtigheid. Het is niet helemaal duidelijk of de kandidaten zich hierdoor meer op hun gemak voelden, maar het kwam de sfeer in de zaal in ieder geval ten goede en gaf de jury de gelegenheid hun commentaar wat zorgvuldiger te formuleren. Na een korte pauze mocht Yusuf Albayrak, de winnaar van vorig jaar, een aantal nummers ten gehore brengen. Hij voelt zich kennelijk prima op zijn gemak op het podium en interacteerde veelvuldig met zijn publiek. Aansluitend werden de prijswinnaars bekend gemaakt, waarbij de jury de kanttekening plaatste dat ze het deelnemersveld dit jaar niet bijster sterk vond, waardoor er niemand ècht boven het maaiveld uit kwam. Als afsluiting speelde Egidius nog eenmaal zijn winnende nummer. En of het nou door de verbazing, de zenuwen, of de geringe voorbereidingstijd kwam: zijn gitaar was nog steeds ontstemd, maar desondanks stond het nummer ook deze keer als een huis.