Een week voor de cd-releaseparty in de Nieuwe Nor organiseert Circle Of Silence een cd-listeningparty in Theater Lexor voor een select publiek bestaande uit pers, ouders, vrienden en speciale genodigden. Dit is op zich al bijzonder want er zijn niet veel bands van dit formaat die zoiets doen. De heren willen op deze manier laten zien dat ze bezig zijn met het verkopen van hun product en zij doen dit vol overgave. Gitarist Brian (alias Anton) heeft voor deze gelegenheid zijn huiskamer in het kleine theatertje geplaatst. Wanneer iedereen de zaal betreedt ligt hij te slapen op zijn eigen bank. Als iedereen plaats heeft genomen, komen de andere COSmonauten binnen en maken Brian wakker en geven hem een kop koffie. Iedereen wordt welkom geheten en de bandleden vertellen iets over de totstandkoming van hun nieuwe schijfje. Dat er veel tijd en moeite in heeft gezeten, blijkt wel uit hun lachwekkende verhalen en indrukwekkende hoes; een digipack met een drukke lay-out van allerlei foto’s en uiteraard Lappie, hun eigen mascotte. Een voor een worden de nummers besproken en krijgen we de mogelijkheid om ze te beluisteren. Tijdens de luistersessie worden er op een scherm hilarische foto’s vertoond die in de loop der tijd zijn gemaakt. Ook dit werkt duidelijk op de lachspieren van de aanwezigen. Maar waar het om draait is uiteraard de muziek. De cd begint met een heerlijke intro van gejuich, geklap en hakkende drums. Een melodisch gitaarspel maakt er een lekker Iron-Maidenstukje van, dat overigens in meerdere songs terug te horen is. Op het einde gaat het er een stuk steviger aan toe. Soepel springt het over naar het eigenlijke eerste nummer ‘You, me and everything after’ waarin flink gebeukt wordt. Dat de zanger flink geoefend heeft, blijkt uit het feit dat hij een groot bereik laat horen. Er zit zelfs cleane zang in de songs. Deze komt bijna in iedere song naar voren, evenals de samenzang die erg overtuigend overkomt. Deze combinatie van brulzang, cleane zang en samenzang met de Iron-Maiden-achtige gitaarriffs maakt het tot een waar hoorspel. “Le Coq est mort” begint met een strak drumintro waarna het overgaat in een snel metalnummer. Ook hier heeft de cleane zang wat een typisch hoog meezinggehalte. Tijdens het rustige, maar lekker kabbelende intermezzo laat de haan zich even horen (letterlijk), waarna het weer ruig eraan toegaat. Eindigend met een typische metalgrunt gaat ook dit nummer moeiteloos over in de volgende. ‘Take My Breath’ zit ook vol met allerlei gitaarriffjes en rare overgangen. Ze klinken vaak als een solo maar zijn het uiteindelijk toch weer niet. Over de productie is alleen maar lof te spreken want Tommy Bonajo, bekend van zijn verdiensten bij 37 Stabwoundz en zijn eigen band Blindsight, heeft goed werk afgeleverd. Het geheel klinkt zuiver en heel helder qua sound. Dit krijgt hij dus tijdens de cd-listening te horen in de vorm van een groot applaus, terwijl toch de geluidskwaliteit van de boxen in het theater te wensen overlaat. Hij wordt gevraagd om ook plaats te nemen op de bank op het podium en enkele roadstories en anekdotes te vertellen. Vervolgens komt het volgende nummer getiteld L’addition de l’apathie. Het woord apathie wordt door deze heren veelvuldig gebruikt, terwijl hier totaal geen sprake van is bij deze groep. Ook in dit nummer weer goedklinkende riffs, hakkende drums en veelvuldige samenzang. Het hoofd gaat meteen meedeinen en blijft niet meer stilstaan. Wat opvalt is dat er geen echte invloeden te noemen zijn behalve dan Iron Maiden en wellicht Anathema. Voor de rest klinkt het allemaal net te eigen. Dat is voor deze tijd redelijk bijzonder. ‘Believe’ is al langer bekend omdat deze al een tijd op de site van de band staat. De heren gaan hier meteen hakken, dan komt een refrein en in het midden een rustiger stuk. Daarna weer terug naar het begin, wat dus geen song is met een standaard opbouw, refrein en afbouw. Geblinddoekt genieten we van het epische nummer ‘The dream that brought you……paradise’ met zijn trage gitaarpartijen, afwisselende riedeltjes en veelal instrumentale gedeeltes. Ook hier weer de cleane zang en samenzang wat misschien wel een klein nadeel is omdat het nogal veel wordt gebruikt op deze cd. Zo kunnen de nummers wat op elkaar gaan lijken. Als afsluiter is er de ballad ‘No turning back’, met als speciale gastzangeres Ruth Maassen, zangdocente, die een andere dimensie geeft aan het nummer, met haar hoge stem. Met een onvervalste gitaarsolo begint het nummer als een bijna fout nummer, op de positieve manier bedoeld dan wel. De mix van piano en de stem van Ruth maken het een gothic-song dat zo op een cd van Epica of After Forever had gekund. Na het beluisteren van de cd, aanschouwen van de foto’s en livebeelden en het aanhoren van de verhalen van Circle Of Silence, kunnen we concluderen dat deze band veel tijd en energie in werk steekt. Dat dit niet altijd zijn vruchten afwerpt, blijkt uit het feit dat ze desondanks niet zijn geselecteerd voor Nu Of Nooit 2008. Maar ook zonder deze wedstrijd zullen deze jongens het nog ver schoppen.