Verwarring, dat was het sleutelwoord van deze vrijdagavond. Enkele conclusies: aan de Cuban Heels is niks Cubaans en wat het met hielen te maken zou hebben is ook een compleet raadsel. En Electrophonics, aangekondigd als een band met als specifieke stijl jump-swing-blues; wat de band ook speelt, geloof het maar niet, het is geen blues. Ze hebben absoluut stijl, de heren van Electrophonics. Netjes in het pak, de drummer zelfs met stropdas. En ze maken de muziek die je van zo'n combo verwacht. Bigband muziek, swing, American songbook-achtige dingen en soms doen ze eens gek en maken ze een rock-'n'-rollnummertje à la Bill Haley, met saxofoon en trombone. Ontregelende factor in dat geheel was zanger/mondharmonicaspeler Stephan Hermsen. Een stem (die niets weghad van een crooner als, pakweg, Frank Sinatra) en zijn toevoeging van de bluesharp aan de bigbandsetting, dat alles leverde wél een unieke combinatie op met de rest van het combo. Maar echte blues werd het nergens en een gedeelte van het publiek haakte daardoor af. Het valt ook niet mee. Als de rest van de band een gezellige boogiewoogie aan het spelen is kún je die ook niet doorkruisen met een harmonicastoot met alle klagelijkheid en melancholie van de blues. Maar toch was dat waar een gedeelte van het publiek naar verlangde. Dat deel van het publiek dat in dat opzicht beter aan zijn trekken was gekomen bij de als 'voorprogramma' bedoelde bluesband Cuban Heels. Want wat liet dit gezelschap horen? Gruizige garagebluesrock. Een zanger met een echte bluesstem (denk Joe Cocker). Een drummer die zo strak speelt als het genre vraagt, een leadgitarist met zorgvuldig opgebouwde, spannende solo's en een mondharmonicaspeler wiens partijen herinneringen oproepen aan het beste werk van The Red Devils. Vakwerk in het genre, zogezegd. En zelfs meer, kon de zaal concluderen, na een indrukwekkende opening, waarbij alle registers open getrokken werden, na het hypnotiserende 'Heavy Blues', en na het rond mondharmonica en zang opgetrokken nummer met de memorabele regel 'Won't See Heaven Before I Die'. Bij de volgende band was het dan ook drastisch omschakelen voor de warmgedraaide bluesrockers in de zaal. Electrophonics was nog het meest overtuigend in dat ene nummer een paar minuten voor middernacht, dat niet in een van die hokjes te stoppen is: 'Miss Babelone'. Geen blues, geen rock-'n'-roll, geen swing, maar een heerlijk, zich in het geheugen vasthakend refreintje met de woorden “love me baby”. Maar dat werd door een deel van het publiek al niet meer gehoord.