De derde voorronde van het Weerter Amateurfestival ondervond enige hinder van de warmte, met als gevolg dat slechts een handjevol mensen de voorkeur gaven aan het Weertse poppodium De Bosuil boven een gezellig terrasje. En dat terwijl deze op één na laatste voorronde toch een viertal leuke bands te bieden heeft… Drag The Racer scoorde op Nu of Nooit 2006 hoge punten, maar helaas net te weinig om een finaleplaats te bemachtigen. Tijdens Podiumvrees 2007 waren ze wél met de hakken over de sloot door naar de finale. Op de derde voorronde van het Weerter Amateur Festival heeft de band de ondankbare taak om voor een publiek van krap twintig man de avond te openen. Toch laat de band zich duidelijk niet hierdoor uit het veld slaan. Vooral zanger Jonathan laat zich tijdens de nummers van zijn beste kant zien. Maar om de lange stiltes tussen de nummers te vullen verraadt hij dat hij nog niet de frontman is die een dergelijke band nodig heeft. Ook de cleane zang is verre van zijn sterkste punt. Dit vergt nog enige oefening. In de tussentijd kunnen de krijsen en schreeuwen mooi dit gebrek vervangen. Een tweede zwakte in de band is de onstabiele en zenuwachtige drumstijl van hun vers verkregen drummer Paul. Net in de belangrijkste punten krijgt hij het voor elkaar om de kracht eruit te halen. Snelheid en techniek zal Paul echt wel bezitten, nu nog werken aan de juiste muzikaliteit bestemd voor de nummers. Een 'china' is een uitermate leuke cimbaal, maar na dertig keer in een nummer te hebben gehoord begint de karakteristieke sound behoorlijk te irriteren. Misschien tijd voor een fijne twintig inch heavy-crash? Als sterkste punt springt gitarist Dimitri boven het geheel uit. Zijn spel is soepel, technisch en passend bij de nummers. Een tweede gitarist had de incidentele tekortkomingen aan kracht in het middenbereik op kunnen vullen. Maar Dimitri kan het eigenlijk goed alleen af. Helaas blijven bij de band de transparante songstructuren achterwege en blijft het publiek – en misschien ook de jury – smachtend wachten op een pakkende zanglijn in het refrein. (TB) Als vervanger van het uitgevallen Salto Del Muerto (dat op zijn beurt weer SAT2D zou vervangen) speelt de Nederweertse progrockband Nem-Q. "Zoals jullie wellicht hebben vernomen heeft onze zanger Eric op dinsdag 27 maart jl. een hartinfarct gekregen en is zijn fysieke gesteldheid (nog) niet daartoe in staat om te kunnen deelnemen," aldus de MySpace-pagina van Salto Del Muerto. Nem-Q vult het podium twee gitaristen, bassist, toetsenist en drummer. Meteen vanaf de eerste paar seconden valt het op dat de muziek sterk in elkaar gezet is. De instrumenten vullen elkaar mooi aan en het geheel wordt strak bij elkaar gehouden door de technisch goed onderlegde drummer. De drukheid aan breaks en fills, in de stijl van Tool-drummer Danny Carey, storen niet. Af en toe staat het toetsengeluid wat te hard in de mix, maar over het algemeen vallen de verschillende frequenties mooi op hun plek. De bandleden stralen dezelfde gelatenheid uit hoe de nummers overkomen. Het ligt niet zozeer aan het charisma van de zanger/gitarist, maar zijn stem mist de kracht om de sferische progrock te kunnen aanvullen met interessante lijnen. Wellicht is het verlegenheid of onzekerheid, maar de vocalen weten het publiek niet te overtuigen. Langgerekte tonen helpen hierbij niet. Hierdoor komen de nummers als saai en eentonig over. Als de band nog sleutelt aan hun uitstraling, podiumpresentatie en de zang, kunnen ze het nog een hele tijd volhouden. (TB) Met de uit Breda afkomstige band Charlie & The Welfare vind deze derde voorronde van het Weerter Amateur Festival zijn rustpunt. De Brabanders spelen overwegend aangenaam rustige liedjes die je onder de noemer bluesrock kunt scharen. Wat dat betreft zou deze band geen vreemde eend in bijt zijn op Bospop. Live staat Charlie zijn mannetje. De grijze haren en kale plekken verraden enige jaren aan ervaring. Dat blijkt ook het geval te zijn wanneer deze band speelt. De songstructuren zijn helder met een uitgekiende opbouw en mooi contrast tussen coupletten en refreinen, de balans in de muzikale arrangementen is nagenoeg perfect en zowel vocaal als instrumentaal is er niks op Charlie & The Welfare aan te merken. Ondanks de professionele performance laat de band zich wel erg beperken door de grenzen van het genre, waardoor Charlie punten laat liggen op het vlak van originaliteit. Toch zou Charlie & The Welfare zeker niet misstaan op Bospop of op Moulin Blues, in het naburige Ospel. Op technisch vlak veruit de beste band tijdens deze voorronde. (PO) De grote verrassing van voorronde drie is Candy In Helsinki. Deze band, met leden van Emotional Elvis en Red Zone Cuba, brengen up-tempo punkpopliedjes met een ruw rock-‘n’-rollrandje. Candy In Helsinki is live aanzienlijk beter dan op plaat, vooral op vocaal vlak. Bovendien rammelt het op het podium minder dan in de opnamestudio. Wat wellicht nóg opvallender is, is dat Candy In Helsinki zowel Emotional Elvis als Red Zone Cuba doet verbleken met dit optreden. De liedjes zijn vele malen leuker dan de rommelige garagenummers van Red Zone Cuba of de samplepop van Emotional Elvis. Bovendien vinden de leden met Candy In Helsinki een balans tussen de gekke grimassen van de ene band en de ietwat geregisseerde podiumpresentatie van de andere. Muzikale aanknopingspunten vindt Candy In Helsinki bij het jaren ’60-gitaarwerk van The Rolling Stones en The Troggs, de rammelende jaren ’70-punk van Sham 69, Ramones en The Damned en de jaren ’80-hitrefreintjes van The Housemartins en Men At Work. Daarnaast blijft het optreden tot aan het einde amusant, puur door het enthousiasme van de muzikanten. Candy In Helsinki is een blijvertje. (PO) Na een kort beraad komt de jury met de resultaten van deze avond: 1. Candy In Helsinki 2. Charlie & The Welfare 3. Drag The Racer 4. Nem-Q