Folkmuziek - en Keltische folk in het bijzonder - is de voorloper van de rock-'n'-roll en daarmee van vrijwel alle hedendaagse popmuziek. Wanneer de Engelsen, de Schotten en de Ieren (vanwege hongersnood) in de 19e eeuw in grote getallen naar de Nieuwe Wereld verkassen, belanden vele folkloristische deuntjes in de huidige Verenigde Staten. Via arbeiders- en mijnwerkersliederen evalueren ze tot country-'n'-western en zijn ze zodoende de rechtstreekse voorouders van de muziek van Elvis Presley en Bill Haley. Samen, uiteraard, met de blues, want rock-'n'-roll is een kind van zowel blanke als zwarte ouders. Folk is altijd wel hip geweest, mede dankzij artiesten als Bob Dylan, The Pogues, Sinéad O'Conner, Levellers en - recenter - door Bright Eyes en KT Tunstall. In 2006 bracht Bruce Springsteen zelfs enkele oeroude folkdeuntjes weer tot leven op zijn prachtige album 'We Shall Overcome - The Seeger Sessions'. De Kelten waren een strijdlustig volk dat in de loop van de oudheid al heel Europa doortrok. Zo waren de beroemde Galliërs (die daadwerkelijk weerstand probeerden te bieden tegen de Romeinen) een Keltisch volk. Het huidige beeld van de Kelten is dat van de (roodharige) Gaelische volkeren, zoals de Ieren en de Schotten. De muziek van deze volkeren wordt dan ook wel tot de Keltische folk ('Celtic folk') geschaard, hoewel die term eigenlijk bedacht is door de muziekindustrie. De Nederlandse groep Rapalje appelleert niet aan deze ietwat generaliserende term. Het in kilten gehulde gezelschap speelt dus muziek die van de groep verwacht wordt: Voornamelijk (Ierse) folk met viool, luit, bodhrán (trom), trekzak, doedelzak en fluit. Dus ook wanneer Rapalje in de Oranjerie te Roermond staat met hun programma 'Vurige Kelten'. Het repertoire van Rapalje bestaat veelal uit oude Ierse drinkliederen en ballades. Zo speelt de band traditionals als 'Whiskey In The Jar' (ook bekend in uitvoeringen van The Dubliners, Thin Lizzy, Metallica en Flogging Molly) en 'The Bog Down In The Valley-O'. Daarnaast komt er een enkele Nederlandstalige klassieker voorbij, namelijk 'Zeven Dagen Lang' van Bots, en het fameuze 'De Stad Amsterdam' van Jacques Brel (ook uitgevoerd door popartiesten als David Bowie, John Denver, Prage Khan, Acda en De Munnik en The Dresden Dolls). Beide liederen behoeven weinig aanpassingen om er quasi-traditionele folkversies van te maken. Het was misschien juist leuker geweest om een écht heel modern popnummer om te toveren tot een Ierse folkdeun. Bijvoorbeeld 'Smack My Bitch Up' van The Prodigy of 'Born Slippy '96' van Underworld. Vechten, vrouwen en drank zijn tenslotte gebruikelijke onderwerpen in de Ierse volksmuziek. De show die Rapalje brengt is zeer onderhoudend, zeker voor de liefhebbers van traditionele Ierse muziek. Het is als het ware een Keltische 'greatest hitsshow', inclusief Michael Flatley-achtige dansroutines op een stevige houten tafel. Maar met een naam als 'Vurige Kelten' verwacht je toch wat meer actie en spanning dan de brave dansjes en de vrolijke zang. Ook de achtergronden van de liedjes worden niet belicht en een algeheel thema, los van het muzikale aspect, is niet te herleiden uit de show. En dat terwijl Rapalje put uit een hele rijke sociaalculturele geschiedenisbron. Bij een naam als 'Vurige Kelten' kun je denken aan bloedige strijdliederen over de Engelse bezetters of juist aan een reeks passionele ballades over fraaie roodharige dames. Het enige vuur dat het publiek te zien krijgt zijn een aantal brandende fakkels aan het eind van de show. Rapalje zet een vermakelijk muziekavondje neer, maar erg vlammend is het niet.