Zo eens per jaar wanen we ons in The Batcave, in de Londonse wijk Soho, wanneer we De Azijnfabriek binnenlopen. Namelijk in het laatste weekend van oktober, wanneer er daar het jaarlijkse Downhill-festival plaatsvindt. Inmiddels voor de derde keer in successie. En ook dit keer met nog grotere namen dan het voorgaande jaar. Het Belgische trio Lizard Smile mag de avond aftrappen. De electrorock van deze heren lijkt sterk beïnvloed door gothbands uit de jaren '80 als Bauhaus, DAF, Echo & The Bunnymen en Sisters Of Mercy. De zang doet bovendien sterk denken aan die van Brian Molko van Placebo. Lizard Smile brengt een prettige mix van dit alles, maar nu op donkere en hypnotiserende beats. En zeer stijlvol, zoals het Belgische bands betaamt. Nog meer fetisjisme was er in de vorm van het volgende trio, Misery. Jaren '80-fetisjisme welteverstaan, met donkere electro in de geest van Anne Clark, Trans-X, A Flock Of Seagulls en Soft Cell. Maar ook fetisjkleding, want zangeres Lies staat eigenlijk vooral bekend om het dragen daarvan. Daar mag overigens wel verandering in komen, want muzikaal staan Lies en haar twee medebandleden garant voor een fijne portie electrowave. Qua muziek doet Misery lichtelijk denken aan Vive La Fête, al worden de teksten bij Misery gezongen in plaats van gescandeerd. Alhoewel dat bij Els Pino juist wel weer erg sexy is. Hoe dan ook, Misery is het tegengestelde van wat hun bandnaam doet vermoeden. En in dit geval is dat gunstig. Ondanks de hoopvolle verwachtingen blijken de twee beste bands van deze avond al gespeeld te hebben wanneer Gail Of God op het podium staat. De donkere industrial van de band rondom Gail Liebling is indrukwekkend en overdonderend, maar de overwegend gescandeerde teksten gaan op den duur vervelen. De originaliteit in deze teksten is overigens ver te zoeken, maar dat kun je eigenlijk wel over alle bands zeggen die er zo uitzien als de vrolijke jonassen van Gail Of God. Uiteraard heeft dat ook te maken met de levensvisie die de bandleden er op nahouden. Een deel van het publiek lijkt zich hierin te kunnen vinden. Een ander deel danst gewoonweg op het geluid van de pompende baslijnen. De laatste band op Downhill III is er eindelijk één met een echt drumstel. Niks mis met een drumcomputer, maar het is een prettige afwisseling na een avond vol elektronisch gefabriceerde beats. Het is Asrai, labelgenoot van onze vrienden van Epica. Hoewel de band al zo'n twintig jaar bestaat zijn er pas twee officiële albums uitgebracht en een handvol demo's. Asrai wist ons met het laatste album, 'Touch In The Dark', vooral te verrassen met twee prachtige videoclips. Muzikaal gezien zwelgt de band in middelmatigheid, wat live helaas eveneens het geval is. Ook qua zang hebben we betere bands gehoord deze avond. Ondanks de donkere kleding is Asrai een bijzonder kleurrijke band, maar de podiumact is redelijk braaf na wat we nog meer hebben gezien op Downhill III. Terwijl Asrai niet bepaald de reputatie heeft van een brave band. Giel Beelen zal dat beamen... Na afloop braaf naar bed? Weinig kans, met de after-party van Night Of The Golem. Tot in de vroege uurtjes wordt er nog rondgespookt in De Azijnfabriek...