Als ploeterende muzikant is de weg naar de top niet makkelijk. En, volgens zo'n zelfde muzikant, ook helemaal niet eerlijk. Paris Hilton die een megaplatencontract heeft bij een major? Het zou niet moeten kunnen, volgens de popgeleerden. "Die zal haar weg wel naar boven geneukt hebben", zullen velen denken. Vocaal kan Paris zich niet meten aan een gemiddelde studente van de Rockacademie, noch op enkel ander muzikaal gebied. Toch werkt ze met de hipste producers die er zijn. Hoe dat kan? Nou, ze heeft een aardig netwerk opgebouwd. En geld speelt natuurlijk ook een rol. Maar de essentie is het hebben van een goed netwerk. Op een dag was er ene Tom die er ook zo over dacht en zich het leed van de arme muzikanten aantrok. Hij begon een website waar muzikale geesten en muziekliefhebbers elkaar konden treffen: MySpace. Een schot in de roos, want slechts een paar jaar na de oprichting wordt MySpace gezien als hét openpodium voor iedere muzikant. Van schoolbandje tot Dave Navarro. Uiteraard heeft Christina Aguilera ook hier meer aanhangers dan bijvoorbeeld The Feromones, maar dat je het ver kan schoppen met "het alternatieve" MySpace is een feit. Het is maar hoe je het gebruikt. Een meisje dat al vroeg heil zag in MySpace was Christine Dolce. Een visagiste uit het Californische stadje Orange County, waar onder andere No Doubt en Sublime vandaan komen. Toen iemand haar in september 2003 vertelde over MySpace is ze meteen achter d'r computertje gedoken om een profiel aan te maken onder de gebruikersnaam Forbidden. Nu, iets meer dan drie jaar later, is haar vriendenlijstje uitgegroeid tot al ver boven de miljoen. Tussen alle modellenklussen door, het bezoeken van Hollywood-feestjes en natuurlijk het updaten van haar MySpace-profiel, siert deze de dame de centerfold van de oktobereditie van de Amerikaanse Playboy. Ze schijnt binnenkort haar eigen tv-show te krijgen op de Amerikaanse buis en er zijn onderhandelingen gaande over een boek en een documentaire! Het is de nieuwe 'American Dream'; Sexy foto's van jezelf op een internetprofiel zetten en daar vervolgens stinkend rijk mee worden. Profielsites als Cu2 en PartyFlock hebben zelfs een groot deel van hun populariteit te danken aan dit soort megalomane meisjes. Maar waarom juist Dolce? Wat ze ook heeft, de mensen willen het. Wie haar MySpace-pagina bezoekt zal er niet van opkijken dat het hier gaat om een patent uitziende jonge dame met lang platinablond haar, een egaal bruingebronsde huid, een hartvormige mond en een ferme boezem. Het vermoeden rijst al gauw dat minstens één van die dingen niet geheel van nature zo is. Ze komt tenslotte uit Orange County. Maar hoe kan het dat Dolce, in feite een absolute 'nobody', enkel met online netwerken de status heeft behaald die ze nu heeft? Oké, ze houdt van stoere rockbands en ze valt ook bij diezelfde stoere rockbands in de smaak. Op menig bandprofiel staat Christine in het vriendenlijstje, vaak in de zogenaamde "Top 8". Zelfs bij bands die 'credible' zijn. Is Christine Dolce dat dan ook? Nou, ze heeft in ieder geval een cultstatus, dat staat vast. En dat weet het loeder. Dolce is de Paris Hilton én de Pamela Anderson van de nieuwe media. Hilton en Anderson hebben ook geprofiteerd (en geleden) door alles wat de digitale snelweg met zich meebracht, maar de 'Dolce Vita' is voor honderd procent gemaakt door het wereldwijde web. Daarnaast weet ze zich net als haar fameuze voorgangsters te 'verkopen'. Iets wat haar de titel 'Queen Of MySpace' opleverde. Op het eerste gezicht een leuke bekroning voor een vrouw die nu al meer bijnamen heeft dan Frank Sinatra, James Brown en David Bowie bij elkaar. Bepaalde mediacritici, bloggers en zichzelf benoemde pseudo-intellectuelen denken daar anders over. Zij rekenen Dolce - én nog een hele generatie internetvrouwen - tot de categorie 'MySpace-hoer'. Het digitale equivalent van de 'Breezerslet'. Alleen gaat het de eerstgenoemde groep niet om gratis alcoholische drankjes en een vluggertje in een portiek, maar om continue aandacht doormiddel van berichtjes, 'comments' en vooral door een hoop nieuwe digitale vriendjes te maken. Narcisme waarvan de gemiddelde Hyver achterover slaat. Met als ultieme doel een platencontract, filmrol of een deal bij een topmodellenbureau op te strijken. Plus een bak centen en eeuwige roem. Tot welk van de twee kampen je ook hoort, Christine Dolce is een ster die zichzelf met succes in de virtuele ruimte gelanceerd heeft. De discussie "Slim of slet" zal nog jaren voortduren, maar hoe zit het met bandjes? Wat als je, als arme muzikant zijnde, dankzij MySpace ruim een miljoen fans verwerft, doorbreekt dankzij de liedjes in je profiel en als gevolg daarvan een megaplatencontract mag tekenen bij een major? Misschien juist door nét iets verder te gaan dan de rest of door de grote massa aan te spreken. Door in te spelen op behoeften van de luisteraars. Kortom, als je gebruik maakt van je talent en jezelf daardoor weet te verkopen. Ben je dan 'credible', een 'sell-out' of een 'MySpace-hoer'? Of wellicht een combinatie hiervan...?