Terwijl in het Muziekodroom grote namen als Racoon, Monza en Kraak & Smaak spelen en terwijl in de clubzaal alle finalisten van Nu of Nooit minus Alize aantreden, verkiest 3VOOR12/Limburg de 'City Area', waar zowel Nederlandse als Belgische beloftes en de overige finalisten van Limbomania in diverse kroegen verspreid over de stad hun beste kunnen laten horen. OFFICER JONES & HIS PATROL CAR PROBLEMS Het Vlaamse antwoord op Dillinger Escape Plan speelt in The Zoo, waar helaas alles uitgelopen is. Daardoor begint Officer Jones & HPCP pas te spelen op het moment dat de volgende band eigenlijk al bezig had moeten zijn. Iedereen vraagt zich af waarom, want feitelijk gebeurt er drie kwartier lang vrijwel niks. Uiteindelijk beklimmen de mannen in heuse blauwe politieoverhemden het podium en slingeren hun sterke en snoeiharde riffs de zaal in. Het is retestrak, de zanger brult de longen uit zijn lijf, de band durft af te wijken van de gebaande Hardcore-paden en staat overtuigend op het podium. Toch weten ze mijn aandacht niet vast te houden. Na een nummer of vier begint alles erg op elkaar te lijken doordat de nummers veelal in dezelfde toonsoort staan en er weinig gespeeld wordt met dynamiek en tempi. Enigszins onbevredigd ga ik buiten wachten op Amenra, de volgende band die in The Zoo speelt. Wat opvalt in het half uur dat ik buiten zit is dat ik zeker een tiental kids aan de deur van The Zoo zien verschijnen die niet weten dat ze eerst een polsbandje moeten halen in de Oude Gevangenis of de Muziekodroom voordat ze de cafés in kunnen, aangezien in de cafés geen tickets worden verkocht of omgeruild voor polsbandjes. Als mijn gezelschap niet beter had geweten had ik ook ongetwijfeld voor een gesloten kroegdeur gestaan: deze constructie had de organisatie beter moeten communiceren. AMENRA Rond Amenra hangt al langere tijd een undergroundhype. De West-Vlaamse band speelde afgelopen jaar onder andere op Dour en deelde het podium met bands als Dillinger Escape Plan en Isis. Amenra maakt intense Sludgecore. De band weet me vanaf seconde één volledig te overdonderen. Wát een zalige repetitieve en doomy monsterriffs en sterke composities. Postrock, maar dan snoeihard. De zanger krijst alsof zijn leven er vanaf hangt, gebruikt zijn stem als instrument en staat niet op het podium, maar tussen het publiek op de eerste rijen. Niet headbangen lijkt onmogelijk. Amenra is niet om te kijken of te luisteren, maar om te ondergaan. In een veel te korte set stoomt de band als een bulldozer genadeloos over mij en de rest van de zaal heen om me totaal verdwaasd achter te laten. GEEN ZZZ Bijkomend van Amenra probeer ik de Mosquito te vinden, waar ons eigen zZz speelt. Door het uiterst onduidelijke plattegrondje in het programma-krantje, waarop alleen de hoofdwegen en rijrichtingen staan en straatnamen niet op te bekennen zijn, loop ik me hopeloos verloren in de wirwar van straatjes in het centrum van Hasselt. Voor iemand die vaker in Hasselt is geweest zal het geen probleem zijn, maar voor iemand die het eerst de binnenstad van Hasselt betreedt is er werkelijk geen chocola van te maken. Hierdoor kom ik pas bij The Mosquito aan als zZz klaar is met spelen. Men doet er verstandig aan om volgend jaar een duidelijker kaartje te maken of bewegwijzering naar de kroegen op te hangen in het centrum. FLIPO MANCINI Op naar de andere kant van de stad dan maar, naar De Witte Non. Hier speelt vuig rockmonster Flipo Mancini. De kroeg is afgeladen vol en een paar dozijn mensen luistert noodgedwongen buiten het café. Het is ook niet al te slim om een toch al ietwat grotere band als Flipo Manchini neer te zetten in een kroeg waar nauwelijks 75 mensen in passen. Flipo Manchini voert de temperatuur in de kroeg nog wat hoger op met hun Rock met een hoofdletter R. Bands als Fugazi en Shellac zijn nooit ver weg en de band speelt gemakkelijk de kroeg plat met hun snerpende gitaren, opzwepende drums en klassieke rocksongs die staan als een huis. Lekker, erg lekker. We sluiten de avond af met een zoektocht naar Café De Nacht waar Drive Like Maria speelt, maar ook deze kroeg vinden we pas als de drums alweer afgebroken worden. ORGANISATIE Play Festival is een schitterend initiatief, maar kent nog wat kinderziektes. De communicatie over waar tickets te kopen en om te ruilen voor een bandje laat te wensen over. Ook bij de ticketprijs zet ik mijn vraagtekens: EURO 65 voor een 3-dagen kaart (bedenk dat pak hem beet Dour Festival EURO 70 kost voor 4 dagen en je daarvoor 2x zoveel bands krijgt en grotere namen bovendien) of EURO 22 voor een All Areas dagticket vind ik aan de prijzige kant. Zeker gezien een All Areas dagticket eigenlijk nonsens is: t.o.v. een City Area kaart krijg je er alleen de Muziekodroom bij, en die ligt dusdanig ver buiten het centrum dat die afstand te voet eigenlijk niet te overbruggen is. Het is wellicht wel een idee om voor een volgende editie losse Muziekodroom-tickets te verkopen. Verder zorgt het uitermate slechte plattegrondje en de uitloop in diverse cafés voor het missen van enkele bands. Ook mag er beter nagedacht worden over welke bands men waar plaatst. In de City Area staan op diverse plekken mensen noodgedwongen op straat naar bands te luisteren, terwijl tegelijkertijd in de Clubzaal van de Muziekodroom de Nu of Nooit finalisten het moeten doen met een 30-koppig publiek. Zet de Nu of Nooit finalisten in het centrum waardoor ze sowieso wel publiek hebben, en zet de al ietwat grotere namen uit Vlaanderen in de Club, zodat daar vanzelf mensen op af komen. Ondanks deze kinderziektes weet de organisatie wel een schitterend programma met vele aanstormende bands uit de Vlaamse en Nederlandse alternatieve scene neer te zetten, en kijken wij nu al reikhalzend uit naar de volgende editie. Tekst: Marjolein Fredrix Gezien: Play Festival Dag 3, 'City Area'