Na zes jaar, vier (en een halve) albums en een handvol singles is er een einde gekomen aan de samenwerking tussen After Forever en haar platenlabel Transmission Records. Hoewel After Forever nog geen nieuws heeft over met welk ander label ze in zee zullen gaan, besloot Transmission Records een duik te nemen in het verleden van de band. En wat er naar boven komt drijven zijn twee schijfjes gevuld met tweeëndertig tracks plus een boekwerk bestaande uit vierenveertig pagina’s. Het tweeledige verzamelalbum van After Forever heeft de naam ‘Mea Culpa’ meegekregen. Een mooi verzamelwerk van één van de belangrijkste Nederlandse metalbands van het afgelopen decennium. Ook visueel is deze verzamelaar erg mooi, want er is zichtbaar veel zorg aan de verpakking besteed. Bij het openklappen van de hoes vind je een dik boekje boordevol informatie en foto’s. Uit het boekje wordt duidelijk dat er bewust gekozen is om ‘Mea Culpa’ op te delen in twee hoofdstukken: Één met Mark Jansen en één zonder. Gezien de soort van vete die er is tussen After Forever en Epica, de huidige band van Mark Jansen, is het wel een beetje jammer dat de platenmaatschappij hier de nadruk oplegt. Zeker door het eerste schijfje in de linernotes als ‘The Road To Epica’ te betitelen (naar een quote van Mark). ‘Chapter I’ van ‘Mea Culpa’ begint met het titelnummer, een ‘A-Capella Version’ van het openingsnummer van ‘Prison Of Desire’. Van het debuutalbum treffen we nog een aantal tracks, waaronder twee delen uit de songtrilogie ‘The Embrace That Smothers’: ‘Follow In The Cry’ en ‘Yield To Temptation’. Alleen deel één, ‘Leaden Legacy’, ontbreekt. Op ‘Phantom Agony’, de debuutplaat van Epica, zet deze trilogie zich voort. De albumtracks ‘Silence From Afar’ en ‘Beyond Me’ (met zang van Sharon den Adel van Within Temptation) worden onderbroken door een B-kantje uit dezelfde periode, het ruim zeven minuten durende ‘Wings Of Illusion’. Een viertal albumtracks van ‘Decipher’ (2001) en een aantal nummers afkomstig van cd-singles (2002) sluiten ‘Chapter I’ af. De singleversie van de hit ‘Monolith Of Doubt’ en diens B-kant ‘For The Time Being’ verschijnen voor het eerst op een album. Erg mooi is de powerballad ‘Imperfect Tenses’, een duet met Damian Wilson van Ayreon. Hij is ook met Floor in duet te horen op ‘Who Wants To Live Forever’, een aardige remake van de klassieker van Queen. Beide tracks waren indertijd te vinden op de cd-maxi van ‘Emphasis’, hier ook present. ’Chapter II’ opent met ‘The Evil That Men Do’, een cover van Iron Maiden en de B-kant van de single ‘My Choice’. Het nummer ‘My Choice’ is hier te vinden in een akoestische uitvoering, te samen met twee tracks van het minialbum ‘Exordium’. Hierna volgen vooral afwijkende versies van nummers van de albums ‘Invisible Circles’ en ‘Remagine’ en enkele non-albumtracks. Er zijn singleversies van ‘Digital Deceit’, ‘Two Sides’, ‘Sins Of Idealism’, ‘Life’s Vortex’ (nooit eerder op cd verschenen), ‘Being Everyone’, ‘Face Your Demons’ (met Marco Hietala van Nightwish) en ‘Boundaries Are Open’. De nooit eerder uitgebrachte ‘Industrial Mix’ van ‘Attendance’ is één van de meest zeldzame nummers op dit schijfje. Op het einde van ‘Chapter II’ staat misschien wel het allermooiste nummer dat After Forever heeft gemaakt, ‘Strong’. Het pronkstuk van ‘Remagine’ mocht natuurlijk niet ontbreken. De versie op ‘Mea Culpa’ is overigens de zogenaamde ‘Piano Version’, die alleen op de Super Audio-versie van ‘Remagine’ stond. Al met al een leuke aanvulling op de eerdere albums van After Forever. Voor wie nog niks van After Forever in de kast heeft staan is ‘Mea Culpa’ een aangename kennismaking met deze voortreffelijke band. Zangeres Floor Jansen en gitarist Sander Gommans hebben echter laten weten niet achter de release van dit verzamelalbum te staan en het ook niet te willen promoten. Dit vanwege onenigheid tussen hen en hun platenmaatschappij. Voor After Forever is dat puur een principekwestie. Financieel gezien zou het voor hen juist interessant zijn om het album wél te promoten. Ze kunnen inkomsten uit royalties van onder andere STEMRA en SENA mislopen wanneer ze de plaat niet promoten. Maar dat is dan hun ‘eigen schuld’… ‘Mea Culpa’.