Of zoals de fransen in 1422 al zeiden: “Le Jazz est mort. Vire le Jazz”. Charles VII zal echter nooit van het genre gehoord hebben en Charles VI al helemaal niet. Engeland is zelfs helemaal niet de grondlegger van de experimentele stroming. En dat ik nu juist dat woord moet gebruiken om mijn medeleven te uiten voor de slachtoffers van het watergeweld in New Orleans is erg dubbel. Jazz is echter een stroming die sinds de negentiende eeuw eigenlijk niet dood is geweest. Maar het gros van Roermond denkt hier toch anders over. Er is nooit ‘mainstream’ aandacht geschonken aan de Jazzmuziek. Maar toch blijkt tijdens de allereerste Jazznight in Roermond dat een heel Kloosterwandplein vol te krijgen is. Jazz is voornamelijk ‘muzikanten-muziek’, zoals je mij ook zal horen verkondigen over bands als ‘King Crimson’, ‘Camel’, ‘Liquid Tension experiment’, etc. Het is daarom ook absoluut niet verwonderlijk dat er voldoende vooraanstaande limburgse muzikanten hun gezicht lieten zien op dit festival. De vraag blijft natuurlijk of het publiek daadwerkelijk voor de muziek verschenen was, of meer om de benauwende hitte van de woonkamer te ontvluchten. Het Stationsplein is dan weer ietwat teveel van deze tijd en was gevuld met terrasgasten van een aanzienlijk lagere gemiddelde leeftijd. Het deed me daarentegen wel erg goed om te zien dat er zelfs redelijk veel luisteraars van mijn leeftijd en misschien zelfs jonger, het uithielden in de brei van solo’s, bizarre maatsoorten en improvisaties. Bij aankomst op het plein werd ik al meteen gewaarschuwd dat de muziek toch wel heel erg experimenteel zou zijn. Maar na enkele minuten kwam je al meteen in een ‘zwoele zomeravondmuziek’-stemming. De uitdaging blijft aawezig om mij, als drummer, de draad kwijt te laten raken in de maatsoorten en überhaupt iets van een tel. Het ‘Carlo Nardozza Quintet’ wist hier in te slagen en had daarmee meteen mijn respect gewonnen. Sowieso kan ik jazzbands met een gitarst uitermate waarderen. Hoe lelijk het uiterlijk van het instrument, zo mooi was het geluid. Het gehele bandgeluid was eigenlijk erg goed. Verbaasd? Ik wel; Een klein podium, een kleine installatie en een buitenfestival. Het is natuurlijk ook ‘not done’ als er een belabberd geluid wordt neergezet, met alle neuzen van de zalmen in het publiek. Het festival begon al in het middaguur met de ultieme sfeermaker ‘Club Guaraná’. Zij hebben zich al bewezen door zichzelf te kwalificeren voor de finale van de ‘Nu of Nooit’-wedstrijd. Nu vind ik zelf deze band niet heel erg gepast, maar daardoor niet minder leuk, voor dit festival, aangezien ik Club Guaraná meer de muziek vind maken voor tijdens de Tapas. Of is het enkel mijn interpretatie van Jazz dat het niet swingend mag zijn? ‘Monsieur Dubois’ maakt, net als ‘Club Guaraná’, gebruik van een percusionist. Dat zorgt er ook voor dat de muziek iets swingender is. Vanwege de hitte tot laat in de middag, heb ik er toch bewust voor gekozen om ‘het Barbara van Houten trio’, ‘Hans van Bergen’, ‘Touchin' Tongues’ en ‘de Mike Roelofs band’ te missen. Tot mijn grote spijt. Maar laten we hopen dat er geen nieuwe koning gekroond hoeft te worden. Lees: De Jazz mag zich meer profileren, ook in Roermond. “Le mort saisit le vif”