De derde en laatste dag van Bospop 2006. Het Engelse gezegde ‘last but not least’ is op deze dag van toepassing. Een dag lang toppers uit zowel de rock- als bluesmuziek. Opener deze zondag was Steve Harley & Cockney Rebel. Geheel toepasselijk opende deze jaren ’70-act met ‘Here Comes The Sun’, één van de grootste hits van deze band. Het optreden van deze revivalact, die vorig jaar nog een nieuw album uitbracht, was opvallend goed en de liedjes werden met veel overtuiging gebracht. Harley zelf had het zichtbaar naar zijn zin. Hij toonde zich zelfs enigszins geëmotioneerd toen hij begon over zijn eerste hit, ‘Sebastian’. Dit nummer was als eerste in Nederland een hit (zelfs #1 in de Top 40) en was het begin van een succesvolle carrière. Uiteraard kwam zijn debuut voorbij, in een prachtige live-versie, waarna hij zijn set afsloot met die andere grote hit van hem: ‘Make Me Smile (Come Up And See Me)’. Dan Racoon. Eigenlijk valt er weinig nieuws te melden over deze band. Hun set was nagenoeg hetzelfde als op Pinkpop en (zoals we inmiddels van Racoon gewend zijn) retestrak. Zanger Bart van der Weide was zeer uitgelaten en maakte grapjes over zijn collega-Zeeuwen en hun gewoontes. De alcohol van de avond ervoor was blijkbaar nog niet geheel uitgewerkt. Joe Jackson betreedt zonder aankondiging het podium, na backstage een ‘Anouk-treatment’ te hebben ondergaan. De bleke Brit opent solo het eerste nummer. Na de overbekende liedjes ‘Steppin’ Out’ en ‘It’s Different For Girls’ voegt de voltallige band zich bij Jackson om vervolgens een aantal nieuwe nummers te gaan spelen. Sommigen doen zelfs wat denken aan liedjes van N.E.R.D., met hun frisse pianoakkoorden. Het optreden van Jackson kabbelt een beetje voort, al zittend achter zijn piano. Hij hoort duidelijk niet meer tot de categorie ‘angry young men’. Maar qua zang is Joe Jackson er zeker niet minder op geworden. De meest lollige act op Bospop is zonder twijfel The Tragically Hip, een soort Canadese versie van R.E.M. Maar dan grappiger. Zanger Gordon Downie springt over geluidsmonitoren heen, trekt gekke bekken en meer van die ongein. Dat zie je Michael Stipe nog niet doen. Helaas. Wat humor betreft staat The Tragically Hip eerder op gelijke voet met hun landgenoten van The Barenaked Ladies. Helaas zijn ze in hun thuisland alleen niet zo bekend. Maar hier dan weer wel. Één van de beroemdste bands die dit jaar Bospop aandeed was Roxy Music. De legendarische artrockers, onder aanvoering van de immer in pak gehulde Bryan Ferry, maakten hun heldenstatus meer dan waar met een strakke show. Elegant en misschien soms wat elitair, maar dat past bij het imago van de charmeur Ferry en zijn kompanen. Een hele reeks hits van weleer kwam voorbij, waaronder ‘Love Is The Drug’, ‘More Than This’, ‘Let’s Stick Together’ en het wonderschone ‘Avalon’. Helaas ontbraken er ook een hoop andere klassiekertjes als ‘Dance Away’ en ‘Oh Yeah’. Maar om zo’n band als Roxy Music eens live te zien is al een ervaring op zich, nog los van welke nummers ze spelen. In de tent deze hele dag bluesbands. Gitaargrootheden als Jon Amor, Eric Gales, Rob Tognoni en Susan Tedeschi schuifelden één voor één voorbij. Leuk voor de liefhebbers dus. Ook zuidelijke bluesrock kwam er van het hoofdpodium, in de vorm van Gov’t Mule. Voor de gemiddelde luisteraar typische bluesrock, met als enige opvallendheid trompetjes en een Hammond-orgel. Voor de liefhebbers een absolute grootheid. De afsluiter in de tent was echter geen bluesband, maar The Waterboys. Wellicht de beste band die er dit jaar te zien was op Bospop. In 1985 werd deze Schotse band in één klap beroemd dankzij hun weergaloze single ‘The Whole Of The Moon’ en het album waar deze track vanaf komt, het juweeltje ‘This Is The Sea’. Ze speelden veel nummers van dit album, waaronder ook ‘Glastonbury Song’, en van dat andere fantastische album, ‘Fisherman’s Blues’. Een hele sfeervolle show van een briljante liveband vol met leuke celt-rocknummers. Het enthousiaste publiek smeekte om een toegift en kreeg deze ook, in de vorm van ‘Medicine Bow’. Zanger en muzikaal brein van The Waterboys, Mike Scott, kondigde het nummer aan als “a tribute to Mick Hucknall and his funk record collection”. Diezelfde Mick Hucknall begon rond die tijd met het optreden van zijn eigen band, Simply Red. Het zou heel makkelijk zijn om af te geven op deze band, maar toegegeven: Live staan ze hun mannetje. Mick is een prima zanger en zijn band is subliem. Het overbekende repertoire van Simply Red komt voorbij, maar zelfs van hun grootste Sky Radio-hits weet de band nog iets spannends te maken. Enkele carrièrehoogtepunten die voorbij komen zijn ‘Stars’ en het heerlijke ‘Jericho’. Met de afsluiter van Simply Red, de Harold Melvin & The Bluenotes-cover ‘If You Don’t Know Me By Now’, komt er een einde aan drie dagen Bospop. Een prima editie met veel revivalacts en enkele goede nieuwe acts. De metalliefhebbers die vorig jaar Bospop bezochten kwamen dit jaar niet echt aan hun trekken, de bluesliefhebbers dan weer ruimschoots. Maar zo is er altijd wel wat. Maar met een line-up die grootheden als Sting, Roxy Music, Anouk, Simple Minds en Joe Jackson bevatte, mogen we eigenlijk niet klagen. Dat doen we dus ook maar niet…