Vaals is één van de uithoeken van de provincie. De mooie, verbouwde zaal 'Spuugh' ligt op een steenworp afstand van de Duitse grens. En dit zal dan ook de reden zijn waarom de zaal maar voor driekwart gevuld was, waarvan de helft 'richtige Sjengen' (lees: Maastrichtenaren). De Maastrichtse bands hebben ook de overhand vandaag. Ondergetekende liet zich verrassen door de voor hem onbekende bands uit het zuiden. Zoals bij iedere voorronde werd er geloot om de volgorde van de bands te bepalen. Met tegenzin, maar gedwongen om als eersten te spelen, werd het intro van de Pikkatrillaz ingestart. Dit duurde voor mij net twee minuten te lang, maar brak wel mooi het ijs. De vijf MC's van de Pikkatrillaz betraden het podium. Het podium staat al volgebouwd met drums en versterkers. Helaas bleek dit de backline voor de volgende band te zijn. De band werkt met een MD (MiniDisc), waar alle beats opstaan. De beats zijn nogal aan de eentonige kant en blijven gedurende het nummer voortdreunen zonder uitspatting. Alleen bij het laatste nummer wordt dit ons nog eens ingewreven, want juist daar gebeurt het wel. Maar de gitaarriffs komen me wel erg bekend voor. Het sax-loopje gebruikt in één van de nummers kan toch echt niet meer. Alleen 'Proud Mary' van Ike & Tina Turner is nog vaker gespeeld. Maar de raps zijn strak en sluiten perfect op elkaar aan. Uiteraard zijn niet altijd alle teksten even duidelijk te verstaan. Vooral als de vijf zangers tegelijk het refrein inzetten, worden de teksten vaak één brei. Het Maastrichtse dialect verwerkt in de nummers is erg leuk. Dat vind het publiek ogenschijnlijk ook. Op het eind van de avond bleek dat het zonde was dat deze band (als enige gangmaker van de avond) als eerste moest optreden. Als de beats iets interessanter zouden zijn, met wat meer afwisseling, uitspattingen en tempoverschillen, zouden de Pikkatrillaz ook muzikaal veel interessanter zijn en niet voornamelijk van Malberg tot De Heeg. De band (niet het nummer van KMFDM) 'Itchy Bitchy' won al eens Nu of Nooit en in 1998 de Grote Prijs van Nederland. Daarmee zagen de heren het helaas voor gezien. Op de derde voorronde in Spuugh introduceerde Elwin De Vries, voormalig zanger/gitarist van Itchy Bitchy, zijn nieuwe band aan het Limburgse publiek; Wildflower. Het was voor velen in de zaal een moment van afwachting tot ze konden ervaren waar ze op gewacht hadden. Het eerste (instrumentale) nummer van de band was erg sterk. Met de pozes van Elwin win je geen prijzen, maar het zette wel de toon voor een bizarre show. Wildflower bestaat uit een bassist, die we al zagen tijdens de eerste voorronde bij Green Dream en vorige week in Zaal Acht bij Stevie Ann, een drummer, die we bij de volgende band nog zouden gaan zien en voorgenoemde zanger/gitarist. Garry Capel schreef in de luistertest: "Mijn eerste indruk was: "De jongens klinken stoer en volwassen". Het is wel een tikje overdone... " En hiermee sloeg hij de spijker op zijn kop; De nummers vloeiden, de basis was retestrak. De bas en drums waren redelijk eenvoudig gehouden, met af en toe zelfs een intrigerende, pulserende werking. Dat was misschien de 'Young Gods' invloed waar Ferry Duijssens het over had in de luistertest. De set wisselde helaas qua intensiteit van nummers, maar de intrigerende factor bleef aanwezig. Ook de aankondigingen tussendoor waren onverstaanbaar, drietalig (zover ik kon opmaken) maar hierdoor net zo bizar als het gitaarspel van Elwin. Sommige solo's werden enigszins slordig gespeeld, maar misschien kwam dat omdat de band merkte dat de Sjengen in het publiek de aandacht niet goed konden vasthouden. Voor mij was dit de beste band van de avond, als ze het laatste nummer niet hadden gespeeld (maar dan stiekem nog wel). 'Fest der Liebe' of iets in die trant. Ik wil me niet eens de moeite nemen om het op te zoeken waarvan dit een cover is of waarom de band dit speelt. Ik vergeet gewoon de laatste vijf minuten van de set. 'Pure Rock'n'roll' zou het zijn. 'The Yellotones' uit Maastricht. Wederom was het intro veel te lang; Er klonk een soort van stemmen of inspelen via een sampler over de speakers. De drummer bediende een sampler waar af en toe wat geluidjes uit kwamen. Zo puur is die Rock'n'roll dan niet meer. En de toegevoegde waarde van de sampler bleef me sowieso een raadsel. Misschien wilde de band de ruimte tussen de nummers invullen om zodoende de pathetische presentatie te compenseren. Jowan van Barneveld schreef in de luistert: "Ik hoop dat ze er niet zo uitzien als ze klinken, want dan vind ik het niks." Nou Jowan, dan vind je het inderdaad niks. Want ze klinken zoals ze eruit zien en vice versa. Ik kon sowieso erg weinig Rock'n'roll ontdekken. Als ik zeg dat de muziek geen ballen had, is dat geen slechte grap naar de bassiste in het korte rokje. Pas als de drummer incidenteel een refreintje meezong werd het interessanter, maar niet veel. Met nog twee bands te gaan vestige ik mijn hoop op de volgende Maastrichtse band 'The Spines'. Garry schreef in de luistertest: "Zijn dit ex-bandleden van The Sheer?" Maar Ferry contrasteerde hem met de opmerking: " Dit vind ik nou echt een 'skipper', zo'n nummer dat je opzet en weer weg klikt." Het podium stond vol met vijf muzikanten, waarvan de drummer zou gaan zingen. Het blijft moeilijk om deze twee disciplines goed te combineren. Ik kan nog altijd, ook na vanavond, geen band opnoemen die dat wel kan. De drums klonken hakkelig en geforceerd en de zang was te vaak onzuiver, vooral tijdens de eerste drie nummers. De nummers zitten in elkaar als een hand in een handschoen. Hier is erg veel aandacht aan besteed, zo ook aan de samenzang. Waarbij toch vermeld moet worden dat de gitarist die ook de tweede stem voor zijn rekening nam eerder ooit als podiumbeest te zien was bij het befaamde 'Cowboys of the Sky'. Gezien de korte economische levensduur van een band hebben muzikanten schijnbaar niet meer genoeg aan één band, of je ziet ze een aantal jaren later terug in een geheel andere setting. De nummers van The Spines zijn echter minder intensief en werden soms ietwat rommelig gespeeld. Met tijden bekroop me het gevoel dat de nummers soms ingekort zouden mogen worden. De set klonk enigszins vlak en mat, zonder echte uitspattingen. Een band als dit en met bovengenoemde in het achterhoofd, heeft een sterke stem nodig. Maar helaas ontbrak deze. De zanglijnen bleven van hetzelfde, weinig variatie of interessante melodieën. Ondertussen was mijn hoop op een echt succesvolle avond vol mooie muziek nog verschoven naar de laatste band. Maar goed dat er ten tijde van het opstellen van de luistertest niets te vinden was over 'The Lolita Lollipops'. Mag je als recensent zeggen dat je een band compleet 'ruk' vindt? Ja? Bij deze dan. Hoe komt deze band door de selectie heen en hoe kan je zoiets serieus nemen? Jammer dat zo'n band slechte band deze al zwakke avond af moet sluiten. Gezien: Zaterdag 21 januari 2006 - Spuugh, Vaals Tekst: Mila Foto's: Bart Notermans