Vrijdag de dertiende. Dat zou een ongeluksdag moeten zijn. Althans, volgens de mensen die waarde hechten aan zulk bijbels bijgeloof. Daar is echter niets van te merken. Het is vooral koud. En in deze koude nacht van vrijdag de dertiende wordt het nieuwe nachtbeleid van kracht in Zaal Acht in Roermond. Is dat even mazzel. En alsof dat nog niet leuk genoeg is, komt Stevie Ann ook nog eens spelen. En je hoeft niet eens entreegeld te betalen! Franz Ferdinand zou zeggen: "You're lucky, lucky, you're so lucky!" Een kneep in de bovenarm bevestigt dat dit geen droom is. Hooguit een alternatieve schijnwerkelijkheid of een transdimensionale parallelwereld. Een proef op de som. Eerst op Veronica kijken naar de komische spookspeelfilm 'Ghostbusters' (hoe briljant is die Bill Murray?), vervolgens in de barre kou op de fiets klimmen en dan langzaam aan voortbewegen richting Zaal Acht. En ja hoor, dit is werkelijk een geluksdag! Want bij binnenkomst is Eskimono net aan hun laatste nummer bezig. I should be so lucky, lucky, lucky, lucky... Eskimono. Flashback naar Molenrock Open Air 2005. Saaiheid alom. Oké, het was dan wel niet de juiste tijd en de juiste plaats voor Eskimono. Maar toch. Wel leuk voor het niet-zo-dynamische duo dat ze dit keer voor een übervolle zaal konden spelen. Al komen al die mensen daar niet voor de kille, solitaire samenzang van de Eskimono's. Nee. Men komt voor de warmte en gezelligheid van Zaal Acht, dat vanaf deze nacht een paar uurtjes langer mag openblijven. En vanwege de gratis entree. Maar bovenal om te komen kijken en luisteren naar een ster in wording. Het gitaarmeisje Stevie Ann. Nu zijn gitaarmeisjes altijd wel interessant. Met uitzondering van Courtney Love. Die is irritant. Maar andere gitaarmeisjes zijn wel leuk. KT Tunstall, Sheryl Crow, Chantal Kreviazuk, Ricky Lee Jones, Tegan and Sarah, Michelle Branch. En Stevie Ann dus. Vlak voor het optreden komt de band het kleine podiumpje oplopen. Even later volgt Stevie Ann, die vrolijk zwaait naar alle vrienden en kennissen, die speciaal voor haar de winterse kou getrotseerd hebben. En dat waren er nogal wat. Met een trotse blik kijkt Stevie de verte in. Zaal Acht was tot de deur gevuld met mensen. Nu zie je bij de deur vrij weinig als er dik honderd man voor je halfbevroren neus staan, maar wie dicht bij het podium staat kan constateren dat hier een geöliede band staat. Een stoere rockabillyman met een glimmende paarse gitaar en dito glimmende vetkuif, een virtuoze toetsenist, een strakke drummer en bassist (ja, ze moeten sámen strak zijn) en het gitaarmeisje met de witte laarsjes. Is dat laatste toevallig een suggestie van dhr. Rob Stenders? Die ouwe witte-laarsjesfetisjist... Wie het album van Stevie Ann goed vindt (‘Away From Here’) moet deze dame zeker eens live gaan aanschouwen. Goede stem, goede band, goede liedjes. En live swingt het meer dan op plaat. Drie min of meer opvallende covers sieren de setlist. Het wervelende ‘Give It Up Or Let Me Go’, origineel van Bonnie Raitt, een hele fijne uitvoering van het Shelby Lynne nummer ‘Killing Kind’ en een hele zwoele versie van het nummer ‘Toxic’. Origineel van een veel minder goede zangeres, namelijk Britney Spears, al moet gezegd worden dat dit nummer (geschreven door hitschrijfster Cathy Dennis) een vrij gecompliceerd muzikaal en vocaal arrangement heeft. Voor een dergelijk popnummer althans. De versie van Stevie klinkt heel organisch en is lang niet zo hectisch dan het wat fragmentarisch klinkende origineel. Vocaal één van de hoogtepuntjes van de show. Alledrie erg leuke en goed gespeelde covers. Zouden zeker niet misstaan als toekomstige B-kantjes. Natuurlijk komen ook de eigen nummers van Stevie voorbij. Sommige nummers zijn een treffende weergave van de liedjes zoals je ze op het album hoort, de rest klinkt weer net iets anders. Zo doet de live drumloop van 'Away From Here' sterk denken aan die uit 'I Don't Want To Wait' van Paula Cole, het nummer dat wellicht bekender is als de openingstune van de Amerikaanse televisieserie 'Dawson's Creek'. Andere nummers die live erg overtuigend vertolkt worden zijn de potentiële hits 'Leaving Next Time', 'You Versus Me' en prachtige 'Perfect'. En natuurlijke de hit van dit moment, 'The Poetry Man', in zowel de elektrische als de akoestische uitvoering. Na een daverend en zeer terecht slotapplaus verdwijnt de band, inclusief Stevie Ann, van het podium. Inmiddels is het alweer zaterdag de veertiende. Voor wie het wil is Zaal Acht nog tot 5.00u in de ochtend geopend. The lucky ones! Voor wie de ochtend daarna weer vroeg uit de veren moet staat er niets anders op dan de dikke winterjas weer aan te trekken. Hup, terug die winterse kou in en rap naar huis. Away from here. Gezien: Stevie Ann, vrijdag 13 januari 2006 in Zaal Acht, Roermond. Tekst: Pierre Oitmann Foto's: Twan Bakker