Het is even wennen, maar de naam van de band groeit en werkt verbazend lekker. ‘Draztic Lee Spaztic’… Hoe komen ze er op? Leuk gevonden. De band bestaat vanaf maart 2004 en komt nu met hun eerste CD’tje. Maar bestaat de demo niet net als hun biografie uit vergelijkingen naar andere bands? Ik wil natuurlijk liever geen covers horen op een demo van een band waarvan ik nog nooit gehoord heb. Want, hoe objectief ik ook probeer te zijn, ik merk zelf al dat ik met een bepaald beeld naar de band ga luisteren. En het is dan ook wel overduidelijk dat de bassist erg houdt van Less Claypool’s speelwijze. Ik moet zeggen, als ik dan toch begin met de laatste twee tracks van de zes op de demo, dat de twee covers van Primus, ‘Frizzle Fry’ en ‘Groundhog Day’, erg goed uit de verf komen. Er zijn twee manieren om een cover te spelen (als ik het slecht coveren weglaat voor het gemak); Een eigen versie, of het origineel proberen te evenaren. Draztic Lee Spaztic heeft duidelijk voor het laatste gekozen. Dit zijn wel vooralsnog de beste covers in originele vorm die ik van Primus heb gehoord. Maar toch gaat mijn voorkeur dan uit om het album ‘Frizzle Fry’ zelf op te zetten. Voornamelijk vanwege het feit dat de originele nummers net iets meer ballen hebben. En om de zang van Less te evenaren moet je wel heel veel in je mars hebben. Maar het is zeer zeker een verdienstelijke realisatie. Als die-hard ‘King Crimson’ fan ging ik natuurlijk op zoek naar enige vergelijking die ik kon maken; Het eerste nummer, passend getiteld ‘Inztrumental’ had als enige een KC-vibe tot de gitaarriff roet in het eten gooide. Het verdient echter wel een groot compliment om een instrumentaal nummer te maken en dit interessant te houden. En dit maakt de band gelukkig ook waar. Het vergt ook enige mate van lef om dit nummer als eerste track op een demo te zetten. Chapeau hiervoor. Maar daarnaast kwam ik niet verder dan een enkele break in ‘zNot’, die me aan het geniale album’Red’ deed denken. Helaas kan ik de Slayer-vergelijkingen niet hard maken op de demo. En alleen de laatste anderhalve minuut doet denken aan Pink Floyd of David Bowie, maar dat komt voornamelijk door de rustige muziek met gitaarsolo en dubbele stem. Het intro van ‘Chick to the Bone’ deed me in de verte dan weer denken aan Watcha. Maar na een halve minuut vervaagt dit beeld door een funky Primus basloopje en ‘Living Colour’-zang. ‘Civilized’ en het intro van ‘zNot’ hebben de meeste verwijzingen naar Frank Zappa. Ik ben zelf heel erg gecharmeerd van de ‘bridge’ in ‘Civilized’; Chapeau. Als je kijkt naar de binnenkant van de het boekje zijn de jongens ook zo gek als een deur. Ik denk dat je dat ook wel moet zijn, want je verwijst wel naar de grotere ‘freaks’ in de muziekwereld. Maar genoeg over de vergelijkingen. Het schijfje bevat vier goede eigen nummers (van mij hadden de covers echt achterwege gelaten mogen worden). En ‘Drazit Lee Spaztic’ bewijst een band te zijn met veel ideeën en een goede techniek. Hoewel de nummers uit veel ideeën, stijlen en smaken bestaan klinkt ieder nummer, verbazend genoeg, als een geheel. Nou, verbazend is het eigenlijk niet, want de jongens hebben hard gewerkt om iedere break en overgang onder de loep te nemen. Een goede overgang naar een ander riffje is vaak het enige wat ontbreekt bij het plakken. En hoe vaker je het plaatje draait, hoe meer de nummers op je inwerken. Het is een debuutschijfje waar je als band heel erg trots op mag zijn, dan wil ik zelfs met veel plezier een incidenteel foutje (lees: tik) van de drummer door de vingers zien.