Ellen ten Damme groeide op in het Drentse dorp Roden. Ze studeerde een jaar Nederlands en is vervolgens overgestapt naar het conservatorium in Hilversum en de kleinkunstacademie in Amsterdam. In 1991 maakte ze haar filmdebuut in Paul Rurvens muzikale eindexamenfilm ‘De Tranen Van Maria Machita’, waarvoor ze meteen al genomineerd werd voor een Gouden Kalf. Grotere bekendheid kreeg ze als het hulpje ‘Joosje’ in de advocatenserie ‘Pleidooi’. Films als ‘All Stars’ en ‘No Trains, No Planes’ volgden evenals de kaskrakers ‘Costa!’ en ‘Volle Maan’. De zaal waarin de voorstelling plaats zal vinden, is de kapel. Dit is een klassieke, maar gezellige entourage. Het publiek van vandaag is veelal van middelbare leeftijd. De zaal is goed gevuld als de show wordt aangekondigd door de programmeur van het cultureel centrum. Ellen ten Damme komt zoals te verwachten op in jaren ’30-stijl. Ze draagt een witte pruik en een lange bordeauxrode suède jas. Het eerste nummer dat wordt ingezet is ‘Von Kopf Bis Fuss’, zoals ook haar theatervoorstelling heet waarmee ze in 2007 vele theaters in ons land zal aan doen. Vanaf het eerste moment zit Ellen ten Damme helemaal in haar rol als brutale showgirl. Ze heeft het publiek in haar greep. Ze is uitdagend, adrem, speels, grappig en bovenal een hele goede zangeres. Het eerste deel van de show wordt, hoe kan het ook anders, volledig in het Duits gedaan. In het nummer ‘Sag Mir Wo Die Blumen Sind’ van Marlène Dietrich wordt er een korte overstap gemaakt naar Nenas ’99 Luftballons’. Dan gaat de pruik toch maar af, want die zit de acrobatische capriolen die Ellen uithaalt maar in de weg. Naast het zingen en bespelen van verschillende instrumenten (viool, piano en gitaar) loopt ze ook nog even een rondje op haar handen. Ellen ten Damme toont zich een echte allround entertainer. Suggestieve poses en zeer seksueel getinte teksten worden tijdens de show niet geschuwd. Dit komt vooral tot uiting in het lied ‘Plattgefickt’ wat ‘platgeneukt’ betekent. Met dit door Udo Lindenberg gecomponeerde lied nam ze deel aan de voorrondes van het Duitse Nationale Songfestival. Het lied kreeg toen overigens de titel ‘Plattgeliebt’, daar dit van hogere hand vriendelijk, doch dringend verzocht werd. Het lied is een antioorlogsleed gericht tegen Bush en zijn Irak-beleid. De hit ‘Vegas’, waarin ze in 2002 in het opvallend clipje, gekleed in bruidsjurk, samen met Katja Schuurman zoent, passeert ook de revue. In plaats van drums wordt in dit nummer een cajon gebruikt; een aangename afwisseling. De band die Ellen ten Damme achter zich heeft staan speelt overigens solide en beheerst. Deze heren blijven ondanks hun plaats op het podium binnen de show toch eigenlijk ‘onzichtbaar’; het draait duidelijk om Ellen ten Damme. Na een aantal nummers lol trappen en de lusten van het leven te hebben beluisterd, is het tijd voor wat serieuzer werk zoals onder andere het Engelstalige lied ‘Rabbit’, een nieuw eigen nummer en een nummer waarvan de tekst is geschreven door de Nederlandse dichter Ilja Pfeiffer. Na dit serieuzere deel verlaat Ellen, onder daverend applaus, het podium. Ellen komt dan ook terug om het nieuw nummer ‘Stay’ op de piano te spelen. Het is leuk om te zien dat Ellen ten Damme helemaal op gaat in de muziek en ook plezier lijkt te hebben aan het musiceren zelf. Na dit solo nummer komt ook de band terug. De show lijkt daarna geïmproviseerd; de band overlegt zichtbaar wat ze nog kunnen of willen spelen. Ook vraagt ze wat de mensen in de zaal nog willen horen. Op verzoek van het publiek zet Ellen ten Damme dan een ontzettend goede imitatie neer van de Duitse operarebel Nina Hagen. Het stembereik van Ellen ten Damme doet zeker niet onder aan dat van Nina Hagen. Ze gaat helemaal op in haar rol en rolt tegen het eind van het nummer over het podium om vervolgens de microfoon in haar mond te stoppen. Als de laatste noot van het nummer is gespeeld spuugt ze nog even het publiek in. Ellen ten Damme en de band verdwijnen dan weer achter de gordijnen om voor de allerlaatste keer terug te komen en het nummer ‘Gute Nacht, Freunde’ van Reinhard Mey te spelen. Dan is het echt afgelopen en voor de laatste maal krijgt ze een daverend applaus. Ellen Ten Damme heeft zich naast beheerst muzikant ook een rasechte entertainer getoond.