Epica verrast dit jaar vriend en vijand met de release van het soundtrackalbum ‘The Score – An Epic Journey’ (hierna gemakshalve ‘The Score’ genoemd). Nu waren de invloeden van filmcomponisten wel al duidelijk hoorbaar op een aantal nummers van de eerste twee albums van de Reuverse metalheads. Maar dat het zou gaan om de soundtrack van een zogenaamde ‘road movie’ met Georgina Verbaan in de hoofdrol had waarschijnlijk niemand verwacht. De film waarvoor Epica het album ‘The Score’ opnam heet ‘Joy Ride’. Bij een ‘road movie’ met zo’n titel dwalen de gedachten af naar niks-aan-de-hand-komedies als ‘Ferris Bueller’s Day Off’, ‘National Lampoon’s Vacation’, ‘Thelma & Louise’ en uiteraard ‘Road Trip’. In dergelijke films zit maar weinig ‘score’, veelal wordt hier als muzikale opvulling gekozen voor luchtige popliedjes die niks of nauwelijks iets met de film te maken hebben. Dat gaat voor ‘Joy Ride’ totaal niet op. Epica brengt een overwegend instrumentale, symfonische soundtrack met veel zwaarmoedige en soms benauwende composities. Titels als ‘Angel Of Death’, ‘Valley Of Sins’ en ‘Caught In A Web’ zeggen hier eigenlijk al genoeg. Voor de film is er echter gebruik gemaakt van minder heftige, ‘kalere’ uitvoeringen van deze nummers, die bij lange na niet zo indrukwekkend zijn als de orkestraal gearrangeerde versies die op dit album staan. De versies in de film zijn op z’n zachtst gezegd ‘luchtig’ en van weinig franje voorzien. Gitarist Mark Jansen, die samen met bassist Yves Huts het grootste aandeel had in dit album, zegt onder meer beïnvloed te zijn door Hans Zimmer (‘The Gladiator’, ‘The Lion King’). Vooral in de iets subtielere stukken op ‘The Score’ is dit enigszins terug te horen. De meer bombastische nummers, als ‘Inevitale Embrace’, lijken eerder geïnspireerd door componist John Williams, al is het alleen maar vanwege de dramatiek die we ook terughoren in de historische filmtunes van ‘Star Wars’ en ‘Jaws’. Op de compositie ‘Inevitable Embrace’ zijn Oosterse ritmes in het intro te horen, maar enige momenten later wanen we ons in een klein bootje voorbij de kust, in afwachting van een hongerige reuzenhaai. Naast filmcomponisten noemt Jansen ook componisten uit de vroege twintigste eeuw, zoals de Duitser Carl Orff (‘Carmina Burana’) en de Rus Sergej Rachmaninov (‘Préludes Op. 23’), als grote voorbeelden. Hun invloeden werken door op de dramatische, sobere en donkere passages op ‘The Score’. Ook meer hedendaagse filmmuziek vindt onverwacht haar weg op dit album. In het nummer ‘Supremacy’ is een soort synthesizerbreak te horen die verdacht veel doet denken aan ‘Axel F’ van Harold Faltermeyer (uit ‘Beverly Hills Cop’) of aan iets van Giorgio Moroder. Op enige ‘string synths’ na is er geen elektronische muziek te horen op de ‘Joy Ride’ soundtrack. Ondanks dat ‘The Score’ eigenlijk een album is met klassieke muziek (of beter gezegd ‘filmmuziek’), herken je er toch Epica in. De orkestrale stijl van de twee eerdere albums klinken goed door, maar het gitaarwerk van de eerste twee platen is achterwege gelaten. Ook is Epica enorm spaarzaam met vocale stukken op ‘The Score’. Liefhebbers van de mezzo-soprano vocalen van Simone Simons worden echter niet helemaal teleur gesteld. Drie nummers van het album ‘Consign To Oblivion’ zijn namelijk in iets andere versies terug te vinden op dit album. Zo vinden we op “The Score” de singleversie van de hit ‘Solitary Ground’ en een soloversie van de schitterende ballade ‘Trois Vierges’, dat op ‘Consign To Oblivion’ als duet wordt gezongen met Roy Khan van Kamelot. Ook ‘Quietus’ treffen we aan op deze plaat, maar dan zonder de harde gitaargeluiden. Erg fraai. Verder helaas geen nieuwe nummers met Simons, maar deze bijzondere uitvoeringen zijn voor de liefhebbers zeker de moeite van het beluisteren waard. Al is het alleen maar al omdat het album volledig in Dolby 5.1 gemixt is. En dat is zeker voor de orkestrale nummers een leuke meerwaarde. Een ‘Joy Ride’ met Epica blijkt geen vrolijke aangelegenheid, maar staat wel garant voor een betoverende, spannende en soms angstaanjagende reis door donkere oorden. Groots en meeslepend. Dramatisch en aangrijpend. Epica jaagt je de stuipen op het lijf, maar ontroert je evenwel. En daarmee doen ze hun naam eer aan. Enjoy the joyride…