Als je niet beter zou weten dan zou je denken dat Stevie Ann een Amerikaanse zangeres is die nummers zingt van de beste songschrijvers uit Nashville, allen opgenomen in een peperdure studio waar gouden platen van Willie Nelson en The Dixie Chicks de muren sieren. Maar omdat 3VOOR12 altijd pretendeert het beter te weten, doen wij de waarheid bij deze uit de doeken. Stevie Ann is namelijk een jonge zangeres uit Roggel, die zelf haar liedjes schrijft. Haar debuutalbum heet ‘Away From Here’ en is opgenomen in de Markant Recording Studio te Heeze. Ja, ook in de Peel wordt er goede folk gemaakt. Hierbij het bewijs. Als je recensies leest over deze eerste plaat van Stevie Ann zou je denken dat het gaat om een kloon van Norah Jones. Een makkelijke vergelijking, want alles dat maar een beetje te scharen valt onder het kopje ‘easy listening’ of ‘countryjazz’ wordt op één lijn geplaatst met de dochter van de legendarische muzikant Ravi Shankar (Norah Jones dus). De muziek van Stevie Ann is ten eerste veel meer geschreven vanuit akoestische gitaar, waar Norah de voorkeur geeft aan pianoliedjes. Ook klinken de nummers van Norah heel broeierig, waar Stevie klinkt als een verfrissend briesje. Maar genoeg over Norah Jones, die al na haar eerste album in herhaling viel… ‘Away From Here’ is een juweel van een album geworden. Hulde aan het productieteam, bestaande uit Tren van Enckevort (accordeonist van Rowwen Hèze) en Arno Guveau. Beide heren hebben hun sporen in de muziek al ruimschoots verdiend en Stevie Ann is de eerste artieste die ondersteund wordt door hun productiemaatschappij Be To Be Music. De productie van ‘Away From Here’ is goed uitgebalanceerd zonder dat het te gelikt klinkt. De vocale overdubs zijn heel subtiel gedaan, zonder dat Stevie klinkt als een robot (vergelijk dit maar eens met de vocale producties van een ‘grootheid’ als Robert John 'Mutt' Lange, op albums van The Corrs en vrouwlief Shania Twain). Ook de arrangementen zijn bijzonder goed. Maar we doen de zoetgevooisde Stevie Ann te kort om het album enkel de hemel in te prijzen vanwege de productionele kwaliteiten van Van Envkevort en Guveau. De afzonderlijke liedjes zijn namelijk nog eens bijzonder goed ook. Lekkere luisterliedjes met kop-en-staart en fraaie teksten. Het zijn vrijwel allemaal liefdesliedjes, maar met een originele insteek. De songs op ‘Away From Here’ vormen een mooie eenheid. Via het veelbelovende openingsnummer ‘Leaving Next Time’ komen we uit bij het titelnummer, tevens de debuutsingle. Een sterk refrein met dito tekst. Wie de single in huis heeft zal beamen dat de live-versie eigenlijk beter is. Kleiner en akoestisch. Dat past net iets beter bij dit liedje. Maar ook de albumversie mag er zijn. Hoogtepunt op dit album is ‘Perfect’, een mooie bitterzoete folksong die vanaf de eerste tonen boeit. Met een tekst als “I don’t know how it feels to be turned down for someone else” raakt Stevie zowel muzikaal als tekstueel de juiste snaar. ‘The Poetry Man’ is de tweede single van Stevie. Wederom een sterk nummer met een tekst die ergens over gaat. Een andere potentiële single is het nummer ‘You Versus Me’, waarop de invloeden van Sheryl Crow (één van haar idolen) voorzichtig naar voren komen. Stevie schuwt ook geen country op haar album. Een treffend voorbeeld daarvan is het liedje ‘Johnny’, dat über-Amerikaans klinkt. Mooi is de pay-off van deze track: “Johnny was a pretty nice boy”. Bezinning is er in de vorm van ’10 Minutes Of Sleep’, een voortkabbelende pianoballade begeleid door strijkers, dat gevolgd wordt door het ietwat middelmatige ‘Name It Love’, waar weer voorbeeldzangeressen als Sheryl Crow en Ricky Lee Jones de kop opsteken. Des te verrassender is ‘Sweet Surprise’, een heerlijke, rokerige, jazzgeoriënteerde song met lijzige blazers. Lekker ‘laidback’. Het meest introverte nummer op de plaat is ‘Blue’, waarop Stevie zichzelf begeleidt op de akoestische gitaar. Een klein, lief liedje. Met het nummer ‘One Way Street ’ keert Stevie weer even terug naar de folk waar dit album mee begon. Een vrolijk niemendalletje, dat oorspronkelijk begon als een up-tempo rocknummer. Er is flink aan bijgeschaafd en het resultaat was al dat werk zeker waard. Afsluiter is het bijna zes minuten durende ‘Overdone’, dat lichtelijk doet denken aan ‘I Scared Myself’ van Thomas Dolby. Ook al zo’n lange plaat, maar dan van een rare man met een baret. Kijk maar eens een keer naar VH1 Classics, voor degene die de jaren ’80 niet zo levendig hebben meegemaakt. De samenwerking tussen Stevie Ann en de heren Van Enckevort en Guveau verdient elke Nederlandse popprijs die je maar kunt verzinnen. De muziek is geenszins vernieuwend en er worden ook geen omstreden taboes aangesneden door de jonge zangeres, maar het album heeft een internationale kwaliteit en allure die bij de meeste Nederlandse artiesten héél ver te zoeken zijn. En de liedjes zijn gewoon heel mooi. En dat is toch uiteindelijk waar het om gaat. Binnenkort is er op 3VOOR12/Limburg een uitgebreid interview te lezen met Stevie Ann, waarin ze vertelt over haar album en haar eerste schreden op het pad naar sterrendom.