In Brazilië trad hij op voor een paar duizend man. In Mexico had hij zelfs een bodyguard nodig om veilig over straat te kunnen. Dat klinkt als een gemiddelde dag uit het leven van een wereldberoemde rockster. Ook de kleine gemeente Reuver kent zo’n heuse rockster. Hij woont gezellig bij zijn grootmoeder en rijdt rond in een rood busje met daarop het logo van zijn band. Nee, niet Eddie van Halen. Maar Mark Jansen, de oprichter en gitarist van Epica. Deel 1 van het tweeledige interview. “Dit is het dan”, zegt Mark Jansen over zijn studiootje. Eigenlijk is het geen echte studio. Er staan twee pc’s, een gitaar en er ligt hier en daar nog wat andere geluidsapparatuur. “Hier staat normaal nog een synthesizer”, zegt Mark terwijl hij naar een lege plek op het bureau wijst. “Maar die heb ik mee op tour.” Mark is bezig met het updaten van de Epica website. “Er is een simpel programmaatje voor. Ik ben er eigenlijk niet zo goed in.” De tweede pc staat niet aan. “Normaal staat dat andere scherm ook nog aan, maar die is kapot.” Mark vervolgt, “Hier zie ik dan de email op binnenkomen als ik bezig ben op het andere scherm.” Schijnbaar is dat nodig, want zijn mailbox puilt uit van de nog ongelezen emailberichten. “Ik beantwoord ze niet allemaal, want hoe meer ik er beantwoord, hoe meer ik er weer bijkrijg.” In enkele gevallen mailt hij terug. “Ik ben wat selectiever geworden wat email betreft. En als je zoveel krijgt schrijf je ook wat bondiger.” Hoewel Epica in 2005 al twee albums heeft uitgebracht, is de band nu al bezig met een opvolger. De opnames van dit album moeten na de zomer van 2006 beginnen, na een uitgebreide tour. Het album zou begin 2007 moeten uitkomen. Epica ligt dus behoorlijk op schema met hun nieuwe materiaal. Mark laat een paar behoorlijk ver uitgewerkte demo’s horen. “We zorgen dat we de nummers zover mogelijk af hebben voordat we de studio ingaan. Daar diepen we de arrangementen verder uit. Samen met de producer.” Als eerste laat hij een ballad horen, dat als werktitel “Piano” heeft. Een mooi instrumentaaltje, vergelijkbaar met de singleversie van 'Solitary Ground'. Mark vertelt over het nummer: “Ik heb dit aan Simone meegegeven en zij verzint dan de zangmelodieën en de tekst.” Mark zegt met een grijns op zijn gezicht, “Ik schrijf meestal de tekst voor de stevigere nummers, rustige nummers vind ik niet zoveel aan. Althans om een tekst voor te schrijven”. Hij legt uit waarom. “Bij lange nummers kan ik meer kanten uit met mijn teksten. Bij een ballad is dat niet zo.” Het tweede nummer is een nummer van een minuut of acht. Veel tempowisselingen en zowel stevige als rustigere passages. “Het volgende album gaat meer deze richting uit”, aldus Mark. Aan de hand van een poll op het forum van de website van Epica laat Mark zien dat het titelnummer op ‘Consign To Oblivion’ het populairste is onder de fans. “We vinden de mening van onze fans belangrijk. En qua stemmen springt dit nummer er echt ver bovenuit.” Jansen zegt dat dit derde album het beste moet worden dat ze gemaakt hebben en het zal meer een conceptalbum worden. “Meer dan ‘Consign To Oblivion’, dat was eigenlijk geen echt conceptalbum”, legt Mark uit. “Op de volgende plaat komen meer epische nummers te staan”. “Omdat we Epica heten”, grapt Mark. Onderweg naar de oefenruimte van Epica, gelegen onder het huis, stopt Mark langs het magazijn. “Hier ligt alle merchandise”, zegt hij terwijl hij wijst naar rekken met T-shirts, stickers, aanstekers en andere hebbedingetjes. “We doen alle merchandise zelf, want we vertrouwen niemand”, grinnikt Mark. “Dat hebben we zo kunnen regelen tijdens de contractbesprekingen met onze platenmaatschappij.” De oefenruimte van Epica is een fraai staaltje kluswerk. De muren en plafonds zijn beplakt met trays uit eierdozen en op de grond ligt gele vloerbedekking. Er staan wat versterkers en krukjes in de wat muffige ruimte en er hangt van alles aan de muren. Een poster van Iron Maiden, hoesontwerpen van After Forever en een T-shirt met Britney Spears erop. “Die hebben we gekregen tijdens ons eerste optreden van een oudere vrouw. Maar ik snap de grap nog steeds niet.” Nadat Mark is gaan zitten op een stoeltje in de oefenruimte doet hij een aantal dingen uit de doeken over het ontstaan van de band. “Simone heb ik leren kennen op de chatbox van After Forever”, onthult Mark. “Ze zei toen dat ze zangeres wilde worden van een bandje. Toen heeft ze een keer auditie gedaan”. Mark herinnert zich het nog goed. “Ik zei dat ze gezegend was met een mooie stem, maar haar techniek was kut. Alleen bracht ik het toen wat tactvoller.” Mark vervolgt, “Daarna heeft ze zanglessen genomen en haar techniek is in korte tijd heel erg verbeterd.” Toch was de roodharige mezzosopraan toen niet meteen verzekerd van een plaatsje in de band. “We hebben nog verder gezocht naar andere zangeressen”, aldus Jansen. Mark kreeg een relatie met Simone, maar zowel zij als de rest van de band vonden het toen geen goed idee dat Simone de zangeres van Epica zou worden. Maar na verschillende audities met andere zangeressen bleek Simone toch het beste bij de band te passen. Simone is daarvoor wel met school moeten stoppen. “Ze zat in 6-VWO, maar we kregen het druk en ze moest een keuze maken. Studie of de band. De platenmaatschappij was ons op dat moment heel erg aan het pushen, omdat ze al veel geld in ons hadden gepompt. Er moest iets komen.” Hoewel het aanvankelijk een moeilijke keuze was heeft Simone toch geen spijt van haar keuze. “Maar misschien dat ze het nog eens gaat proberen. Gewoon om dat papiertje te halen.” In het tweede deel van het interview vertelt Mark over de vermeende rivaliteit tussen hem en Sander Gommans van After Forever en over het ontstaan van ‘The Phantom Agony’. Plus nieuws over de aankomende single en wist-u-dat’jes over de overige bandleden. Tekst: Pierre Oitmann Foto’s: Bart Notermans