“Vier overenthousiaste, zwaar gemotiveerde jonge honden die eigenwijze, eigengereide en eigenzinnige ongepolijste rock met scherpe randjes aan de man brengen.” Zo opent de bijgevoegde biografie van de band ‘Obscure’. Hoe een recensent betaamt wordt allereerst de biografie grondig doorgelezen. En wederom valt me op dat het gros van alle bands het nalaat om aan te geven waar ze exact vandaan komen. Dat het Limburgse jongens zijn was me wel al duidelijk geworden. De foto van de muzikanten doet me echter denken dat de jongens iets jonger zijn dan begin twintig, wat blijkt uit de bio. De biografie, foto en sticker nodigen in ieder geval wel al uit om het schijfje te beluisteren. Het artwork van ‘Peninsula’ doet een beetje sereen, maar saai aan. De lensflair op de voorzijde van het kartonnen hoesje leidt af van de tekst. Op de voorzijde wordt namelijk uitgelegd wat de titel van de CD eigenlijk inhoudt. En misschien had de scheidingslijn tussen de zee en de lucht iets mooier afgewerkt kunnen worden, omdat het lijkt dat hier ook nog van alles aan tekst gedrukt staat. De goudvis op de achterzijde verdient echter een compliment. Als vervolg op hun zelfgetiteld debuutproduct van 2004, hoe de band het zelf noemt, heeft Obscure ‘Peninsula’ opgenomen met Tim Heuijerjans als producer. Peninsula is een demo van ruim twaalf minuten, verdeeld over drie gevarieerde tracks, wat in totaal een goed beeld van de band geeft. Het eerste nummer, ‘Never clearly understood’ begint abrupt, wat meteen de aandacht vraagt. Alhoewel de zang niet volledig te vergelijken is met Mindfold, heeft de muziek veel weg van Limburgs vooraanstaande emo-band. Ik denk dat dit voornamelijk komt door het zes-achtste ritme, want de muziek is toch ietwat terughoudender. Het nummer heeft een mooie duidelijke opbouw en een pakkend refrein, waar naar mijn mening de zang iets te dik boven op de mix ligt. Het tussenstuk weet goed de spanning op te bouwen en resulteert in een uitspatting in de vorm van een instrumentaal refrein. Het tweede nummer ‘Crossroads’ opent op een uitermate interessante manier, maar verliest dan helaas wat aan kracht. De zang klinkt in het eerste couplet iets te fragiel, wat bij het tweede couplet echter weer helemaal goed gemaakt wordt. ‘Hands in the crowd’ heeft van de drie tracks het sterkste en mooiste refrein. Vooral de lange noten van zanger Loek komen hier erg goed tot hun recht en zorgen soms zelfs stiekem voor een beetje kippenvel. Het is dan wel jammer dat het nummer in de coupletten iets inzakt en zelfs de indruk geeft afgeraffeld te worden om maar tot het mooie refrein te komen. Maar dat maakt het niet een minder sterk nummer. Het is een demo-CD waar Obscure erg tevreden over mag zijn; De nummers zitten goed in elkaar, zijn technisch goed gespeeld en klinken helder, doorzichtig en zuiver, zonder aan impact te verliezen. We wachten met smacht op hun eerste full-length album en een show in een grote zaal, waar ze zeker niet zullen misstaan.