OBSCURE / 13.00-13.25 uur (podium 2) Obscure opent dit jaar bevrijdingsfestival op het kleine podium terwijl het publiek langzaam het plein opvult en de eerste suikerspinnen worden gekocht. Een knallend begin is het niet echt te noemen. De band beschrijft zichzelf als 'emo' maar dit is een term die tegenwoordig niet zoveel meer zegt. En dat blijkt ook wel als de band gewoon saaie nickleback-rock blijkt te maken zoals zovelen. Knullige teksten, matige zang en valse gitaarsolo's. Maar wel een mooie vlag en een sympathieke frontman ("effe de gitare sjtumme"). Leuk voor een band als Obscure dat ze bevrijdingsfestival mogen openen maar qua prestatie hadden ze beter een jaartje kunnen wachten. C.M. TREBLE / 13.30-14.20 uur (podium 1) Aan het Limburgse Treble dan de eer om het hoofdpodium te openen. De naam Treble doet wellicht denken aan vrolijke meisjes op trommeltjes, maar Treble als live-act is toch een stuk volwassener dan verwacht. De doelgroep is wel jong en er staan dan ook de nodige ouders met kinderen op hun nek vooraan. Maar behalve liedjes in 'treble-taal' zijn er ook Engelstalige nummers en als er iets goed zit bij Treble is het wel de driestemmige zang. Dit zijn stiekem gewoon mooie popliedjes. De drie meiden worden versterkt door een liveband en er worden een aantal nieuwe nummers voor het eerst live gespeeld. "Best wel een avontuur en dat dan ook nog in Limburg" aldus Treble. C.M. V-MALE / 14.20-14.50 uur (podium 2) Enigszins skeptisch vanwege de slechte woordgrap in de bandnaam en het feit dat het ‘weer een bandje met een zangeres’ zou zijn zag ik het optreden van de Venloose band tegemoet. Ook de term pop-metal, welke gebruikt wordt in de aankondigingen van het bevrijdingsfestival, helpen niet mee om de band een plaatsje te geven. De band heeft echter wel al de nodige media-aandacht gekregen, mede vanwege het feit dat ze verleden jaar op Fields of Rock hebben gespeeld. En na dit optreden weet ik ook waarom de band wedstrijden her en der in de provincie wint; Sandra (zang) is de overtuigende factor van het kwintet. Niet alleen haar stem is overtuigend, maar ook haar uitstraling. Met harde overtuiging weet ze de teksten te zingen. De schattigheidsfactor van de bedankjes aan het publiek gericht stijgt gedurende het optreden, wat er voor zorgt dat het publiek een binding met de band krijgt. Een tweede compliment gaat uit naar de bassist, die met dezelfde snoeiharde overtuiging en strak spel zijn geluid over het gretige publiek werpt. De bliepjes en effectjes van de toetsenist vallen af en toe erg buiten de toon van de rest van de band en werken zelfs storend, mede omdat de toetsen erg hard in de mix staan. De geluidsman was ook een invaller, dus hem is niet alles kwalijk te nemen, hij deed goed zijn best. Maar toch verzoop de zang soms in de galm. Ook was ik allerminst te spreken over de riff in het laatste nummer van de set, wat me tezeer deed denken aan de vroegere Korn (daar is toch echt niets meer over goed te praten ondertussen). Maar al met al heeft de band me toch weten te overtuigen dat het geheel live staat als een huis. T.B. RELAX / 14.50-15.40 uur (podium 1) Een van de hoogtepunten van dit jaar is weggelegd voor Relax. Redelijk vroeg op de dag trakteren zij het Roermondse publiek op een high-quality-show. Naast Roermond doet Relax dit jaar nog twee bevrijdings-festivals aan. Beter dan dit lijkt het niet te worden. Goede muzikanten die extreem goed op elkaar ingespeeld zijn, strakke breaks, goede nummers en mooie trompetpartijen. En dan als klap op de vuurpijl een gast-optreden van Boris (of Bo-Rush zoals hij op de nieuwe Relax-single heet). Het duet met Llewy is Sel gaat hem goed af en zowel Relax als Boris krijgen dan ook genoeg applaus. Helaas moet de band het podium dan vervroegd verlaten omdat het programma uitloopt. Erg jammer omdat hits als callin ye name en mr Sleeves nog voorbij moesten komen. Maar dit doet wel verlangen naar meer. En dat is altijd een erg goed teken. C.M. ENGINE OF PAIN / 17.00-17.25 uur (podium 2) Wat is het toch heerlijk om Nick weer in een strakke band te zien zingen. Sinds dat ik hem bezig heb gezien in Form en Prehab, heb ik enorm respect voor hem opgebouwd. En ook ditmaal weet hij mij te overtuigen van zijn kunnen, samen met de jongens van Engine of Pain. Op het moment speelt de band waar ze maar kan en zelfs buiten Limburg. Het is overduidelijk dat de bandleden een vrachtwagen aan ervaring bij zich dragen, want de professionaliteit straalt van hun spel af. Hoewel het op het podium vrij rustig blijft, blaast de muziek vol overtuiging, agressie en kracht. T.B. DREADLOCK PUSSY / 18.50-19.50 uur (podium 1) Het is alweer 3 jaar geleden dat de band op het hoofdpodium van het bevrijdingsfestival speelde en alweer 2 jaar dáárvoor op het kleine podium. De release van hun nieuwe album ‘Palm Bridge Rd.’ is aanleiding voor hun prime-time plek in de programmering van 2005. het marktplein is reeds voor de band haar set begint behoorlijk gevuld met een gemiddelde leeftijd die door ondergetekende omhoog gehaald wordt. D.P. begint de set zoals ook haar nieuwe album begint ‘Positions of Power’. Het juist afstellen van het geluid laat een paar minuten op zich wachten, maar is dan toch wel zeer aannemelijk. Er wordt veel werk gespeeld van het nieuwe album, maar gelukkig mochten enkele nummers als ‘Leaves of grass’ en ‘Altamira’ niet ontbreken. De jongens genieten overduidelijk van de aandacht die ze krijgen van het publiek en zelfs Pat getuigt gegroeid te zijn als frontman door gevat in te spelen op het publiek. De band is nog lang niet uit het hart van het Roermondse publiek verdwenen. T.B. gezien: donderdag 5 mei - Marktplein, Roermond tekst: Twan Bakker & Cedric Muyres foto's: Bart Notermans & Twan Bakker