Hoezo in Roermond is niets te beleven? Op een vrijdagavond loop ik naar ’t Smoesje en zie de poster van het garage-rock festival ‘Sludgefeast’ in de Azijnfabriek. Dus ik wil zeker nog een keer terugkomen op de funkband Alize, maar deze avond kon ik niet laten schieten; Heren aan de top van de Nederlandse zelfdestructie op het podium. Helaas maar voor een handjevol liefhebbers. De eerste band zou eigenlijk Spiderrico zijn, maar is vervangen door het weertse ‘Super 88’. De heren spelen een mix van zware stoner, space en rock’n’roll. Op het einde van de avond zal blijken dat het drietal het meest nuchtere doet overkomen. Super 88 zet een interessante set neer met een lekker geluid. Als de bas nog iets zwaarder zou zijn geweest dan had het nog meer raakvlakken met een stonerband als Kyuss, maar wellicht was dat ook niet de bedoeling. Het samenspel in de instrumentale gedeeltes van de nummers zorgden voor een mooie spanning en opbouw. Alhoewel de nummers niet altijd even strak afgewerkt waren heb ik zeer mogen genieten van de heerlijke sfeer die werd neergezet. Met name was ik te spreken over het laatste nummer van de set die eindigde in een apotheose van spanning. De changeover duurde erg lang en verliep redelijk chaotisch, maar ik moet zeggen dat ik (achteraf gezien) er niet raar van opkeek. De brabantse rockers van ‘69 Charger’ betraden het podium en meteen was duidelijk dat dit een groot feest zou worden. Hun instrumentarium kon moeilijk een hoger vintage-gehalte hebben, met uiteraard de bijbehorende sound. De mannen bouwden zelf een feest op het podium en het was dan ook duidelijk te zien dat ze er lol in hadden. De muziek was snel en ongedefiniëerd. De zang was niet te verstaan. De drummer niet altijd even strak. Maar dit alles mocht niet boeien, want ook dit is het pure garage-gevoel en dat is waar de hele band om draait. Hun favoriete deel van de show, interactie met het publiek, kwam neer op het roken van een vers gedraaide joint en het legen van een gekregen fles bier in twee teugen. Het is een band waar je geen anderhalf uur naar moet luisteren, maar een set van driekwartier is heerlijk genieten. Nog meer dronken dan hun voorgangers, maar wel professioneler waren de getattoëerde heren van ‘Judasville’. Maar die professionele insteek mag je ook wel verwachten, aangezien de opstelling bestaat uit enkele leden van ‘The Spades’. De muziek is veel gelikter dan de voorgaande twee bands; een veel commerciëlere sound, maar nog altijd met een quasi-underground insteek. “Ik ben een beetje zatjes”, bekent Barry (zang en gitaar) na het tweede nummer eerlijk aan het publiek. Dat was ook duidelijk te merken toen het volgende nummer werd ingezet en de frontman uitgleedt en onderuit ging. Het nummer werd afgebroken en na een aantal grappen hierover vrolijk weer hervat. De aandacht van het publiek verslapt echter bij een aantal langzame nummers, waarbij ik persoonlijk respect heb voor het feit dat ze lekkere oude rock weten om te turnen in hun eigen geluid. Ook de cover van Johny Cash komt pas na een paar minuten tot leven. Maar zodra het snellere werk weer in de set komt, is de stemming meteen weer goed. De band speelt strak en technisch goed; de heren zijn heel goed op elkaar ingespeeld. Af en toe krijg ik zelfs het idee dat ik naar een Amerikaans product kijk (ik laat het in het midden of dat iets positiefs is). gezien: vrijdag 17 juni – Azijnfabriek, Roermond tekst & foto’s: Twan Bakker