De Sittardse avond begon vroeg; de deuren gingen al om 20:00 open (leuke combinatie met de EUR 8,- entree). Er zouden dan ook vier punkbands de planken betreden Desperation, GoApe!, Undeclinable en Nailpin. Toen ik arriveerde was Desperation reeds begonnen. De Brunssumse jongens hadden de eer om het kleine festivalletje te openen en er was zelfs verbazingwekkend veel publiek in de Fenix voor het vroege tijdstip. De jonge muzikanten zouden toch nog veel aan hun gehoor moeten werken, want de gitaren zijn zo ontstemd dat dit de hele aandacht van het geheel afleidt. Hierdoor is het zelfs niet duidelijk of de zang nu wel of niet zuiver is. Jammer, maar ik wil de band graag het voordeel van de twijfel geven bij een andere show. Na een korte change-over hebben de heren van het Noord-Limburgse GoApe! zich het podium toe geëigend. Het is de tweede keer dat ik de band op een Limburgs podium mag aanschouwen. Ik moet eigenlijk zeggen “maar” twee keer, want de band speelt de laatste maanden ieder weekend bijna iedere dag op een andere plaats in het land, van Boxmeer tot Vaals. Deze show in Sittard is voorlopig hun laatst geplande show en dat zal zijn vanwege het feit dat hun gitarist vandaag voor het laatst met het viertal meespeelt. “Rob heeft namelijk besloten om kinderen te maken”, aldus de zanger/gitarist zelf. Max Cavelera is het levende bewijs dat een gezinsleven naast het muzikantenleven perfect kan bestaan, maar op een semi-amateuristisch niveau is dit zeer vermoeiend en dus heel begrijpelijk dat Rob deze keuze heeft gemaakt. De band begon enthousiast en energiek, maar erg onstrak. Volgens de band lag dit voornamelijk aan het podiumgeluid wat veel te wensen over liet. Maar niet alleen het podiumgeluid was naadje, ook het zaalgeluid bestond gedurende de eerste twee à drie nummers uit voornamelijk bassdrum, kletterende basgitaar en alleen het gitaargeluid van Cedric. Toen het zaalgeluid langzaam de juiste vorm begon te krijgen trok ook het spel van de heren van GoApe! bij en was het een plezier om de heren bezig te zien. Alleen het basgeluid bleef niet naar behoren, het gaf helaas niet het laag wat de band nodig had. De nummers van de band zitten goed in elkaar maar worden met iets teveel tussenpozen gespeeld. De stiltes tussen de nummers door werden echter zeer vermakelijk gevuld door een soort van dialoog tussen Rob en Cedric. Ik had echter het gevoel dat voordat de band op haar muzikale hoogtepunt was, hun speeltijd voorbij was. Helaas, want ik had graag meer willen horen; De band bezit kwaliteit en energie en zal hier ver mee kunnen komen. Het zaalgeluid van de doorgewinterde punkers van Undeclinable stond vanaf het eerste nummer als een huis. Dit is ook heel begrijpelijk, omdat de band zich de moeite had genomen te werken met een eigen geluidsman. Een geluidsman die Nederland (en misschien wel Europa) ondertussen meerdere malen rond is geweest met onder andere Green Lizard. Het is alweer een jaar of acht geleden dat de band in Sittard speelde, maar dat zullen de meeste bezoekers zich wel niet meer kunnen herinneren, misschien wel omdat de band toen nog door het leven ging als ‘Undeclinable Ambuscade’. Om de eenvoudige reden dat een kortere naam makkelijker in het gehoor zou liggen, hebben de muzikanten hun naam ingekort ergens rond de release van hun laatste album in 2001. Ondanks het goede geluid, het strakke spel en hun professionele show (de band bestaat dan ook al 13 jaar), kon hun set niet tot het einde boeien. Alles begon op elkaar te lijken, voornamelijk door het gebrek aan echte muzikale uitschieters. Ruim een jaar na de release van hun full-length album ’12 to go’ is het aan het Belgische Nailpin om de avond in de Fenix af te sluiten. Nog eerder dan bij Undeclinable ging de set van het vijftal vervelen. Undeclinable gebruikte de enigszins afgezaagde samenzang (wat ondertussen al zoveel gedaan is door vrijwel iedere punkband) nog op een leuke manier om refreinen aan te dikken. Maar Nailpin overtrok dit door bijna alles tweestemmig te zingen. En dan laat ik mijn persoonlijke afkeer van drummers die meezingen nog achterwege. De Belgen hebben zelfs twee TMF-award nominaties gekregen voor ‘best new act’ en ‘best rock’. Het blijft dan wederom vreemd waarom een dergelijke band, zoals veel vaker voorkomt, niet door kan dringen tot hun noorderburen. Dit is zo’n gemis, omdat er zoveel goede bands uit België komen (en gekomen zijn). De gemiddelde leeftijd van Nailpin ten opzichte van de opener van de avond is verdubbeld en het lijkt dan ook alsof de band al twee shows gespeeld heeft die dag; ze zien er vermoeid uit en stralen niet het enthousiasme uit dat ze beweren te hebben. gezien: vrijdag 3 juni – Fenix, Sittard tekst: Twan Bakker foto’s: Bart Notermans