Voor de 25e keer presenteert Bospop in Weert haar kunnen; een gedegen organisatie, een uitstekend terrein, twee gewilde podia en een programma waar je geen ‘nee’ tegen kunt zeggen. Grote namen die reeds op Bospop gespeeld hebben zijn The Doors, Deep Purple, Zucchero, Simple Minds, ZZ-Top, INXS, Toto, UB40, Alice Cooper, Steve Lukather, Status Quo, Bryan Adams, Golden Earring, Iron Maiden, Motorhead, K's Choice, The Gathering, Dream Theater en vele anderen. Ook dit jaar was er een grote variatie tussen de muziekstijlen geprogrammeerd. Dit bleek ook duidelijk uit het feit dat de bezoekers, jong en oud, uit vele windstreken (zelfs helemaal uit Zwitserland) kwamen om te mogen genieten van dit geweldige limburgse festival. 3VOOR12/Limburg bespreekt het grootste deel van de bands die het voorrecht hadden het Bospop-podium te betreden. V-Male (zaterdag - mainstage 12:00) Als winnaar van het Weerter Amateur festival kreeg de limburgse band V-male de dankbare taak om het festival op het grote podium te mogen openen. Het begon allemaal voorspoedig; mooi intro en vrijwel meteen een goede sound. Na drie nummers bedekten donkere wolken de hemel en begon het te regenen. Maar hierdoor liet de band zich niet uit het veld slaan. Ze gingen keihard door en namen de enthousiaste reacties van het publiek dankbaar in ontvangst. V-male was een sterke opener van het festival. TB Cannery Row (zaterdag – tentstage 12:30) Enkel dankzij de regen was de tent behoorlijk gevuld. Want helaas was Cannery Row toch een band die, wat mij betreft, thuis had mogen blijven. Je ziet het niet vaak meer dat een band met zoveel muzikanten op het podium staat (maar liefst vier gitaristen) en het dan alsnog voor elkaar speelt om geen vet geluid neer te zetten. Er zat absoluut geen kracht in de nummers. Daarbij komt ook nog eens de uitstraling van de zangers, die ergens een indruk schepte van een zak aardappelen met konstepatie. Tijdens het derde of vierde nummer had de feedback vanaf het podium de overhand, zowel op het geluid als de band. Het getuigt van professionaliteit als je zonder blikken of blozen doorspeelt en het de geluidstechnicus laat opknappen. Echter ontbrak dit bij de band. Waar ik wel zeer over te spreken ben, is de samenzang van vier (of misschien wel meer) van de muzikanten; dat klopte perfect. TB Steve Lukather (zaterdag – mainstage 15:00) Je moet houden van gitaarsolo’s, of in ieder geval enige vorm van affiniteit hebben, wil je de muziek van Toto’s Steve Lukather kunnen waarderen. Zijn set bestond uit voornamelijk lange nummers, waarin maar heel sporadisch wat zanglijnen verwerkt waren. Er was dus heel veel ruimte voor Steve’s technisch kunnen te tonen. Hij bewijst hiermee niet alleen een geweldig solo-artiest te zijn, maar ook een kundig dirigent. Hij zorgt er namelijk voor dat zijn hele begeleidingsband op het juiste spoor bleef. Samen met zijn bassist, drummer en toetsenist weten ze een goed gevulde set neer te zetten. Maar helaas gaan de lange instrumentale nummers enigszins vervelen. TB Uriah Heep (zaterdag – mainstage 16:45) “We going to play so loud, to chase the dark clouds away”, aldus zanger Bernie Shaw. Maar tegen die tijd regende het allang niet meer. Maar zo deden ze het; Niet alleen met veel volume, maar ook enorm veel energie, passie en enthousiasme. De band had dan ook 35 jaar Uriah Heep te verwerken tot een set van 45 tot 60 minuten. Vooral de zanger viel hierbij in het oog, want hij scheen in al die jaren rock’n’roll nog geen greintje energie te zijn verloren. Dit voedde het publiek, wat met teugen genoot van de oude rockers. TB Last Supper (zaterdag – tenstage 17:30) De band ‘Last Supper’ verdient wat mij betreft een medaille voor de verrassing van het gehele festival. De band speelt muziek in de stijl van Candlebox en Jane’s Addiction. Het verraste me ook om nog een band te zien die niet bang is om de grunge van de jaren negentig enigszins te doen herleven. De samenzang van de bassist en zanger was niet altijd even zuiver danwel gepast, maar de bassist bewees het wel te kunnen door in een ander nummer te schitteren in perfect zuivere tweestemmigheid. De gastmuzikant op conga’s bij een nummer wat de band nog zou gaan opnemen deze zomer, zou achterwege gelaten mogen worden. Het was geen technisch hoogstaande toevoeging aan het nummer, maar voor de leek zal het vast leuk uitgezien hebben. Ondanks dat was Canada met verve vertegenwoordigd door deze sublieme grunge-band. TB Action in DC (zondag – tentstage 12:30) Na een lange maar toch hele leuke zaterdag op Bospop vertoeft te hebben, moest ik me met grote moeite naar de tweede dag slepen. Maar toen het bulderende intro van Action in DC ingezet werd, was ik meteen klaar wakker. Action in DC had vandaag de eer om openingsact te zijn in de tent. Persoonlijk hadden deze heren van mij op het mainstage mogen staan. Maar ja, je kunt niet alles hebben. Meteen vanaf het eerste moment zat de stemming er goed in bij het publiek. Zanger Mario meldde na de eerste paar nummers dat hij een zware keelontsteking had waardoor zijn stem niet optimaal was, maar zover ik kon horen deed dit niets af aan zijn perfecte imitatie van zanger Bon Scott van de echte AC/DC. Nummers als 'Highway to Hell', 'For those about to rock' (compleet met kannonen) en 'Dirty Deeds' passeerden de revue. Voor mij dus de perfecte opening van Bospop. Hopelijk volgend jaar weer! CJ In Extremo (zondag – mainstage 15:00) Het is altijd weer een genot om het duitse ‘In Extremo’ te mogen zien live. Ze zijn altijd een ietwat vreemde eend in de bijt, omdat er weinig tot geen bands op dat niveau vergelijkbare muziek spelen. De hele set blijft interessant. En als de muziek je al niet kan boeien, dan heb je nog altijd iets te kijken naar de bizarre kostuums en het vreemde instrumentarium. “I’m the smallest German angel”, kondigde de corpulente bassist zichzelf aan, wat zelfs een glimlach op het gezicht van de zanger toverde. Helaas speelden ze de Sisters of Mercy-cover ‘This Corrosion’ niet, maar wel nummers als ‘Santa Maria’ en ‘Wind’. Het steenkolen engels van de bandleden bewijst waarom hun teksten in het duits worden vertolkt; “Es ist hot today, nah?”, aldus de zanger, die beter bekend staat binnen de band als ‘Das Letzte Einhorn’. TB Masterplan (zondag – mainstage 16:45) De laatste keer toen ik Masterplan zag op het Rock Inc festival gaf ik al aan dat ik hoopte dat ik deze band nog een keer kon zien onder betere omstandigheden. Deze keer was ik voorbereid op een herhaling van toen; Ik stond vanaf de eerste toon al stom van verbazing. Ondanks dat Uli Kusch (drummer) in een eerder gesprekje al aangaf dat er vandaag met geleende apparatuur gespeeld moest worden omdat hun eigen apparatuur niet aangekomen was en daardoor verschillende samples en intro’s niet gespeeld konden worden, zetten de heren van Masterplan een geweldige show neer. Wat mij betreft mogen ze volgend jaar weer terug komen. CJ Within Temptation (zondag – mainstage 18:30) Het klinkt misschien wat afgezaagd maar een band als Within Temptation heeft haar sporen al ruimschoots verdiend. Ik verwachtte er dan ook zoals vanouds een tot in de puntjes verzorgd optreden van. Het liep echter niet zo gesmeerd als ik gewend was; Het optreden op zich was geweldig, maar zoals de band zelf al aangaf ging er, technisch gezien, nogal wat mis. Niet alleen de gitaar viel om de haverklap uit, ook zangeres Sharon moest uitkijken voor rondslingerend vuurwerk. Ze zagen er gelukkig zelf de humor van in. Maar ondanks deze kleine akkefietjes was het een perfect optreden. CJ My Dying Bride (zondag – tentstage 19:15) Voor de tweede maal op het Bospop-podium, staat de engelse band ‘My Dying Bride’ garant voor een emotionele uiteenzetting van hun belevingswereld. Een uurtje voor hun show zie je zanger Aaron nog hand-in-hand lopen met zijn vriendin, stralend van geluk. Maar op het podium heeft de illustere zanger een uitstraling van pure ellende en verdriet. Het publiek geniet overduidelijk van de melancholiek van de britten. Jammer is wel dat er maar één enkel nummer van een ‘oud’ album gespeeld wordt, namelijk ’The Forever People’ van het album ‘As the Flower Withers’ uit 1991. De band nam zelfs het lef om een nummer te spelen van hun meest omstreden album ’37.788%...Complete’. Maar als je beseft wat voor verandering My Dying bride heeft doorgemaakt, neem je het voor lief dat ze ook graag nummers van hun nieuwe album brengen. En als ze dan ‘The Cry of Mankind’ spelen, dan is het optreden gewoon af; doom-metal van de hoogste klasse. TB Iron Maiden (zondag – mainstage 22:15) De afsluiter van vanavond had net zoals Bospop een klein feestje te vieren. Want niet alleen Bospop bestaat dit jaar 25 jaar, maar ook Iron Maiden zit al 30 jaar in het vak. En dat ze het na 30 jaar nog steeds kunnen, bewijzen ze deze avond. Met een daverende knal rent het zestal het podium op en begint een anderhalf uur durende, spectaculaire show. Waarschijnlijk omdat Iron Maiden de laatste tijd geen nieuw album meer heeft uitgebracht, speelt de band alleen maar nummers van 'the good old days'. Maar dat is blijkbaar geen probleem voor het publiek. Uit volle borst worden nummers als 'Run to the Hills', 'The Trooper' en 'Number of the Beast' meegezongen. Tijdens het laatstgenoemde nummer verschijnt de levensgrote, schommelende buste van mascotte Eddie en even later verschijnt ook tot groot genoegen van het publiek een gigantische lopende Eddie-pop. Elk nummer wordt ondersteund door een groot doek waarop het verhaal van de betreffende song wordt uitgelegd. Voor het publiek is het anderhalf uur lang genieten geblazen. Iron Maiden is en blijft een fenomeen. CJ gezien: 2 en 3 juli 2005 – Bospop, Weert tekst: Cindy Janssen & Twan Bakker foto’s: Twan Bakker