In alle eerlijkheid moet ik bekennen dat ik zelf nooit heb (mogen) deelnemen aan “Nu of nooit”, hoewel we ons meerdere malen hebben ingeschreven. Voor diegene die het nog niet weten; ik ben zeven jaar de drummer van de band Dreadlock Pussy geweest. Onze demo was gewoonweg niet goed genoeg (ook over die beoordeling valt te twisten, maar dat is alweer 8 jaar geleden). Daarnaast moet ik toegeven dat ik in de loop van mijn muzikale loopbaan een gruwelijke afkeer van deelname aan wedstrijden heb opgebouwd, maar dat is voornamelijk een mening met een persoonlijke oorzaak ten grondslag. Het laatste jaar dat ik deel heb genomen aan een concours met een solowerk is mij zo zwaar gevallen dat ik vanaf die dag (ondanks alles een glorieuze dag van overwinnen in 1996) besloten heb niet meer met een serieuze inslag aan wedstrijden deel te nemen. Niet alleen door mijn eigen weerzin, maar ook ondersteund door mijn medebandleden hebben we afgezien van verdere competities. Dit alles sluit echter niet uit dat wedstrijden mogelijkheden bieden. De prijzen bestaan dan wel negen van de tien keer uit studiotijd en/of een geldbedrag, maar dit zijn dan ook wel dingen die een amateur-band met open armen in ontvangst zal nemen. Vaak zijn de persoonlijke investeringen al groot genoeg (geweest) om überhaupt aan een wedstrijd deelt e kunnen nemen. Naast de prijzen bieden wedstrijden in de eerste plaats de mogelijkheid om op te treden, met de bijbehorende media-aandacht. De meest spraakmakende competitie in onze eigen provincie is dan ook “Nu Of Nooit”. Limburg is nu eenmaal gezegend met het feit dat het Pinkpop festival jaarlijks op eigen terrein wordt gehouden. Dit biedt de gouden kans om samen met de SPL iets voor de lokale muziekscène teweeg te brengen, in de vorm van een prijs waar iedere amateur (zo ook ondergetekende) toch wel enige nachten slaap door verliest. Wat zijn dan de nadelen van wedstrijden? Als muzikant ben je vaak gebonden aan organisatorische regels; Zo zul je over een vaste backline moeten spelen (voor de leken onder ons: een backline is het geheel van instrumentarium; drumset, versterkers, speakers en microfoons). Vooral als je als band voor je eigen shows een ietwat afwijkende podiumopstelling gebruikt, vergt het veel van je aanpassingsvermogen. Zelf ben ik een drummer (en dit zal ook voor veel gitaristen gelden) die niet graag over andermans’ spullen speelt, vooral omdat het nooit klinkt en staat hoe jij het zelf zou willen, maar ik kan me voorstellen dat er drummers zijn die daar minder waarde aan hechten. Daarnaast zal je gebonden zijn aan de geluidstechnicus welke door de zaal of PA-bedrijf wordt aangeleverd. Maar het meest voor de hand liggende nadeel is toch het verliezen, met alle frustraties ten gevolge. Ben je echt uitgepoept als je een wedstrijd verliest? Mijn antwoord: “nee.” Je bent weer een goede ervaring rijker; Je hebt op een, vaak, vreemd podium gestaan, je krijgt de nodige media-aandacht en je hebt je kunsten ten gehore kunnen brengen aan een publiek en een (meestal) deskundige jury, die je ook nog eens een beoordeling geven. Met die beoordeling zou je ook iets moeten kunnen, is het niet opbouwende kritiek op muzikaal vlak dan is het wel wat betreft de presentatie en uitstraling van de band. En dat alles weegt zeker op tegen de kans om een plekje op het Pinkpop-festival te verkrijgen (mits je, zoals ik, geen persoonlijke afkeer van deelname hebt). Als niet-muzikant zijn de voorrondes en finales een mooie gelegenheid om lokale bands te bewonderen. En wanneer krijg je nou een betere kans om je eigen lokale favoriet te steunen in hun muzikale groei, dan vanaf een groene wei tussen tienduizenden muziekliefhebbers? Als dat alles niet opgaat, zie het dan als wat het daadwerkelijk is: ”Een door de SPL voortgebrachte stimulans van de Limburgse muziekscène.”