Als muziek een bepaalde stemming of sfeer afdwingt is het aan ondergetekende zeer goed besteed. Zo ook de zwoele Jazz van het Searing Quartet op hun laatste album ’Starling Hill’. Het is een kwestie van een ietwat langere zoektocht, maar uiteindelijk kom je toch de passende Limburgse band tegen om het gevoel wat je hebt op dat moment uit te drukken in muziek. Ik krijg nog steeds een brok in mijn keel als ik terugdenk aan wijlen Jazzpianist Glenn Corneille, wiens muziek een verademing bood tussen de harde muziek die Limburg veelal als standaard aanbiedt. Maar een aantal maanden na zijn onverwacht overlijden mag bovengenoemde parel niet ontbreken in de rij stijlen waar 3VOOR12/Limburg aandacht aan wil besteden. Het Searing Quartet is opgericht in 1995 op het conservatorium te Maastricht. Egbert Derix (piano), Peter Hermesdorf (saxofoons) en Sjoerd Rutten (drums) studeerden er alledrie. Het vierde bandlid, Norbert Leurs (contrabas) studeerde aan het conservatorium te Arnhem. In 1999 debuteerde het kwartet met het album ‘Aquamagia’, in 2003 gevolgd door ‘Set Sail!’. Laatstgenoemde album had een optreden op het befaamde ‘North Sea Jazz Festival’ tot gevolg. In 2004 werd het album ‘Starling Hill’ uitgebracht op het label ‘Inbetweens Records’. Het Limburgse label heeft namen als Mo’Jones, Lex Nelissen, Arno Adams en Bart Oostindie onder haar hoede, wat een vergaring is van de alternatieve top van de provincie. De setup van het jazz-kwartet staat eigenlijk al garant voor een bepaalde sound. Het geluid en de productie van de vier instrumenten (piano, contrabas, saxofoon en drums) creëren meteen vanaf het eerste nummer al een middenweg tussen het spenderen van een rokerige vrijdagavond in een café en een brakke zondagmiddag op een dakterras in de zon. Er had geen beter nummer als opener van het album gekozen kunnen worden; ‘If we’d known’ begint met een sereen intro van de drums, gevolgd door de basislijnen van de contrabas en piano. De opbouw en spanning zijn duidelijk te merken en vinden hun adempauze in een terugkerend thema. ‘Starling Hill’ staat vol afwisseling, zonder ontrouw te zijn aan de stijl. Het album bevat opzwepende nummers als ‘Eg’s Files’, waar het drumgeluid meteen als beste tot haar recht komt en ‘Jo Man’s Land’, met een aanstekelijk thema. Maar ook worden er nummers gespeeld die gevuld zijn met emotie en melancholiek, zoals ‘Ludi’s Lineage’. Hierbij blijft het beeld voor mijn ogen verschijnen van een braakliggend terrein in een Oostblokland waar een sterk vermagerde zwerfhond pathetisch zoekt naar iets eetbaars. Het meest zwoele nummer van het album is ‘Starling Hill’; langzaam tempo, zweverige drums en een slepende melodielijn. Waarom ligt er niet meer Jazz voor het oprapen in Limburg? Waarom blijft het genre een elitaire bijsmaak houden? Of is dit juist de charme van het geheel? Jazz zal tijdloos blijven; Terwijl je stromingen ziet komen en gaan, is er de laatste eeuw altijd iets geweest om op terug te vallen. Ik ben in ieder geval erg nieuwsgierig gemaakt naar de live-ervaring van het Searing Quartet.