Muziek als Finnegans Wake

De muziek van Zwardsick is een dynamische mix van alternatieve blues, rock en jazz en klinkt als Tom Waits en Captain Beefheart meets Radiohead en Ceramic Dog. De naam Zwardsick heeft geen betekenis en dus geen ballast, maar is een verbastering de achternaam van de vroeg gestorven jazzpianist Dick Twardzik. De band is in 2003 begonnen als project van bassist Arie van Duijvenvoorde. Sindsdien schrijven zij vanuit jams en improvisaties songs. Er waren in die tijd wat pauzes; hun nieuwe EP 'Big love virus' is hun eerste plaat in vijf jaar, en in een nieuwe bezetting. Er zijn sterke banden met zowel Katwijk als Leiden: gitarist Aad Zuijderduijn komt uit Katwijk, bassist en oprichter Arie van Duijvenvoorde woont er; drummer Rick Potma en zanger Philip Hayden wonen in Leiden. Het vijfde lid is de Amerikaanse rietspeler Bill Nagel. 

Wat als eerste opvalt bij het opzetten van Zwardsick is de stem van zanger Philip: hees en rauw, een mengsel van Louis Armstrong en Joe Cocker, met een toefje Leonard Cohen. Tijdens het openingsnummer 'Big love virus' doet the Irish wordsmith zijn naam eer aan: "...and I love a cappuccino / flowing through your veins like a horny Al Pacino...." Bellissimo!
De nummers op de EP kun je in twee categorieën verdelen. 'Stuck in the middle' doet alleen qua titel aan Stealers Wheel denken. De Zwardsicksong begint met muziek zoals Elsschot of Voskuil schreven: kaal, trefzeker en niets te veel. Langzaam wordt de spanning en het volume in het nummer opgebouwd, tot de wanhoop van ik-figuur volledig is en er tegen het eind een rockier uitbarsting volgt. 'Dear ma', het slotnummer, is nog zo'n nummer. De meeste van hun songs zijn echter eerder te vergelijken met James Joyce' Finnegan's Wake: een jazzy schijnbare chaos, zorgvuldig georkestreerd ('When I drink the drink', 'Ganjigum', 'Guilty'). Hiermee is deze EP een afwisselend geheel, moderne muziek om jazz age-romans als The Great Gatsby bij te lezen.