Intens ingehouden

Het Leids/Katwijkse Downriver Dead Men Go maakt cinematic post-rock; het net uitgekomen ‘Ruins’ is hun nieuwe album. De band ontstond in 2009 uit het Placebo-achtige Caitlin. Een zijproject moest de ruimte geven aan wat rustiger nummers die niet in de set pasten. Zo werd Downriver Dead Men Go geboren. ‘Ruins’ hun derde album, na 'Tides' (2015, dat opende met kraaiengekras) en ‘Departures’ (2018, met een prachtig trieste foto van een dode vogel op de cover).

Vanuit de rustiger, symfonische rock van ‘Tides’, met spaarzame zang en af en toe een orgel, hebben ze zich in post-rockrichting ontwikkeld. Volgens de band wikkelt het de luisteraar "in een warme deken van melancholie”, maar ‘Ruins’ is veel energieker dan voorganger ‘Departures’. Waar dat album stemmiger was door de thema’s van verlies en verdriet, laat Downriver Dead Men Go hier horen dat ze strijdbaar zijn.

‘Ruins’ heeft heerlijk Pearl Jam-achtige invloeden zonder een kopie te zijn. De duistere, Eddie Vedder-achtige zang helpt bij die sensatie. Trage, donkere tonen drijven aangenaam naar ons toe. Langzamerhand starten de drums en de energie wordt heerlijk opgebouwd. In het vierde nummer, 'Line in the sand', ontlaadt die energie zich voor het eerst in een explosie. Het cinematische element van de genrenaam wordt zeker waargemaakt, elk nummer op dit album had zo in een sfeervolle blockbuster als Inception gepast. Lange, fijn jankende gitaarsolo’s bekronen dit album.