Lonn komt aanzetten met een band met naast gangbaardere instrumenten ook voorwerpen als viool, cajón en stille gitaar. Het halfwakende lichtplan draagt bij aan de dromerigheid, en al met al heb ik genoeg singer-songwriters gezien die de stem alleen als genoeg zien. Hoge verwachtingen, waarom het juist weer een verrassing is als de zangeres voor een wat ingetogen en mijmerende manier van zingen kiest.
De setlist bevat een scala aan emotionele ontwikkelingen die het publiek samen met de artiest doorloopt, van met onderwerpen van jezelf uit de twijfel trekken (drie keer raden hoe volume en tempo van de track zich ontwikkelen) tot een teder folky nummer over het juk van prestatiedruk van je afschudden. Niet-filistijnen zullen er een vleugje philine in zien, maar dan in moerstaal.
Taalwaardigheid
Over taal gesproken, het is interessant welke draai de act geeft aan de teksten. Als je het label "poëtisch" ziet bij lyrics, denk je vaak aan óf dure woorden óf onderkoelde observaties. Wat er zo opvallend aan Lonn is, is dat de tekst alle gemeenplaatsen van gevoelens af lijkt te gaan zonder deze opties te kiezen, én tegelijk niet in clichés vervalt. Onder de zoemende bijval van de achtergrondzang lijkt ze af en toe meer een kalme toeschouwer van haar eigen emoties, erg verfrissend tussen de gebruikelijke dramatische uithalen.
Zit er dan geen pit in? Integendeel, zelfs een miniem en lichtvoetig lied over liefde geven voor het te laat is werkt in op je spieren. Een relaxed sixties vleugje hier, soms zelfs Ierse of Oosterse nuances van de rest van de bandleden, en het blijft dromerig maar nooit slaapverwekkend. Voor als je al deze omschrijvingen te abstract vind, kan je zelf op onderzoek uit in haar pas uitgebrachte single 'ik weet nog hoe'.